Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή της Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότι μία μεγάλη μερίδα του Ελληνικού Λαού που τον βοήθησε να ανέλθει στην εξουσία, παραπλανώμενη και αυτή από τις απατηλές υποσχέσεις του, ανήκει στο Χριστεπώνυμο Πλήρωμα της Εκκλησίας. Απευθυνόμενος λοιπόν σε αυτούς τους ψηφοφόρους, τους οποίους αισθάνεται ότι έχει χάσει με την πολιτική που ακολούθησε επί μία τετραετία, προσπαθεί τώρα να τους πείσει να τον ξαναψηφίσουν. Δεν είναι έξω από την προεκλογική πολιτική πρακτική μια τέτοια προσπάθεια, για αυτό δεν θα έπρεπε να ξενίζει. Η «απεύθυνση» όμως αυτή – για να χρησιμοποιήσω το λεξιλόγιο του κ. Τσίπρα – δεν ξενίζει απλώς. Σκανδαλίζει, εκπλήσσει. Και τούτο, διότι ο Πρωθυπουργός μετέρχεται στη συγκεκριμένη περίπτωση μία δημαγωγική μέθοδο που υπερβαίνει κάθε λογικά αναμενόμενη προσδοκία. Με περισσή αναισχυντία και όχι λιγότερη ασέβεια δήλωσε πρόσφατα ότι «η ιδεολογία της κυβερνητικής παράταξης είναι πιο κοντά στον Χριστό από οποιαδήποτε άλλη παράταξη» ! Με τη δήλωσή του αυτή ο κ. Τσίπρας αποδεικνύει είτε ότι δεν έχει συναίσθηση των λεγομένων του – όπως δυστυχώς συμβαίνει με πολλές άλλες αμετροέπειες του ημιμαθούς Πρωθυπουργού μας – είτε ότι στην δίψα του να κρατηθεί πάση θυσία στην καρέκλα της εξουσίας δεν διστάζει να κατεβάσει στην «αρένα» της πολιτικής ακόμη και τα ιερά και τα όσια του Λαού. Οχι για να εκδηλώσει την ευλάβειά του προς αυτά, αλλά για να τα ρυπάνει, εφ’ όσον δεν έχει καμία αναστολή να το πράξει.
Πρέπει ωστόσο να παρατηρηθεί εδώ ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα προέβαινε στην εν λόγω προκλητική δήλωση, που τον εκθέτει ασφαλώς, εάν γνώριζε, τι είναι ο Χριστός και ποια ακριβώς είναι η σχέση Του με αυτούς που Τον ακολουθούν. Οφείλουμε λοιπόν να διευκρινίσουμε και να υπογραμμίσουμε εδώ κάποια πράγματα, για να μην γίνονται αντικείμενο παραπλάνησης και δημαγωγικής εκμετάλλευσης από ορισμένους βλάσφημους και αναιδείς πολιτικούς, όπως δείχνει ότι είναι στην προκειμένη περίπτωση ο Πρωθυπουργός της χώρας.
Κατ’ αρχάς ο Χριστός δεν είναι αρχηγός κάποιας πολιτικής παράταξης, για να αναζητηθούν και να προβληθούν τα σημεία προγραμματικής σύγκλισης με αυτήν, ώστε να ευελπιστεί κάποιος ότι θα μπορέσει να προσεταιρισθεί μερικούς από τους ψηφοφόρους της. Ο Χριστός είναι Υιός του Θεού, που δεν ασκεί πολιτική, αλλά κυβερνάει ολόκληρο το Σύμπαν. Για αυτό όσοι Τον ακολουθούν δεν είναι ψηφοφόροι Του, αλλά πιστοί σε Αυτόν. Ο ψηφοφόρος είναι περιχαρακωμένος στο κόμμα που ανήκει, ενώ ο πιστός υπερβαίνει τα κομματικά στεγανά, για να συναντηθεί με άλλους εν Χριστώ αδελφούς του, που προέρχονται από άλλα κόμματα. Οι ψηφοφόροι είναι αντίπαλοι. Οι πιστοί συνοδοιπόροι του Χριστού στον Γολγοθά. Η έννοια του ψηφοφόρου χωρίζει, όπως και ο αρχηγός του κόμματος που αυτός επιλέγει. Αντιθέτως η έννοια του πιστού ενώνει. Εχει μία οικουμενικότητα, όπως και ο Θεός, με τον οποίο είναι συνδεδεμένη. Η σχέση ψηφοφόρου και πολιτικού είναι μία σχέση συναλλαγής. Παροχής και αντιπαροχής. Σου δίνω, για να μου δώσεις κάτι καλύτερο από τον άλλον. Καλύτερους μισθούς, καλύτερη κοινωνική ασφάλιση ή παιδεία κλπ. Η σχέση όμως πιστού και Θεού είναι λατρευτική. Ο Πιστός δεν ομολογεί τον Θεό περιμένοντας