Toυ Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Είναι συνηθισμένη πια εικόνα να βλέπει κάποιος πολλές φορές και ιδίως κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου να καίγεται από ορισμένους νεαρούς η Ελληνική Σημαία, μέσα σε ένα κλίμα αναρχικού παροξυσμού.Οποιος όμως βάζει φωτιά στη Σημαία της πατρίδας του, δεν καίει ένα απλό πανί. Καίει την ίδια την πατρίδα του. Μπορεί να παραδίδεται στις φλόγες η Ελληνική Σημαία, στην ουσία όμως καίγεται η Ελλάδα, όπως έρχεται από τα βάθη των αιώνων κουβαλώντας επάνω της όλα τα αξιακά φορτία που τη συνθέτουν. Φωτιά στο Εθνικό Σύμβολο σημαίνει εμπρησμό σε ό,τι αυτό συμβολίζει. Μέσα από τη στάχτη του παλιού βλέπουν οι εμπρηστές να γεννιέται το δικό τους καινούργιο. Η αναρχική κοινωνία.
Σε αυτή την κοινωνία οδηγεί η μηδενιστική εκπαίδευσή τους στο σχολείο. Γιατί λοιπόν να μην την κάψουν τη Σημαία κάποιοι νεαροί, όταν από τα πρώτα τους βήματα στο σχολείο γαλουχούνται με την απαξίωση της έννοιας της πατρίδας;Οταν ποτέ κανείς δεν τους εξήγησε ότι η Σημαία δεν είναι ένα απλό κομμάτι ύφασμα σαν όλα τα άλλα, αλλά η υλική αποτύπωση της «ψυχής» του Εθνους; Και αυτή η «ψυχή» κυματίζει μπροστά μας κάθε φορά που αντικρίζουμε τη Σημαία. Αν κάποιοι, που ανέλαβαν να διαχειριστούν την κληρονομιά της «ψυχής» του Εθνους, πρόδωσαν με την πολιτική τους τα ιδανικά της, η φωτιά στη Σημαία δεν καίει τους ανάξιους εκπροσώπους του Εθνους, καίει την ίδια την «ψυχή» του. Πώς να σεβαστείς κάτι που δεν σε έμαθε ποτέ κανείς να το εκτιμάς και να το σέβεσαι;
Για να μπορούν να ξεχωρίσουν οι μαθητές αυτά τα πράγματα και να κρίνουν τί θα απορρίψουν και τί θα εγκολπωθούν, πρέπει να τους τα διδάξει κάποιος. Και αυτός είναι ασφαλώς ο δάσκαλος, ο οποίος όμως, για να διδάξει σωστάκάποια πράγματα, πρέπει πρώτα να τα έχει ξεχωρίσει ο ίδιος μέσα του. Τι μπορεί συνεπώς να περιμένει κάποιος από την «εσοδεία» ενός εκπαιδευτικού συστήματος, στο οποίο διδάσκοντες και διδασκόμενοι συναντώνται στη «χύμα» αντίληψη ότι για όλα φταίει η έννοια της πατρίδας; Ηθικό συμπέρασμα των μαθητών από μια τέτοια διδαχή είναι η πεποίθηση ότι, εάν θέλει κάποιος να εξαφανίσει την έννοια της πατρίδας, πρέπει πρωτίστως να φροντίσει να κάψει εκείνο που τη συμβολίζει: τη Σημαία.
Βλέπουμε λοιπόν εδώ καθαρά ότι τα χέρια που βάζουν φωτιά στην Ελληνική Σημαία «ξεπηδούν»αποκλειστικά από τους «κόλπους» του αναρχικού φαινομένου, το οποίο καταδυναστεύει καθημερινά τη δημόσια ζωή του τόπου. Το συναντούμε πια σε κάθε μας βήμα. Στην επέτειο του Πολυτεχνείου έχει απλά την τιμητική του. Μόλις που χρειάζεται να τονιστεί ότι το αναρχικό φαινόμενο δεν είναι αυτοφυές. Είναι «καρπός» συστηματικής «καλλιέργειας». Είναι οι «κάκτοι», με τους οποίους επιδιώκεται η εξαφάνιση της παραδοσιακής «καλλιέργειας». Με τέτοιους «κάκτους» είναι σήμερα γεμάτα τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Και «αγκυλώνουν» πολλούς και πολλά, καθώς περιδιαβάζουμε τους χώρους τους.
