Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Διαβάζουμε στο Συναξάρι της Μεγάλης Πέμπτης: τέσσερα τινά εορτάζειν: τον ιερόν Νιπτήρα, τον μυστικόν Δείπνον, την υπερφυά Προσευχήν και την Προδοσίαν αυτήν.
Και όμως! Ο Ιούδας προβαίνει σε αυτή την ατιμωτική γι᾿ αυτόν προδοσία! «Πόσο ταπεινός, πόσο ανεξίκακος και μακρόθυμος είσαι Κύριε, που εγνώριζες για τον Ιούδα και όμως, Εσύ δεν έπαψες να τον αγκαλιάζεις και τον αποδέχεσαι ως τους λοιπούς Σου μαθητές», αναφωνεί ο Ηλίας Μηνιάτης.
Κύριε, Κύριε, πόσα υπομένεις, πόσα υπομένεις υπό χειρών ων έπλασες!
«Συντρέχει, μάλιστα, συντρέχει το συνέδριον των Ιουδαίων, ίνα τον Δημιουργόν και Κτίστην των απάντων, Πιλάτω παραδώση».
“Τη Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, τα Άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου Ιησού Χριστού επιτελούμεν”
Μεγάλη Παρασκευή και ο Χριστός επί του Σταυρού! Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο Κύριος της Δόξης, σήμερον «τα θεμέλια της γης εδονήθησαν φόβω του κράτους σου», «ο ήλιος εσκοτίζετο και γης τα θεμέλια συνεταράττετο». Όσες ομιλίες και κηρύγματα και αν δονήσουν τον αέρα, όσα κείμενα και αν συμπλεύσουν την βιβλιογραφική φαρέτρα του έντυπου κόσμου, όσοι ζωγράφοι και αγιογράφοι και αν επιχειρήσουν ν΄ αποδώσουν το μεγαλείο της ημέρας αυτής, δε θα καταφέρουν παρά μόνο, να μας μυήσουν επιδερμικά στο αφ΄ εαυτού ασύλληπτο σε κενωτική θυσία και υπερφυές σε διανοητική σύλληψη μυστήριο του Θεανθρώπου, στη Σταυρική Θυσία του Λυτρωτού Κυρίου Ιησού Χριστού.
Μεγάλη Παρασκευή και ο Χριστός επί του Σταυρού. Ο Δεσπότης και Κτίστης των απάντων καταδέχεται τοιαύτης καταδίκης υπό ανόμων και ασεβών, υπό ανθρώπων δολίων και μοχθηρών, υπό ανθρώπων και κτισμάτων ων έπλασε. Και όμως! Ο Εσταυρωμένος Ιησούς «την γην εκώλυε καταπιείν τους σταυρούντας Αυτόν!». Η φιλανθρωπία του Λυτρωτού, το Πανάγιο Αίμα Του επισφράγισε το απόρρητο μυστήριο της προαιώνιας θείας βουλής, και τρόπον τινά, υπερστάθμιζε ενώπιον του Θεού Πατέρα τις αμαρτίες και τις ενοχές όλων των ανθρώπων από καταβολής κόσμου έως συντελείας των αιώνων.
Το μίσος των ανθρώπων, η προδοσία, οι ύβρεις, οι λοιδορίες, οι μαστιγώσεις, οι κολαφισμοί, τα εμπτύσματα, τα ραπίσματα άρχισαν προτού ο Κύριος ανέβει στον Σταυρό, πολύ δε φοβούμαι, πράγματι, πολύ φοβούμαι ότι εν πολλοίς, η Σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου συνεχίζεται και έως τις ημέρες μας, με κάθε τρόπο από πολλούς, που δεν κατενόησαν την απεραντοσύνη της Σταυροαναστάσιμης Καθόδου του Λυτρωτού, πορείας συνυφασμένης μετά της υψοποιού αληθινής αγάπης και της μεγαλειώδους Κενώσεώς Του.