να εισπράξει το αντάλλαγμα της ομολογίας του από Αυτόν. Εμπιστεύεται την ψυχή του στον Θεό και εκζητεί το έλεος και την ευσπλαχνία Του, για να πορευθεί στη ζωή του σύμφωνα με τους Νόμους και τη Θέληση του Θεού-Πατέρα, ώστε να έχει καλή απολογία, όταν βρεθεί προ του Φοβερού Βήματος μετά την ολοκλήρωση της βιολογικής του διαδρομής στη γη. Επομένως ποια σχέση με τον Χριστό μπορεί να έχει η αθεϊστική-μηδενιστική ιδεολογία της παράταξης του κ. Τσίπρα; Πώς τολμά να συγκρίνει κάποιος το Παν με το τίποτα; Το Φως με το σκοτάδι; Την πίστη στην Αιώνια Ζωή της Βασιλείας των Ουρανών με την πεποίθηση της οριστικής εξαφάνισης στην άβυσσο του μηδενισμού;
Και από άλλη άποψη όμως η ταύτιση από τον Πρωθυπουργό της ιδεολογίας της κυβερνητικής παράταξης με τον Χριστό είναι βλάσφημη, εάν αναλογιστεί κάποιος, τι διδάσκει στους ανθρώπους ο Χριστός και ποιο είναι το ιδεολογικό έρμα του κ. Τσίπρα. Ο Χριστός είναι Δάσκαλος του απαράμιλλου χριστιανικού ήθους. Της συγχωρητικότητας και της ανεξικακίας και όχι της έχουσας ως μέντορα τον κ. Πολάκη, εμπάθειας και μνησικακίας, που είναι έτοιμη να «χώσει δυο μέτρα κάτω από τη γη» κάθε αντιφρονούντα. Ο Χριστός είναι Θεός της ταπείνωσης και της καθαρής καρδιάς. Εχθρός της διγλωσσίας και αμείλικτος πολέμιος του φαρισαϊσμού. Αποκηρύσσει εκείνους που άλλα λένε και άλλα πράττουν και καταδικάζει απερίφραστα την αλαζονεία και την έπαρση των ανθρώπων. Θέλει ο λόγος μας να είναι αταλάντευτα ναι, αν καταφάσκουμε κάτι, και σταθερά όχι, αν το αποφάσκουμε. Για αυτό ψέγει όσους μετατρέπουν το «Οχι» σε «Ναι», πολύ περισσότερο, όταν αυτό το πράττουν από ιδιοτέλεια. Ο Χριστός αγαπάει και συγχωρεί τους μετανοούντας απατεώνες, απεχθάνεται όμως την απάτη και διαχωρίζει τη θέση Του από εκείνους που την μετέρχονται ως επάγγελμα για την πολιτική τους επιβίωση. Ο Χριστός μας προτρέπει να οριοθετήσουμε με ακρίβεια το χρέος μας απέναντι στον Θεό και στον Καίσαρα και να ενεργούμε σύμφωνα με το θέλημα και τις εντολές του καθενός από αυτούς και όχι να βάζουμε τον Καίσαρα να διεμβολίσει πρώτα τον Θεό και ύστερα, όταν έρχεται η ώρα της κάλπης, να ζητούμε από τους πιστούς, που είναι παράλληλα και ψηφοφόροι, να στηρίξουν τον Κασίσαρα, για να συνεχίσει τη Θεοκτόνο πολιτική του. Είναι καθήκον όλων των πιστών, όταν βρεθούν μπροστά στην κάλπη, να μη λησμονούν τα κατορθώματα του κ. Τσίπρα σε σχέση με τον Χριστό: Αφού πρώτα Τον έβγαλε από τη ζωή των μαθητών στα σχολεία, επιχείρησε στο τέλος με την ετερόθρησκη αναθεωρητική του Συντάγματος πρότασή του, να Τον διαγράψει και από τη ζωή των Ελλήνων.
Είναι νομίζω, καιρός, να δοθεί επί τέλους ένα μάθημα στον άθεο και ασεβή κ. Τσίπρα, ο οποίος από κομματική υστεροβουλία επιχειρεί να εναγκαλισθεί τον Χριστό. Μπορεί να κατάφερε να ανταλλάσσει εναγκαλισμούς με τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, για να τον χρησιμοποιήσει ως όργανο, πρώτα εναντίον του Λαού και ύστερα εναντίον των Κληρικών, δεν θα μπορέσει όμως να εναγκαλισθεί ποτέ τον Χριστό, για να εξαπατήσει τους ψηφοφόρους που πιστεύουν σε Αυτόν. Και εάν επιχειρήσει να το πράξει με μεγαλύτερο άνοιγμα της αγκάλης του προς Αυτόν, ας έχει υπ’ όψιν του ότι ουδείς τόλμησε να εναγκαλισθεί τον Χριστό στη γη, παρά μόνον εκείνος που τον πρόδωσε: ο Ιούδας.
