Του π. Γεωργίου Δορμπαράκη
«Τη Τετάρτη του Παραλύτου την της Μεσοπεντηκοστής εορτάζομεν εορτήν».
Στίχοι ιαμβικοί: «Εστώς διδάσκει της εορτής εν μέσω, Χριστός Μεσσίας των διδασκάλων μέσον» (Στέκεται και διδάσκει στο μέσον της εορτής ο Μεσσίας Χριστός, ανάμεσα στους διδασκάλους).
Η λίγο ξεχασμένη και υποτιμημένη από τους Χριστιανούς της εποχής μας εορτή της Μεσοπεντηκοστής, (εν αντιθέσει προς την εποχή του Βυζαντίου, όπου προβαλλόταν με εξαίσιο τρόπο, τόσο που θεωρείτο η εορτή της αυτοκρατορίας: με πομπή μεγάλη πήγαινε ο αυτοκράτορας ενδεδυμένος τα «βασιλικά» του στον Ναό του αγίου Μωκίου, όπου τον περίμενε ο Πατριάρχης, προκειμένου να συμμετάσχουν στην πανηγυρική θεία Λειτουργία), έρχεται να μας προβάλει καίρια στοιχεία της πίστεώς μας, τα οποία χωρίς αυτά δεν μπορούμε να χαρακτηριστούμε όντως χριστιανοί. Πέραν του τονισμού της σημασίας των δύο μεγάλων εορτών που συνδέει, της Αναστάσεως και της Πεντηκοστής, εξαγγέλλει με έντονο τρόπο τη θεότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού, η οποία όμως κατανοείται στον βαθμό που ο άνθρωπος την έχει αποδεχθεί όχι θεωρητικά και μακρόθεν, αλλά υπαρξιακά και προσωπικά. Δηλαδή ότι ο Κύριος ακριβώς επειδή είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος λειτουργεί πια ως κέντρο της ζωής του ανθρώπου, που σημαίνει ότι μετά Χριστόν ο άνθρωπος, ο πιστός εννοείται, δεν μπορεί να ζήσει, να κινηθεί, να μιλήσει, να σκεφτεί χωρίς να λάβει Εκείνον υπ’ όψιν Του.
Με άλλα λόγια, ο χριστιανός είναι (πρέπει να είναι) ένας Χριστός μέσα στον κόσμο και τον Χριστό (πρέπει να) βλέπει στην ύπαρξή του κάθε άλλος άνθρωπος επί της γης. Πρόκειται για την αλήθεια για την οποία μαρτυρεί και ο απόστολος Παύλος, όταν όχι μόνο ομολογεί ότι «ζει ο Χριστός μέσα του» ως κέντρο της ζωής του, αλλά και ότι κάθε χριστιανός συνιστά «μία επιστολή του Χριστού στον κόσμο, που διαβάζεται έτσι από τους άλλους ανθρώπους». Οι υμνογράφοι της εορτής, και ο άγιος Θεοφάνης, αλλά και ο άγιος Ανδρέας Κρήτης, διαρκώς αναφέρονται σ’ αυτήν τη διάσταση της Μεσοπεντηκοστής, διότι τονίζουν ό,τι τονίζει και το άγιο Ευαγγέλιο κατά το συναξάρι: ο Κύριος φανερώνει τη μεσσιανικότητά Του, ελέγχει τους Ιουδαίους, καλεί όλον τον κόσμο που διψάει για αλήθεια να έλθει κοντά Του, γιατί Εκείνος είναι η πηγή της ζωής και του ζωντανού νερού που ξεδιψάει την καρδιά και σύνολη την ύπαρξη του ανθρώπου.
Επιλέγουμε σχεδόν τυχαία: «Καθώς βρισκόσουν στο μέσο του ιερού, όταν πλησίαζε κατά ένθεο τρόπο το μέσο της εορτής, φώναζες δυνατά: Όποιος διψάει, ας έρχεται κοντά Μου και ας πίνει. Διότι αυτός που πίνει από τα θεία μου νάματα, θα δει ότι θα αναβλύσουν από την καρδιά του ποταμοί των δογμάτων μου. Κι όποιος πιστεύει σε μένα που στάλθηκα από τον Θεό Πατέρα μου, θα δοξαστεί μαζί με μένα. Γι’ αυτό σου φωνάζουμε: Δόξα Σοι, Χριστέ ο Θεός, γιατί πρόσφερες τα νάματα της φιλανθρωπίας Σου στους δούλους Σου πλούσια» (κάθισμα όρθρου). Είναι τα ίδια λόγια – το σημειώνει το συναξάρι της ημέρας – που απηύθυνε ο Κύριος και στη Σαμαρείτιδα γυναίκα, η οποία επειδή ήταν καλοπροαίρετη και πίστεψε στον Χριστό, μεταστράφηκε και έγινε όχι απλώς μία καλή χριστιανή, αλλά η ισαπόστολος μεγαλομάρτυς αγία Φωτεινή – τα λόγια του Κυρίου λειτούργησαν μέσα της καταλυτικά, ανατρέποντας ολόκληρη την προγενέστερη ζωή της.
Το μόνο που απαιτείται βεβαίως είναι η καλή διάθεση του ανθρώπου. Να πιστέψει δηλαδή στον Χριστό, αφήνοντας κατά μέρος το δικό του θέλημα, τον δικό του εγωισμό. Γιατί ασφαλώς αυτό σημαίνει πίστη στον Χριστό: Τον παίρνω σοβαρά στη ζωή μου και Τον καθιστώ, με τη χάρη Του, κέντρο της ζωής μου. Οπότε, τι Του προσφέρω; Τη βρομιά των αμαρτιών μου, το χέρσο της καρδιάς μου, προκειμένου να την πλημμυρίσει με την πηγή των υδάτων της διδασκαλίας Του και με τα νάματα των αιμάτων Του, ώστε να καταστεί «καταγώγιον» δικό Του και του αγίου Του Πνεύματος. Ο οίκος του συναξαρίου της ημέρας είναι πολύ αποκαλυπτικός. «Την ψυχή μου που έγινε χέρσα από τις ανομίες των πταισμάτων μου, κατάρδευσέ την με τις ροές των αιμάτων Σου και κάνε την καρποφόρο από αρετές. Γιατί εσύ είπες σε όλους, πανάγιε Λόγε του Θεού, να προσέρχονται κοντά Σου και να αρύονται ύδωρ αφθαρσίας, που είναι το ζωντανό νερό που καθαρίζει τις αμαρτίες όλων όσοι υμνούν την ένδοξη και θεία Σου ανάσταση. Σ’ αυτούς που Σε αναγνωρίζουν Θεό, αγαθέ Κύριε, παρέχεις την ουράνια δύναμη του Πνεύματος που ήλθε αληθινά πάνω στους μαθητές Σου. Διότι, Εσύ είσαι η πηγή της ζωής μας».
