Toυ π. Σπυρίδων Σκουτή
Το καλύτερο φάρμακο για τον πόνο είναι να τον αγκαλιάσεις.
Να τον αφήσεις να σου μιλήσει και να τον ακούσεις. Έχει να σου διδάξει πολλά και να σου χαρίσει πανέμορφα διαμάντια. Αγκάλιασε τον πόνο όταν έρθει και άκουσέ τον. Εκεί στην ησυχία της αδυναμίας, των δακρύων, της πονεμένης κραυγής, αυτά που θα σου λέει μέσα σου θα χτίζουν κάστρα για άμυνα σε επόμενους πολέμους.
Eίναι περίεργη αυτή η συνάντηση… Εσύ και ο πόνος σε χώρο σκοτεινό και παγωμένο… Δύσκολα πράγματα. Μια μοναξιά περίεργη που πολλές φορές είναι πρόδρομος για τη μεγάλη συνάντηση με τον Χριστό. Ορμάς στην αγκαλιά του και δεν έχεις άλλη επιλογή από αυτήν της αγάπης.
Δεν είναι εχθρός ο πόνος, εξάλλου τι χειρότερο μπορεί να σου κάνει; Το χειρότερο που μπορεί να σου κάνει είναι να σε βασανίσει αλλά όχι να σε μηδενίσει . Το καλύτερο; Να σε κάνει λαμπροφορεμένο νυμφίο του Παραδείσου! Δηλαδή Άγιο! Μετά την Ανάσταση η απελπισία δεν μπορεί να γεννηθεί όπου υπάρχει το Φως του Κυρίου.
Ο πόνος θα σε διαλύσει ψυχολογικά αν τον δεις ως εχθρό διότι θα στερέψεις και θα βιώσεις τη διάλυση διότι τον αντιμετώπισες σκληρά. Κάνε τον πόνο από εχθρό φίλο και θα ευεργετηθείς πολύ από αυτή τη σχέση. Μην φοβηθείς αδερφέ, ο πόνος δεν έχει καμία εξουσία επάνω σου. Η μόνη εξουσία διάλυσης που έχει είναι αυτή που θα του δώσεις από την υποχώρησή σου, οπότε μην το κάνεις. Φως είναι ο πόνος που δείχνει τον δρόμο για τον Χριστό. Μας ταπεινώνει ο πόνος. Μοιάζει με μία πρόσκληση για έναν σωστό προσανατολισμό. Ο πόνος γίνεται σταθμός ζωής !
Πόσοι άνθρωποι δοξολογούν τον Θεό και σε αυτή τη ζωή και στην άλλη διότι ο πόνος ήταν το εισιτήριο της σωτηρίας. Να χτίσουμε παλάτι μέσα μας αδερφοί μου με τα διδάγματα του πόνου ώστε να υποδεχτούμε τον Χριστό.
Ο Κύριος φίλησε τον Σταυρό Του. Οι δύο ληστές πόνεσαν φρικτά επάνω στον Σταυρό. Ο ένας ληστής μέσα από τον πόνο της ευθύνης συνάντησε τον Χριστό , ο άλλος δεν τα κατάφερε διότι είδε τον πόνο ως καταδίκη ,ως τέρμα και όχι ως αρχή για κάτι παραπέρα.
Ήρθε ο πόνος! Καλωσόρισε τον! Αν δείξουμε στάση καλωσορίσματος και πίσω από τον πόνο θα δούμε τον Χριστό. Μπορεί να κραυγάσεις “Γιατί σε μένα;;;” αυτό θα κάνει τον πόνο χειρότερο. Πες ένα “Ευχαριστώ. ” και πίσω από αυτή τη δοξολογία θα αντικρίσεις το χαμόγελο του Κυρίου. Βοηθάει ο πόνος, χρειάζεται , πολλές φορές είναι αναγκαίος. Μοιάζει με το μαστίγιο που χτυπάει ένα θηρίο για να το ηρεμήσει και να το τιθασεύει. Θηρίο ο άνθρωπος. Ο πόνος τον εξημερώνει σε εικόνα του Νυμφίου!
Ας δούμε τον πόνο σαν ένα άλογο το οποίο καλούμαστε να ιππεύσουμε. Το ένα χαλινάρι το κρατάμε εμείς και το άλλο ο Κύριος …Ας απολαύσουμε τη διαδρομή και ας διδαχτούμε από τα διαμάντια που θα μας προσφέρει.
Πονάω πολύ θα μου πεις …Θέλω ένα φάρμακο…Τι να πάρω;
Απλά κοίταξε μια εικόνα του Εσταυρωμένου όχι μόνο με τα σωματικά μάτια αλλά με τα καρδιακά μάτια , τα υπαρξιακά… Ψέλλισε ένα «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με » και ο πόνος θα υποχωρήσει ηττημένος από τον Αρχηγό της Ζωής.
Αδερφέ φίλα τον πόνο και μετά τον διάλογο κάνε και μια βαθιά υπόκλιση ως ευχαριστία για αυτά που σου δίδαξε. Μεγάλος δάσκαλος ο πόνος και τα βάσανα. Τι θα ήταν η ζωή χωρίς αυτά; Σαν ένα σχολείο χωρίς δάσκαλο, σαν στρατιώτης χωρίς γαλόνια…
Καλό κουράγιο…
