Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου*
Προϊστάμενος Ι.Ν. Προφήτου Ηλία Κόρμπι Βάρης, της Ι. Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. & Β.
Αγαπητοί μας αναγνώστες, με τη χάρη Του Θεού φτάσαμε στα πρόθυρα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ολοκληρώνοντας σιγά σιγά, τις προπαρασκευαστικές Κυριακές του Τριωδίου. Εχουμε μιλήσει (και μάλιστα πρόσφατα), για την αξία και την πνευματική ωφέλεια αυτών των ευλογημένων περιόδων της Εκκλησίας μας και τον σκοπό τους, οι οποίες αξίζει να βιώνονται εκ μέρους μας, όχι ως «αγγαρεία» ή με βαριά καρδιά, αλλά πρόθυμα, ως μια ευκαιρία πνευματικών αθλημάτων και ευκαιριών, αφού προηγουμένως καθαρισθούμε από πάθη, αμαρτίες, αμαρτωλές συνήθειες και επιθυμίες.
Αυτό το άρθρο (όπως το διαβάζετε στον τίτλο του), δεν είναι δικής μας εμπνεύσεως, οφείλεται περιφραστικά στις κουβέντες που βγήκαν από το στόμα ενός αγαπημένου φίλου και Ιερέα, ο οποίος είναι Αμερικανός στην καταγωγή, ανήκει και διακονεί σε δικαιοδοσία της Ρουμάνικης Εκκλησίας στην Αμερική και είχαμε τη χαρά και την ευλογία να μας μιλήσει στο Πνευματικό Κέντρο μετά τη Θεία Λειτουργία (της Κυριακής 3 Μαρτίου 2019), περιγράφοντας τις εμπειρίες του από τη συναναστροφή και την πολυετή φιλία του με τον μακαριστό πλέον Μητροπολίτη μας, κυρό Παύλο.
Πριν μπούμε στο θέμα, αξίζει να αναφέρουμε και να κάνουμε γνωστή με συντομία την ιστορία του π. Παύλου και πώς συνδέθηκε με τον μακαριστό Μητροπολίτη μας: Ο π. Παύλος δεν ήταν από την αρχή Ορθόδοξος, αλλά ήταν προτεστάντης και εργαζόταν μάλιστα και ως νεωκόρος σε μια Προτεσταντική Εκκλησία ενώ ταυτόχρονα φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο. Ως Αρχιμανδρίτης ο μακαριστός, πήγε για μετεκπαίδευση τη δεκαετία του 1970 στην Αμερική και εκεί γνώρισε και συνδέθηκε με τον τότε Αμερικάνο και Προτεστάντη συμφοιτητή του. Δύο σημαντικές παράλληλες ελλείψεις των δύο, τους ένωσαν μακροπρόθεσμα άρρηκτα. Ο μακαριστός τότε δεν ήξερε καλά αγγλικά και χρειαζόταν μεταφραστή και μεταφορικό μέσο για τις ιεραποστολικές ομιλίες του που έκανε σε μη Ελληνες, για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία, ενώ ο Αμερικανός (συγχωρέστε μας που μας διαφεύγει το Αμερικανικό κοσμικό όνομά του) δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα για Ελλάδα και Ορθοδοξία! Επειδή συνόδευε τον Ελληνα Κληρικό ο Αμερικάνος σε όλες αυτές τις περιοδείες και ομιλίες του, πολλοί ακροατές έρχονταν στο τέλος των ομιλιών και ζητούσαν και άλλες πληροφορίες και διευκρινίσεις και ο ίδιος, όπως ήταν φυσικό, δεν γνώριζε και αδυνατούσε να απαντήσει. Τα βράδια μετά τη μελέτη, ο π. Παύλος ρωτούσε τον Μακαριστό Μητροπολίτη διάφορες σχετικές ερωτήσεις (στην αρχή για λογαριασμό των άλλων), για να ξέρει να απαντάει. Ομως όσο λάμβανε τις απαντήσεις, τόσο πιο πολύ άρχισαν προσωπικά και υπαρξιακά να τον απασχολούν όλα αυτά! Αρχιζε λοιπόν να ρωτάει θέματα που προσωπικά τον απασχολούσαν και να παρατηρεί γενικότερα στο βάθος χρόνου με την κοινή τους συναναστροφή. Τελικά 6 μήνες μετά την ολοκλήρωση των σπουδών και την επιστροφή του Αρχιμανδρίτου στην Ελλάδα συνεχίστηκε η φιλία και η επικοινωνία, μέσω αλληλογραφίας και τηλεφωνικά. Ωσπου ήρθε η στιγμή όπου ο Αμερικάνος πληροφόρησε μέσω τηλεφώνου ότι παραιτήθηκε από τη θέση του ως νεωκόρος στην Προτεσταντική Εκκλησία και τελικά θα γίνει Ορθόδοξος και θα λάβει προς τιμή του Αποστόλου Παύλου αλλά και του ίδιου, το όνομα Παύλος! Αργότερα η χαρά μεγάλωσε όταν είπε ότι αποφάσισε να γίνει και Ορθόδοξος Κληρικός, αφού προηγουμένως νυμφεύθηκε Ορθόδοξη, Ρουμάνα στην καταγωγή. Αυτά εν συντομία, για τη συγκινητική και ενδιαφέρουσα ιστορία και αληθινή φιλία των δύο αυτών Κληρικών και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει ο π. Παύλος από το τελευταίο «Αντίο» του μακαριστού Μητροπολίτου Γλυφάδας κυρού Παύλου, ταξιδεύοντας από τόσο μακριά για να είναι παρών στις 21 Φεβρουαρίου!
