Γράφει ο Σταύρος Γουλούλης
Τι είδαν τα μάτια των τηλεθεατών στο φετινό παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, πάνω από 60 μεταδόσεις αγώνων! Χαρά των διαφημιστών. Θέαμα, μπύρα, μεζέδες, αλλά επιδόρπιο στο πρόγραμμα διαφημίσεων -συνήθως προϊόντα για άντρες- τώρα να βλέπουν μία πολύ «προωθημένη» κατάσταση, με χορηγό μάλιστα δημόσιο φορέα. Το ποδόσφαιρο, ένα κάστρο ανδρισμού από όλα τα ομαδικά αθλήματα, διαφημίστηκε με ανεπίτρεπτα διαφημιστικά σκετσάκια: Ανδρας με γένια, αλλά με γυναικεία ρούχα, ανδροειδές (android), νέο στιλ που επέβαλλε και διεθνής διαγωνισμός τραγουδιού, να πλέκει κασκόλ, να κάνει χίλια δυο ακκίσματα, να οργανώνει πάνω στη ματιά μιας γυναίκας. Δεν εντόπισα κάποιον πιο ειδικό (π.χ. ιατρός, κοινωνιολόγος) σε θέματα φύλου, καταγγέλλοντα τη διακωμώδηση των ανδρικών προτύπων σε ελεύθερο χρόνο ανδρικής παρέας.
Προφανώς η διαφήμιση αυτή, για (ημι)κρατικό τομέα αγνοώ ποιου ιδέα ήταν ή αν έπεσε κάποιο τηλέφωνο Ανωθεν ή Εξωθεν, έχει σχέση με τις τελευταίες νομοθετήσεις για το θέμα του φύλου που η κυβέρνηση αυτή έφερε τα πάνω κάτω. Κατανοείται, μέγιστο μέρος της πελατείας του αμφισεξουαλισμού έχει λάβει άσυλο πρωτίστως στο κυβερνών κόμμα. Πάει η Αριστερά που ξέραμε. Μαζί με οικονομικά ασθενέστερους, έχουν καταφύγει κάθε είδους ανήσυχος, δυσαρεστημένος, πρώτα με τον εαυτό του. Δικαίωμα ψήφου έχουν, αλλά ας μην επιβάλλουν δικά τους πρότυπα. Η προβολή ανδρεικέλων ποια θετικά στοιχεία έχει; Και γιατί αυτά αντιπαρατίθενται στην ποδοσφαιρική φρασεολογία με έξαρση φαλλικής συμπεριφοράς, συνήθως ωμής και ασφαλώς ανεπίτρεπτης; Εκεί οδηγείται, μεταμφιεσμένοι εναντίον φαλλοκρατών; Το ζήτημα διαφαίνεται πολιτικό. Ποιοι και γιατί θέλουν να μειώσουν, περιορίσουν, αποπροσανατολίσουν το ανδρικό φύλο στη χώρα μας; Είναι μέρος μιας πολιτικής καμπάνιας χειραγωγήσεως;
To παιχνίδι είναι μέρος της εκπαίδευσης πριν από τον αγώνα της ζωής. Το βλέπουμε π.χ. στα αιλουροειδή, αρπάζονται παίζοντας μικρά, αλλά αρπάζουν τη λεία τους μεγάλα. Η ανδρική ψυχολογία ρέπει περισσότερο από τη γυναίκα στο ψυχαγωγικό παιγνίδι, για ισορροπία προς τις σκληρές ευθύνες του ανδρός, αυτού του αγωνιστικού αλλά και αναλώσιμου όντος. Βέβαια συνιστάται να παίζει καλύτερα τα παιδιά του, όταν ιδίως είναι μικρά, κι όχι να είναι θαμώνας αλλού. Πάντως οι ανδρικές παρέες και αθλήματα συμβάλλουν στην υγιή ατομική ψυχολογία, τόνωση του ανδρικού φρονήματος, ανάπτυξη του μυϊκού συστήματος. Ακόμη κι αν η επιβολή ανδρικών προτύπων, ασχέτως αν το παιγνίδι ξεπερνά τα όρια ενίοτε, γίνεται αφορμή επίδειξης, ηγεμονικής αντίληψης του ενός φύλου, ακόμη και ενός ανδρός αρχή.
