Του Δημητρίου Λυκούδη, θεολόγου
Τα ασκητικά συγγράμματα των Πατέρων είναι θησαυρός! Όχι υλικός, αυτά αποδομούνται με την πάροδο του χρόνου, αλλά πνευματικός, που βοηθούν την ψυχή να αρθεί από τα προσωπικά αδιέξοδα και σκοτάδια και να ανανήψει, να στραφεί αληθινά και σταθερά προς το Θεό.
Γράψει ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος στα “Ασκητικά” του: «Ο ασκητικός βίος είναι λιμήν. Μη επιθύμει να παραπλανάσαι, αλλά μάλλον φρόντισον να νικήσης διά της υπομονής τους πειρασμούς, οι οποίοι σε παρακινούσιν εις το να αποδημής. Διά να είπω δε και τούτο, όταν περιέλθωμεν όλον τον κόσμον, δεν περιμένει ημάς τελευταίον το κελλίον, εάν θέλωμεν να σωθώμεν. Εάν δε εις το κοινόβιον δεν μένωμεν μετά καρτερίας, και δεν ησυχάζωμεν εν τη ερήμω καταμόνας, πού λοιπόν θα ήναι το καταγώγιον ημών;» (Οσ. Εφραιμ του Σύρου, Ασκητικά, εκδ. Ρηγόπουλου, Θεσ/νίκη 1996, σελ. 140).
Η υπομονή, αυτή, κατά τον Όσιο Εφραίμ, προτάσσεται σε κάθε πνευματική και καθημερινή δυσκολία του ανθρώπου. Και, ένα περισσότερο, η αγόγγυστη υπομονή, κατορθώνει να μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε “άνθος μυρίπνοον” του Ουρανού και “κατοικητήριον Αυτής Της Παναγίας Τριάδος”, κατά τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο.
Συνάμα δε, αυτή η υπομονή που είναι χαριτωμένη, καθώς γίνεται από αγάπη και πίστη στο Χριστό, είναι και δοξολογία και ευχαριστία, απόλυτη συναισθηματική κατάφαση ζωής, μιας και ο πιστός δοξολογικά ατενίζει και καλοδέχεται όσα ο Ουρανός επιτρέπει να έρθουν σε αυτόν.
Και καταλήγει ο ιερός πατήρ: «Διά τούτον λοιπόν ας αποκτήσωμεν εκούσιον πόνον και ευπροαίρετον υπομονήν διά τον φόβον του Θεού. Και ας μη αμελήσωμεν της υπομονής, της ταπεινοφροσύνης, της εγκρατείας, και της συμπαθείας…» (Αυτόθι, σελ. 141).
Πράγματι! Τα ασκητικά συγγράμματα των Πατέρων είναι θησαυρός!
