Ο μακαριστός, ο άγιος μητροπολίτης πρώην Σιατίστης Αντώνιος, ο ταπεινός, ο πράος, ο ιλαρός, ο επιβλητικός εν απλότητι, ο χαρισματικός εν σιωπή!
Δεν είχε ούτε αυτοκίνητο! Όταν πήγαινε να λειτουργήσει, όταν επισκεπτόταν για ποιμαντικούς και διοικητικούς λόγους Ναούς, Υπηρεσίες, τη Σύνοδο, αυτός ο ταπεινός Γέροντας έπαιρνε το αυτοκίνητο του “στρατού!!!”.
Και όμως! Είχε κάνει συμφωνία με τον διοικητή του στρατοπέδου της περιοχής του και μετά από τις απαραίτητες γραφειοκρατικές παραχωρήσεις και εγκρίσεις από το Υπουργείο, ένα μικρό τζιπ τον έπαιρνε και τον οδηγούσε όπου έπρεπε. Και, τις περισσότερες φορές, ο στρατιώτης που οδηγούσε είχε επιβλητικότερη για τον κόσμο μορφή και ύφος από τον ταπεινό Επίσκοπο που μετέφερε!
Άντε βρες σήμερα τέτοιους!
Υπάρχουν; Ναι, πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχει η αγιότητα γύρω και ανάμεσά μας. Πλην, όμως, η συντριπτική πλειονότητα των Επισκόπων, λίγο τα διοικητικά, λίγο τα οικονομικά, λίγο τα “ανθρώπινα” , ε, πολύ θέλει ο άνθρωπος; Μετατίθεται το κέντρο βάρους της προσοχής, η πυξίδα χωλαίνει να βρει προορισμό και “αρμενίζαμε στα πέλαγα, αγάπη μου παλαιά!”.
Με σεβασμό και τιμή, πάντοτε, πάντοτε στο επισκοπικό αξίωμα και στους Επισκόπους μας, πάντοτε. Γιατί έχουμε και αληθινά διαμάντια σήμερα, ας μην το παραθεωρούμε και αυτό!
Αλλά, κάπου κάπου, ας τα λέμε και αυτά και ας τα γράφουμε!
Γιατί, έτσι όπως πάμε, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, αυτό με την πυξίδα αν δεν αλλάξει και δεν διορθωθεί, ξέρετε, άντε να το γράψω πάλι προς τέρψη ψυχών και αισθήσεων: “Και αρμενίζαμε στα πέλαγα, αγάπη μου παλιά.
Με εκτίμηση,
Ο ΠΥΛΩΡΟΣ