Οι εκτός ορίων επιθέσεις κατά του ανδρικού φύλου είναι κοινωνικό φαινόμενο σήμερα. Γενικά βάλλεται δήθεν στο όνομα των δικαιωμάτων της γυναίκας ή άλλων που αποστασιοποιούνται στην ανδρική φύση. Η ανδροκρατία είναι ένα επιτυχημένο ιστορικά σχήμα, τέλειο βεβαίως όχι, αλλά δημιούργησε τον σύγχρονο κόσμο, παρέχοντας πρώτα ασφάλεια σε εποχές διαρκών κινδύνων από ζώα, καιρικές συνθήκες, ανθρώπους. Αν δεν υπάρχει, είναι μάταιη η δημιουργία της γυναίκας. Είναι λοιπόν μια παρεξηγημένη έννοια στο τι ακριβώς εκφράζει και στον τρόπο που επιβλήθηκε ή διαδέχθηκε τη μητριαρχία. Σωστά την είπαν έτσι, διότι γυναικοκρατία ποτέ δεν υπήρξε. Μητριαρχία (=η γενεαλόγηση από τη μητέρα) λέγεται γιατί υπήρχε μόνιμη μητρική διαμονή, αφού ο άνδρας ήταν, μετακινούμενος, πιο εκτεθειμένος. Το αρσενικό έχει μεγαλύτερο κύκλο δράσεως αλλά είναι πιο ευάλωτο.
Οσοι είναι πιο ειδικοί στην ιστορική εξέλιξη της οικογένειας βλέπουν όσα γίνονται εις περιορισμόν του ανδρικού φύλου γελούν ή και τρομάζουν. Φαίνεται παράξενο, αλλά οι ανδροκράτες του Ισλάμ θα επιβιώσουν πιο εύκολα από διάφορους κομψευόμενους Δυτικούς ως τους «barbati» με γυναικεία κόμμωση-ενδύματα. Η ανθρωπότητα αν στάθηκε οφείλεται στη γυναίκα που κυοφορεί τη νέα γενιά και στον άνδρα που τη φυλάσσει με κάθε τρόπο, έστω και μη ενάρετο. Η εξάπλωση στον κόσμο υπήρξε καθαρά ανδρική υπόθεση, παρόλο που διαμορφώνονταν υπερβολικές μορφές ανδρισμού, όπως η πολεμική βαρβαρότητα. Τώρα ο Δυτικός κόσμος των ανέσεων πάει στο άλλο άκρο, κάνοντας δομικό (θεσμικό) πρότυπο τη διεμφυλική ενδυμασία. Πριν από την αρμονία των δύο φύλων ή την πολιτική ισορροπία, προηγείται η διατήρηση του ανθρώπινου είδους. Ο αθλητής, ο φίλαθλος, βιώνοντας πολεμικώς το άθλημα χωνεύει καλύτερα την επιβίωση, είναι διαφορετικό η ηθική τελείωση.
Επομένως ο «πολύς άνδρας» δεν δημιουργεί τόσο κίνδυνο, τουλάχιστον όσο τα ανδροειδή. Το αντίθετο, αποθέτει το πλεονάζον στοιχείο που εξαχνώνεται μέσα στη σκληρή εργασία, στην οικογένεια, κανονικά χώρον που ανήκει υπαρξιακά στη γυναίκα και τον κόσμο της.
Ποδόσφαιρο, τηλεθέαση, «όπιο». Δεν υπάρχουν όρια; Ολα τα πράγματα αποπροσανατολίζουν από πρωτεύοντα θέματα -όπως είναι η υπαρξιακή αγωνία- εξαρτάται πως θα τα χειρισθεί κανείς. Δεν είμαστε Ιράν, όπου λέγεται, ακόμη και τρένα σταματούν για την καθιερωμένη προσευχή. Το ποδόσφαιρο είναι το ελάχιστο που μπορεί να απασχολήσει μια πνευματική αναζήτηση. Τουλάχιστον, μια και τις μάζες δεν τις απασχολεί πολύ πνευματική άθληση, όντας ψυχοσωματική, ας αυτορυθμίζονται, τουλάχιστον μη δημιουργούν ή επιτρέπουν ακρότητες.
Το καλό, λιγότερο καλό, μέτριο ή κακό διοχετεύεται παντού από την κοινωνία, ασφαλώς και το ποδόσφαιρο, αυτό που λέγεται «ποδοσφαιροποίηση» της ζωής. Μπορεί να είναι εντός ορίων, αλλά και εκτός ορίων, όπως με το ανδροειδές του περασμένου καλοκαιριού.