Στα πλαίσια αυτά ο π. Παύλος μας εξωτερίκευσε πολλές λεπτομέρειες από την προσωπική του σχέση και γνωριμία, που τον έκανε να παραιτηθεί από το επάγγελμά του, να αλλάξει πίστη και να γίνει και κληρικός (σε μια εποχή που σπάνια αμιγώς Αμερικανοί, χωρίς ελληνικές ρίζες ή σε γάμο με Ελληνες, γίνονταν Ορθόδοξοι)! Μεταξύ άλλων, είπε κάτι το οποίο μας έκανε να εμπνευστούμε και να ασχοληθούμε με το σημερινό άρθρο μας: Ανέφερε ο ομιλητής, ότι ο Μητροπολίτης από ένα σημείο και μετά, μόλις άρχισε να καταλαβαίνει και να βιώνει την Εκκλησία σε όλες τις εκφάνσεις της (Μυστηριακή ζωή, ασκητικότητα, πλούτο Θεολογίας, ποιμαντική κ.α.): «Ο Μητροπολίτης για εμένα αισθάνθηκα ότι δεν μου μιλούσε για την Ορθοδοξία, την Εκκλησία, την αγάπη, αλλά ήταν για εμένα η Ορθοδοξία, η Εκκλησία, η αγάπη»! Οταν έκλεινα τα μάτια μου και συλλογιζόμουν αυτές τις έννοιες, πάντα το πρόσωπο του Μητροπολίτου μου ερχόταν πρώτο!
Φυσικά αυτή η φράση μπορεί να παρεξηγηθεί και να θεωρηθεί από κάποιους ότι πρόκειται για μια καλλιέργεια προσωπολατρίας ή παθολογικής σχέσης ή αρρωστημένης θρησκευτικότητας. Αν όμως έβλεπε κανείς τα δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια του π. Παύλου, όταν τα έλεγε αυτά, αμέσως θα αναθεωρούσε και το λιγότερο θα ανατρίχιαζε και θα συγκινείτο, όπως κάναμε και εμείς που είμαστε παρόντες! Κατά τη γνώμη μας, αυτή η φράση του π. Παύλου είναι το μυστικό σε όλη την πνευματική ζωή και ο καλύτερος ορισμός της Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας! Είναι άλλο πράγμα να μιλάς για ταπείνωση, Εκκλησία, Ορθοδοξία, αρετές, νηστεία, και άλλο πράγμα ο αποδέκτης σου να το βλέπει, να το παρατηρεί και να το μιμείται, χωρίς καν να του μιλήσεις αναλυτικά γι’ αυτό! Αυτό έχουμε ανάγκη σήμερα, από έμψυχα-ζωντανά παραδείγματα! Ο ποιμένας να είναι πρότυπο πνευματικής ζωής για το ποίμνιο. Η Ενορία να είναι ο καθρέπτης της ενότητας και της κοινωνίας μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Τα συναξάριά μας αυτό το προνόμιο έχουν σε σχέση με άλλους χώρους και κλάδους. Οι άλλοι μιλούν για έννοιες και αξιώματα και προσπαθούν να τους διατυπώσουν με ορισμούς! Εδώ έχουμε το αντίστροφο, έχουμε τις προσωπικότητες, καλά αλλοιωμένες από τη χάρη Του Θεού και καταλαβαίνουμε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να ακολουθήσουμε, αναγόμενοι δι’ αυτών στην πηγή της πίστεώς μας (Αγία Γραφή, Δόγμα, Λατρεία, Μυστήρια κ.α.)! Οι Αγιοι και γενικά οι ενάρετοι, δεν είναι ηθικά εξωτερικά πρότυπα, αλλά άνθρωποι με πτώσεις και ανορθώσεις, που εγκολπώθηκαν τον ίδιο τον Χριστό και μας τον έκαναν δρόμο προσιτό, πιο κοντά στην εποχή μας!
Ευχόμαστε από καρδιάς, κλείνοντας παράλληλα και το άρθρο μας, να αξιωθούμε και εμείς, να είμαστε ή έστω σταδιακά να γίνουμε όλα αυτά που καλούμαστε να κατακτήσουμε πνευματικά στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Δηλαδή να αποτελέσουμε πρότυπα γι’ αυτούς που ψάχνουν αλήθεια και πρόσωπα (και όχι προσωπεία) να στηριχτούν, να εμπνευστούν, να μιμηθούν και γιατί όχι να υπερβούν και να ξεπεράσουν στη ζωή τους! Αμήν!