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και «εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω σου αίματι». Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και ο Κύριος της Δόξης ευρίσκεται επί του Σταυρού! Και ποιος θα μείνει ασυγκίνητος; Ποια ανθρώπινη καρδιά δύναται να κρατήσει τα εαυτής εσόψυχα κεκρυμμένα ενώπιόν Του;
Μεγάλη Παρασκευή και ο Χριστός επί του Σταυρού! Και θα ακολουθήσει η λαμπροφόρος Ανάσταση, ακριβώς επειδή προηγήθηκε η Σταυρική Θυσία και η αυταπάρνηση, επειδή προηγήθηκε η απλανής Θυσία, η ατέρμονη στις διανοητικές μας αισθήσεις, ένεκα της φιλαυτίας μας, Σταυρική Ταπείνωση. Ωσαύτως και ημείς, ακολουθούντες την πορεία του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού, σήμερα Μεγάλη Παρασκευή, ας σταθούμε ενώπιον Του, ας ατενίσουμε άφοβα και αληθινά τον Εσταυρωμένον Ιησού και δακρύβρεχτοι ας ψελλίσωμεν: «Ναι Κύριε, Συ οίδας ότι φιλώ Σε, Συ οίδας τον κόπον μου, χθες συνεθαπτόμην σοι Χριστέ , Ανάστα ο Θεός!».
Τω Αγίω και Μεγάλω Σαββάτω, η εις Άδου Κάθοδος του Σωτήρος Χριστού.
«Η ζωή εν τάφω, κατετέθης Χριστέ, και Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην».
Όλη η κτίση πενθεί. Ο Σωτήρας και Ποιητής των απάντων κατέρχεται στον Άδη. Όμως, μετά τρεις ημέρες θα αναστηθεί ως Θεός Παντοδύναμος.
«Σού τεθέντος τάφω, πλαστουργέτα Χριστέ, τα του Άδου εσαλεύθη θεμέλια και μνημεία ηνεώχθη των βροτών».
Τη αγία και μεγάλη Κυριακή του Πάσχα, την Ζωηφόρον Ανάστασιν εορτάζομεν του Σωτήρος Χριστού!
Πριν την Ανάσταση του Θεανθρώπου, ο θάνατος ήταν φοβερός για τον άνθρωπο. Μετά την Ανάσταση, γίνεται ο άνθρωπος φοβερός για τον θάνατο. «Μέχρι της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Χριστού, ο θάνατος ήτο η δευτέρα φύσις του ανθρώπου. Η πρώτη ήτο η ζωή και ο θάνατος η δευτέρα. Ο άνθρωπος είχε συνηθίσει τον θάνατον ως κάτι το φυσικόν. Αλλά μετά την Ανάστασίν Του, ο Κύριος ήλλαξε τα πάντα. Η αθανασία έγινε η δευτέρα φύσις του ανθρώπου, έγινε κάτι το φυσικόν εις τον άνθρωπον και το αφύσικον κατέστη ο θάνατος», λέγει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
Διατρανώνουμε με παρρησία τον λόγο του Αποστόλου Παύλου: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών».
«Η Ανάσταση του Χριστού και η ανάστασή μας μέσα σ΄ Αυτόν μαζί Του, μέσα στο σώμα της Εκκλησίας Του, είναι η μοναδική και χρονική και υπέρχρονική διάβαση – το Πάσχα της του κόσμου θαλάσσης – και αιώνιο τέλος και σκοπός και πλήρωμα της ανθρώπινης ζωής και υπάρξεως. Γι΄ αυτό, η πίστις μας, η Ορθὀδοξη Πίστις, είναι πίστις στην Ανάσταση και όχι πίστις σε κάποια πρόοδο χωρίς Χριστό», τονίζει ο Αθανάσιος Γιέφτιτς.
«Μηδείς φοβείσθω θάνατον. Ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος Θάνατος. Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες. Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι».
Ο μακαριστός χαρισματικός γέροντας π. Ιουστίνος Πόποβιτς καταθέτει χαρακτηριστικά: «Εις τέσσαρας μόνον λέξεις συγκεφαλαιούνται και τα τέσσαρα Ευαγγέλια του Χριστού: Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!…Εις εκάστην εξ αυτών ευρίσκεται από έναν Ευαγγέλιον, και εις τα τέσσαρα Ευαγγέλια ευρίσκεται όλον το νόημα όλων των κόσμων του Θεού, των ορατών και αοράτων».