Βέβαια οι «κάκτοι» προορίζονται για αυτούς ή εκείνα που θέλουν να «αγκυλώσουν» οι «καλλιεργητές». Αποτελεί όμως δίδαγμα της κοινής πείρας ότι, όποιος «καλλιεργεί» «κάκτους», είναι πολύ πιθανό να τον «ματώσουν» κάποτε και αυτόν οι «βελόνες» τους. Το είδαμε αυτό να επιβεβαιώνεται κατά τον πρόσφατο εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου, όταν οι κυβερνώντες «καλλιεργητές» του μηδενισμού και της αναρχίας κακοποιήθηκαν από τα δικά τους παιδιά της «αριστεράς του τίποτα». Δεν προκαλεί εντύπωση η διαμαρτυρία των «καλλιεργητών» για το δικό τους «αγκύλωμα» από τα «αγκάθια» που «καλλιεργούν», ενώ επιχαίρουν, όταν τα «αγκάθια» αυτά «ματώνουν» τους άλλους.
Ενα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των «καλλιεργητών» αυτής της «ποικιλίας» είναι η διπλή ονομασία που χρησιμοποιούν κατά την «πώληση» του «καλλιεργούμενου» προϊόντος. Οταντο προϊόν «αγκυλώνει» τους άλλους, αυτό λέγεται έκφραση δημοκρατίας. Οταν όμως «αγκυλώνει» εμάς τους ίδιους που το καλλιεργούμε, τότε λέγεται φασιστική νοοτροπία! Αξίζει να σημειωθεί ακόμη ότι το κάψιμο της Σημαίας δεν αποτελείτο τέλος της αναρχικής δράσης. Είναι η αρχή της. Οποιος καίει Σημαίες, περνάει πάντα στην επόμενη φάση. Καίει ή καταστρέφει περιουσίες. Και δεν έχει κανένα δισταγμό να αποπειραθεί να κάψει ή να σκοτώσει και ανθρώπους. Το είδαμε και αυτό κατά τον πρόσφατο εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου, όταν το κάψιμο της Ελληνικής Σημαίας ακολούθησε καταιγισμός των ανδρών της Ελληνικής Αστυνομίας με βόμβες μολότοφ. Αρωγός των αναρχικών το άσυλο, το οποίο, όπως προβλέπεται θεσμικά και κυρίως όπως εφαρμόζεται στην πράξη, είναι στην ουσία «άσυλο ανιάτων». Τόσο για όσους καταφεύγουν σε αυτό, όσο και για εκείνους που το υπερασπίζονται και δεν τολμούν να το αγγίξουν.
Είναι παρήγορο ότι απέναντι από τη Σημαία δεν στέκονται μόνον οι εμπρηστές της. Υπάρχουν και οι «προσκυνητές» αυτής. Εκείνοι που τη λατρεύουν ως κάτι ιερό. Και είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για αυτήν. Διότι «γαλουχήθηκαν» με τις αρχές και τις αξίες που «αναβλύζουν» από τη Σημαία. Αντιπροσωπευτικά παραδείγματα τέτοιων «προσκυνητών» αποτελούν δυο νεαροί, που θα έπρεπε να είναι σύμβολα και «οδοδείκτες» όλων όσων πιστεύουν στη Σημαία. Και οι δυο αυτοί νεαροί δολοφονήθηκαν, επειδή αγάπησαν με πάθος την Ελληνική Σημαία και την υπερασπίστηκαν, αδιαφορώντας για τον θανάσιμο κίνδυνο που σημάδευε τη ζωή τους. Ο ένας από αυτούς είναι ο Βορειοηπειρώτης ομογενής Κωνσταντίνος Κατσίφας, που δολοφονήθηκε επάνω στο άνθος της ηλικίας του από Αλβανούς αστυνομικούς, επειδή τόλμησε να υψώσει την Ελληνική Σημαία στο Αργυρόκαστρο. Και ο άλλος είναι ο Ελληνοκύπριος Τάσος Ισαάκ, που κι αυτός δολοφονήθηκεπριν από πολλά χρόνια στην ίδια νεαρή ηλικία από τους Τούρκους, επειδή σκαρφάλωσε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία από τα κατεχόμενα. Και τους δυο τους είπαν τρελούς οι φρόνιμοι του συστήματος, που σιωπούν μπροστά στους αναρχικούς εμπρηστές της Ελληνικής Σημαίας, όταν δεν τους ενθαρρύνουν με τη στάση τους στη μίμηση του ανδραγαθήματός τους και από άλλους.
Αυτοί οι «τρελοί» όμως κουβαλάνε μέσα τους μια αλλιώτικη «φλόγα» για την Ελληνική Σημαία. Είναι η ίδια «φλόγα» που έκαψε τα στήθη όλων εκείνων, οι οποίοι έπεσαν για την τιμή της Σημαίας. Και κοσμούν σήμερα το Πάνθεον των Ηρώων της ελληνικής ιστορίας.
