Σπήλαιον Ανωνύμου Αναχωρητού στο Άγιον Όρος

Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου

Τέτοια Σπήλαια θα συναντήσεις πολλά, αν πάρεις την απόφαση να το “περπατήσεις” το Άγιον Όρος. Και, ανάλογα της ταπείνωσης, της απλότητός σου, της καλοσύνης της καρδίας σου, κυρίως δε, ανάλογα της Αποκαλύψεως του Θεού προς εσένα, δύνασαι να εγκλιματιστείς γρήγορα σχετικά, με τόπους που ευωδιάζουν και αποπνέουν οσμήν αγιορείτικη και λιβανωτό ουράνιο και αγιαστικό.

        Πολλές φορές, ο προσκυνητής του Άθωνα σταματάει το μονοπάτι που ξεκίνησε ένεκα μιας υπερκοσμίου ευωδίας που γεύεται και αισθάνεται σε χώρο και τόπο που απουσιάζει παντελώς κάθε πιθανή ύπαρξη ή στοιχείο ορατό που να “εξηγεί” αυτή την ευωδία. Επιπρόσθετα, μικρά προσκυνητάρια γύρω του, υπομνηματίζουν σε όλους τους διαβάτες ότι, εδώ γύρω, σε τόπο που δεν επέτρεψε ο Πανάγιος Θεός να γίνει ακριβώς γνωστός, τεθησαύρισται και φυλάσσεται εν γη άχρι καιρού, το σκήνωμα ή τα ιερά Λείψανα αναχωρητού και Οσίου, που πολύ ηγάπησε τον Νυμφίο Χριστό και θέλησε να παραμείνει στην αφάνεια ακόμη και μετά την οσιακή κοίμησή του!

        Ένα παρόμοιο Σπήλαιο – που κάποτε,  ποιος ξέρει άραγε, πόσα χρόνια πριν – βρίσκεται στα όρια των μονών Χελανδαρίου και Εσφιγμένου, που μαρτυρεί την εγκαταβίωση πάλαι ποτέ ταπεινού αναχωρητού.

        Σύμφωνα με νεότερες μαρτυρίες, δύο σέρβοι μοναχοί, εστάλησαν από το Χελανδάρι στον τόπο αυτό προκειμένου να καθαρίσουν το μονοπάτι, που οδηγεί, κατά κάποιο τρόπο, από τη μία μονή στην άλλη. Έπραξαν όσα μπορούσαν και το απόγευμα επέστρεψαν στη μονή κατάκοποι, ώστε πλέον ανανεωμένοι, να ξεκινήσουν την επόμενη.

        Και η συνέχεια, ως μαρτυρεί η γραπτή πηγή που, ευθύς αμέσως, παραθέτω είναι θαυμαστή: «Την νύκτα, κατά την ώρα του ύπνου, εμφανίστηκε ένας άγνωστος Μοναχός στον ένα εκ των δύο (Ιερομόναχον Παΐσιον, τον και κατόπιν ηγούμενον της Μονής αυτής) και αφού τον σκούντηξε στο πλευρό, τού είπε: “Αν καθαρίζατε πιό πέρα που μείνατε, 20-30 μέτρα, θα με βρίσκατε”. Το πρωί πήγαν στην τοποθεσίαν οι δύο Μοναχοί και συνέχισαν την εργασίαν τους, όπου και ανέφερεν στον άλλον Μοναχόν, ο ιδών, το όνειρον, τα αποκαλυφθέντα από τον ανώνυμον Αναχωρητήν. Αφού καθάρισαν το μονοπάτι 20-30 μέτρα και έψαξαν δεξιά και αριστερά του μονοπατιού, βρήκαν σπήλαιον στο οποίον, όταν εισήλθαν, βρήκαν στο έδαφος ξαπλωμένο το λείψανον του εμφανισθέντος Αναχωρητού, του οποίου υπήρχαν μόνο τα οστά» (Βλασίου Μοναχού Αγιορ., Σπήλαια και Αγιάσματα Αγίου Όρους Άθω, Άθως, Αθήνα 2011, σελ. 89).

        Και, δεν βρήκα καλύτερο τρόπο να ολοκληρώνω αυτές τις περί Αγίου Όρους σκέψεις μου, παρά με τον τρόπο που εξεκίνησα να γράφω ετούτες τις σειρές, τις οποίες και παραθέτω κάτωθι: Τέτοια Σπήλαια θα συναντήσεις πολλά, αν πάρεις την απόφαση να το “περπατήσεις” το Άγιον Όρος. Και, ανάλογα της ταπείνωσης, της απλότητός σου, της καλοσύνης της καρδίας σου, κυρίως δε, ανάλογα της Αποκαλύψεως του Θεού προς εσένα, δύνασαι να εγκλιματιστείς γρήγορα σχετικά, με τόπους που ευωδιάζουν και αποπνέουν οσμήν αγιορείτικη και λιβανωτό ουράνιο και αγιαστικό.