Πολλές οι συγκινήσεις που, χρόνια τώρα, “κερνάει” ο Άθωνας, όχι μόνο στους γνησίους και πιστούς οικιστές του, αλλά και παρεπίδημους προσκυνητές, σε εμπαθείς και πνευματικά ατημέλητους, ως η ουτιδανότης μου.
Σε όλες τις περιηγήσεις μου στον Άθω, σε Μονές και Ασκηταριά, Καλύβες και κελιά, η μεγαλύτερη διδαχή για εμένα στάθηκε η απέριττη μορφή πολλών μοναχών, όχι όλων ασφαλώς, αλλά των περισσοτέρων, που θύμιζε κάτι από Γεροντικό της Θηβαΐδος και Συναξάρια της Ερήμου της Νιτρίας και της γης πέραν του Ιορδάνου.
Αυτές οι μορφές, όχι μόνο με το βλέμμα τους, που εισχωρεί στα κατάβαθα της ψυχής σου και σε “ελέγχει” καλώς και επισκοπικώς, αλλά και με όλη τη στάση τους δύνανται μυστικώς και απλώς να σε διδάσκουν Χριστό και απλότητα. Και, τις περισσότερες φορές, αυτά τα παραδείγματα βαίνουν στην καρδιά τόσο ισχυρά που, χρόνια πολλά αργότερα, αδυνατείς να τα λησμονήσεις.
Στο απόσπασμα που ακολουθεί, καθένας φιλοαγιορείτης προσκυνητής, με αφορμή τα όσα γράφονται, θα θυμηθεί δικές του εμπειρίες στις άλλοτε περιδιαβάσεις του στον Άθωνα.
«Πολλές φορές ο Γέροντας με έστελνε στο μουράγιο της σκήτης, για να παραλαμβάνω πράγματα της καλύβης μας ή να δίνω διάφορες παραγγελίες με το καΐκι για την Δάφνη, καθώς επίσης και το ταχυδρομείο. Έβλεπες εκεί πατέρας απ΄ όλες σχεδόν τις καλύβες της σκήτης, οι οποίοι κατέβαιναν για τον ίδιο λόγο. Σ΄ αυτές τις εξόδους μου ήμουν ολόκληρος μάτια και αυτιά […] όλοι περίμεναν υπομονητικά το μοτοράκι. Πατέρες άγιοι, ευλογημένοι. Θα μένουν για πάντα στον νου μου τυπωμένες οι μορφές τους, ταπεινές, σιωπηλές, σκυμμένες προς την γη. Με τα παλιά τους ζωστικά, με τις άσπρες μάλλινες κάλτσες, τα χονδροπάπουτσά τους, με τον ντορβά, το μπαστούνι, με το τριμμένο κομποσχοίνι στο χέρι… Σαράντα χρόνια πέρασαν, αλλά το μυστήριο της σιωπής τους, η προσπάθεια τους να μένουν αφανείς, “ως καθ᾿ ημέραν αποθνήσκοντες”, προκάλεσαν τον θαυμασμό μου, ο οποίος διατηρείται αμείωτος, σαν να τους είδα εχθές. Ζωντανά μυροδοχεία του Αγίου Πνεύματος. Απαρνήθηκαν όλα τα εξωτερικά, τα συμβατικά, τα σκύβαλα. Έσκαψαν μέσα τους, καλλιέργησαν τον εσωτερικό τους κόσμο και βρήκαν έτσι τον θησαυρό, τον Θεόν, την Βασιλεία των Ουρανών. Πόσα δεν έχει πράγματι να πη αυτή η αυταπάρνησίς τους, αυτός ο απαράμιλλος ηρωισμός τους, αυτή η θέωσίς τους εν Χριστώ Ιησού, στον σύγχρονο απροσανατόλιστο και ανειρήνευτο κόσμο» (Χερουβείμ Καράμπελα, Αρχιμ., Από το Περιβόλι της Παναγίας, Νοσταλγικές Αναμνήσεις, Ι. Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός 1997, σελ. 161-163).
Πράγματι! Μεγάλο σχολείο, μεγάλο Πανεπιστήμιο το Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου, το Άγιον Όρος. Μεγάλο σχολείο και διδακτήριο που τόσους δίδαξε και άλλους τόσους πρόκειται να διδάξει!
Πηγή: Κιβωτός της Ορθοδοξίας
