Του π. Σπυρίδων Σκουτή
«Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει». Τραγούδι: οι 7 νάνοι στο s/s Cyrenia
Είναι πολύ βαθύ, και είναι στο βυθό μας. Στον δικό μας βυθό. Πολλές φορές δεν ξέρουμε τι είναι αλλά μας ελέγχει σε τέτοιο βαθμό που του παραδινόμαστε.
Είναι μια πληγή βαθιά, πολύ βαθιά και έχει επιθυμίες. Αυτές τις ανεκπλήρωτες που παθαίνουμε κατάθλιψη αν δεν τις ικανοποιήσουμε και πολλές φορές δεν έχουν αγάπη αλλά μια ψεύτικη ηδονή με κάλυψη αγάπης. Ένας προβατόσχημος λύκος που μας τρώει την ψυχική μας σάρκα με λύσσα.
Από αυτό όμως το βαθύ που μας λερώνει βγαίνει η καλύτερη προσευχή. Μέσα από αυτή την πληγή βγαίνει η προσευχής της κραυγής. Είναι η προσευχή που βγάζει έναν εκκωφαντικό ήχο: «Πονάω σε παρακαλώ έλα!» και έρχεται ο Κύριος αμέσως χωρίς δεύτερη κουβέντα, πολλές φορές δεν μας μιλάει αρκεί μια αγκαλιά της χάριτος όπως κάνει η μάνα που αγκαλιάζει το παιδί όταν πονάει και ενώ αυτό κλαίει αυτή δεν λέει τίποτα απλά δυναμώνει την αγκαλιά και έρχεται η ίαση.
Και αυτή η προσευχή του πόνου έχει και αναζήτηση «Πονάω! Που είσαι ;». Και είναι εκεί μέσα στο βυθό του πόνου. Γιατί πολλές φορές πρέπει να τον δεις σε αυτό το βάθος για να τον καταλάβεις καλύτερα. Χρειάζεται ο πόνος, γιατί ο πόνος όταν μέσα εκεί δεις τον Χριστό γίνεται ένας άλλος πόνος. Είναι ερωτικός ο πόνος αυτός. «Πονάω πολύ γιατί μου λείπεις Κύριε και ξέρεις γιατί; γιατί δεν έφυγες εσύ αλλά εγώ έφυγα από εσένα»
«Αυτό το βαθύ που με λερώνει»
Να θέλω εσένα και την αμαρτία ταυτόχρονα, και σε αυτό το σταυροδρόμι να με κοιτάς σιωπηλός με αγάπη και όταν διαλέγω τον δρόμο της αμαρτίας πάλι να με κοιτάς με την ίδια αγάπη γιατί ξέρεις ότι εγώ δεν είμαι η αμαρτία μου, αλλά η λάθος επιλογή μου.
Σε αυτό το βάθος με τραβάει η αμαρτία με λερώνει αλλά δεν απελπίζομαι…, μέσα σε αυτόν τον βυθό βρίσκεται ένα σιωπηλό διαμάντι είναι η νοσταλγία του χαμένου παραδείσου. Άνοιξε ο Κύριος τον δρόμο της επιστροφής…
Ας τον βαδίσουμε….
Ας φύγουμε από τον βυθό που μας λερώνει και ας κολυμπήσουμε στην επιφάνεια διότι μας περιμένει ο ήλιος της Δικαιοσύνης, ώστε να φωτοσυνθέσουμε τα άνθη της Αγιότητας.
Πως θα φύγουμε; ….δεν χρειάζονται πολλά…δύο πράγματα μόνο…Απόφαση και δράση.
