Του Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Ναϊρόμπι και Εξάρχου Κένυας κ. Μακαρίου
Επανέρχομαι στην όμορφη εικόνα των ψαράδων, μια τάξη ανθρώπων που ίσως να θεωρείται κάπως υποτιμητική. Πράγματι οι άνθρωποι αυτοί ζουν μια ζωή με στερήσεις πολλές και δυσκολίες, για να βγάλουν το ψωμί τους, το καθημερινό, με όλη τη σημασία της λέξης. Κανείς δεν γνωρίζει τον πόνο, την αγωνία και τη στέρησή τους. Τους πλησίασα για να σχηματίσω έτσι μια προσωπική ιδέα. Θα ήταν δύσκολο να μπει κανείς στην ψυχολογία τους και να διαβάσει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς.
Κοιτάζω γύρω μου. Βλέπω μια λίμνη τόσο απέραντη όμορφη με φυσικές και ουράνιες καλλονές. Ο Κύριος, σκέφτηκα, στη δική του εποχή, όταν συνάντησε τους ψαράδες στις λίμνες και στις θάλασσες, πιστεύω ότι εντυπωσιάστηκε πρώτα από το μεγαλείο και την ομορφιά της Γαλιλαίας, της Τιβεριάδας, της Γεννησαρέτ κι έτσι με την παρουσία και το πέρασμά Του από εκεί τις έκανε γνωστές και περιώνυμες, οικουμενικές. Εκείνο όμως που περισσότερο συγκλόνισε και σηματοδότησε τη μετέπειτα πορεία Του ήταν η γνωριμία και η συναναστροφή μαζί με τους αγράμματους, αθώους ψαράδες των λιμνών και θαλασσών. Σ’ αυτούς ανέθεσε το μεγάλο έργο της επί γης αποστολής Του. Σ’ αυτούς έδωσε το δικαίωμα να μεταφέρουν το κοσμοσωτήριο μήνυμά Του, στα χέρια τους που δούλευαν σκληρά, με ιδρώτα, για να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν και να μην πεινάσουν. Δεν ήταν άγνωστοι και άπειροι στον τομέα της δουλειάς, σκληρής και επίπονης, γι’ αυτό τους διάλεξε επειδή ήξερε ότι η αποστολή που θα αναλάμβαναν είχε ανάγκη γερών χεριών και μεγάλης κράσης, για να αντιμετωπίσουν όλο το μέγεθος και το ύψος της πορείας τους μέσα στον κόσμο για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και της καταλλαγής.
Στάθηκα εκστατικός! Τους πλησίασα και θαύμασα τον κόπο και τον μόχθο τους. Πτωχοί και κουρελιασμένοι από το ξενύχτι, κουρασμένοι, επιστρέφουν για να κάνουν απολογισμό της εσοδείας τους. Άσημοι και περιφρονημένοι. Έτσι, για μια στιγμή, φαντάστηκα ότι ήταν εκεί, εκείνη την ώρα, ο Ιησούς, συνομιλώντας μαζί τους και προσκαλώντας τους, λέγοντάς τους, «ελάτε πίσω μου, μαζί μου, θα σας κάνω τώρα αλιείς ανθρώπων όχι των ψαριών…». Οι άνθρωποι αυτοί ταπεινοί αχθοφόροι ενός επαγγέλματος τόσον μηδαμινού και άσημου, συγκέντρωναν όλες τις αρετές της τιμιότητας, της ανιδιοτέλειας, της αφάνειας και της αθλιότητας, γιατί όχι και της πείνας. Κι όμως είχαν ένα πλούσιο εσωτερικό κόσμο, γιατί με τον τίμιο ιδρώτα τους, με το βάρος της σκληρής δουλειάς τους, γίνονταν πιο συμπαθείς και ευγενικοί, γιατί είχαν μια ειλικρίνεια, αθωότητα παιδική. Κάθισαν για λίγο μαζί τους. Ήξερα ότι όλο το βράδυ ήταν μέσα στα βάθη της λίμνης, ρίχνοντας τα δίκτυά τους και τώρα έφθαναν για να καταμετρήσουν το όφελος της υπομονής, των προσπαθειών και της επιμονής τους.
Η λίμνη λοιπόν αυτή παραδίδει μαθήματα ανθρωπιάς, πολιτισμού και αξιοπρέπειας, απλότητας. Ιδού, λοιπόν, η λίμνη δίνει στον άνθρωπο με την ομορφιά της να θαυμάσει ακόμα περισσότερο και να εμβαθύνει στο μεγαλείο και το θαύμα του Δημιουργού Θεού που, μέσα από τη σοφία Του, έπλασε τον κόσμο τόσο όμορφο και ωραίο!!!
Δεν θέλω να φύγω. Με τραβά ακόμα η ιδέα και η σκέψη του Ναζωραίου που είχε αυτή την ιδέα ν’ αρχίζει το μέγα εκείνο έργο Του και τη δημόσια δραστηριότητά Του, το κήρυγμά Του, εκλέγει και μαζεύει από εκεί τους μαθητές Του, τους συνεργάτες Του, τους βοηθούν Του. Πόσο πραγματικά εμείς, με το ανθρώπινό μας μυαλό, τους καταφρονούμε και γιατί όχι τους καταδικάζουμε. Βλέπετε ο Κύριος διάλεξε αυτούς τους άσημους ψαράδες για να εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία των ουρανών επί της γης, για να γεννηθεί ο νέος κόσμος της άκρας αγάπης και ταπείνωσης, ένας κόσμος ειρηνικός, γαλήνιος, ιδανικός, που απλώνεται παντού για τη σωτηρία του ανθρώπου.
«Είμαι γέρων», λέει ο Αγ. Σιλουανός, «είμαι πλησίον του θανάτου. Γράφω την αλήθεια από αγάπη προς τους ανθρώπους, για τους οποίους η καρδιά μου πονεί. Αν μπορούσα να βοηθήσω, ώστε να βρει τη σωτηρία έστω κι ένας άνθρωπος, θα ήμουν ευγνώμων προς τον Θεό. Η ψυχή μου όμως πονεί για ολόκληρο τον κόσμο, προσεύχομαι και κλαίω για όλους τους ανθρώπους, ώστε να μετανοήσουν και να αναγνωρίσουν τον Θεό».
Πόση, λοιπόν, ταπείνωση χρειάζεται για να μπορέσει ο άνθρωπος να αποκτήσει εκείνο το πνεύμα της αγάπης του Θεού προς τον κάθε άνθρωπο. Γκρεμίζονται τα σύνορα και οι φραγμοί, γίνεται ένα υπερκόσμιο συγκέρασμα, ακριβώς για να καταλάβουμε ότι ο Χριστός είναι και παραμένει η πηγή της αγάπης, του πλούτου που σκορπάει με τη χάρη Του σ’ όλα τα δημιουργήματά Του, που, όπως λέει ένας άλλος Άγιος και Γέροντας, πνευματικός πατέρας κι αυτός στα φοιτητικά μου χρόνια, ο Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης «Η χαρά η πασίχαρη, που ξεπερνά κάθε χαρά. Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι “ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη” (Ιωάννη 1, 4)».
Πηγή: Κιβωτός της Ορθοδοξίας
