Γράφει ο Σταύρος Γουλούλης
Δρος Βυζαντινής Τέχνης
Πώς αντιμετωπίζεται ένας επιστήμονας σήμερα στην Ελλάδα, ειδικά από ΜΜΕ και πολιτικούς κύκλους; Είδαμε τι συνέβη πρόσφατα, μόλις επελέγη υποψήφιος ευρωβουλευτής (Νέα Δημοκρατίας), ο Δημήτρης Καιρίδης, νομικός, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο. Κάποιοι που εκπροσωπούν μία δήθεν αριστερή λογική και φυσικά κύκλοι ακραίας Δεξιάς τού άσκησαν μία άνευ ουσίας υπερκριτική για παλαιότερες διαλέξεις του με θέσεις επί εθνικών θεμάτων (π.χ. υπόθεση Σκοπίων, γενοκτονία Ποντίων, Οθωμανικό κράτος, μέγας Αλέξανδρος!).
Ο κ. Καιρίδης καταγγέλλει ότι αποσπώνται τμήματα από πανεπιστημιακές παραδόσεις ή διαλέξεις, τις οποίες παρουσιάζουν όπως θέλουν οι επικριτές και τα μετατρέπουν σε ‘κάλπικα νέα’ (fake news). Απαντά ότι αισθάνεται πατριώτης, όχι εθνικιστής, «άνθρωπος διαδρομών, όχι διαδρόμων», φιλελεύθερος, όχι νεοφιλελεύθερος. Προφανώς έχει δίκαιο, μόνον επιστήμονες μπορούν να τον κρίνουν, που όμως δεν επιστράτευσαν οι καταγγέλλοντες. Διαθέτουν άραγε τέτοιους; Τι ιστορική επιστήμη μπορεί να συλλάβει μία εθνική λαϊκιστική Ακροδεξιά, μία δογματική εθνομηδενιστική Αριστερά, ακραία καιρικά φαινόμενα στη χώρα μας. Από τον παραδοσιακό ‘συντηρητικό’ χώρο πλείστοι είχαν ανέκαθεν από μία αφελή εικόνα για το γένος μας, από δε τον ‘προοδευτικό’, κάποιοι τέλος πάντων, έφτασαν πλέον σε αρνητική (αντικοινωνική) αποδόμηση του έθνους. Τα άκρα έγιναν συγκοινωνούντα δοχεία με συνδέον υγρό τον λαϊκισμό, τον αυταρχισμό. Και οι μεν και οι δε είναι ξένοι με τις προδιαγραφές μιας έντιμης επιστήμης, άρα και πολιτικής.
Αστειότητες για έναν διαπρεπή διεθνώς επιστήμονα: γνωρίζει το παρελθόν και έχει εικόνα του παρόντος, πού πορεύεται κράτος και κοινωνία. Τέτοιοι αντιπρόσωποι χρειάζονται ειδικά στην Ευρώπη από όλα τα κόμματα. Η επιστημονική κατάρτιση του κ. Καιρίδη του επιτρέπει να λέγει τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς μεγάλα λόγια, διαθέτοντας χειμαρρώδη και ταυτόχρονα ειλικρινή λόγο, σε όμορφα και ακριβολόγα ελληνικά. Δεν ξέρω πόσοι άλλοι σήμερα στην Ελλάδα έχουν τέτοια αποδεικτική και σφαιρική πολιτική σκέψη, επίκαιρη σε όλα τα ζωτικά θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία: οικονομία ασφάλεια, παιδεία.
Είναι φανερό ότι δεν μπορούν, δεν θέλουν να κατανοήσουν τη λογική εντίμων επιστημόνων, οι οποίοι αντιδιαστέλλουν το γεγονός όπως έγινε κάποτε, από τη μεταγενέστερη πολιτική χρήση του, η οποία κρύβει ενίοτε σκοπιμότητες, συμφέροντα.
Τα δύο άκρα ενστερνίζονται μία «Ελλαδίτσα», ένα στενά εθνικό μόρφωμα. Δεν έχει σημασία τι γράφει η ταμπέλα τους. Οι πρώτοι τη μεγαλοποιούν αυθαίρετα, ναρκισσιστικά, οι άλλοι την περιορίζουν ωμά, ρεαλιστικά, μέχρις εκχυδαϊσμού.
Την ταυτότητα του ελληνισμού είναι δύσκολο να συλλάβουν λαϊκιστές και μηδενιστές. Π.χ. ότι ο ελληνισμός είτε ως κατακτητής είτε ως κατακτημένος διαμόρφωσε ταυτότητα, δούναι και λαβείν, σε συνάρτηση με πολλούς λαούς. Ετσι, από τη μια νομίζουν ότι το ρωμαϊκό κράτος ήταν ελληνικό, από την άλλη φαντάζονται ότι στο Οθωμανικό κράτος οι Ελληνες ήταν κάτι μηδαμινό. Οι δεύτεροι εκμηδενίζουν το άυλο κεφάλαιο του ελληνισμού στη δίνη της πάλης των τάξεων. Μέσα στον φαινομενικό διεθνισμό τους γίνονται ομοίως κατά μία έννοια εθνικιστές, στενεύοντας την πολυεθνική παράδοσή μας: την πολιτική σχέση-εξάρτηση (κυριαρχία ή υποτέλεια) που εξελίσσεται σε πολιτιστική αλληλοπεριχώρηση, σχέση παιδείας με τη Δύση, σχέση εκκλησιαστικής κοινωνίας με την Ορθόδοξη Β.Α. Ευρώπη, συνύπαρξη με την Ανατολή. Δεν νιώθουν λόγω χονδροειδούς υλισμού τον πνευματικό πολιτισμό τους, το άυλο κεφάλαιό του, τον μετατρέπουν σε πολτό. Τώρα, πρώτο μέλημά των είναι να προλάβουν ως νέοι παίκτες στον διεθνή χώρο, κι όχι να προβάλουν την επιστημονική Ιστορία, γι’ αυτό διαμορφώνουν νέο αφήγημά της από το Δημοτικό. Αν το δούμε ιστορικά, τα φληναφήματα των παλαιών υπερπατριωτών, πατριδοκαπήλων, έφτιαξαν τους αντιδραστικούς, καιροσκόπους του σήμερα. Σήμερα συναντώνται ακόμη πιο στενά, αλλά πάντοτε ο ένας ακραίος χρησίμευε για να υπάρχει ο άλλος ακραίος.
Πώς αλλάζουν οι Καιροί! Πριν από κάποια χρόνια οι καλύτεροι Ιστορικοί ήταν ενταγμένοι στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο, αισθανόμενοι ηθικό, μορφωτικό πλεονέκτημα. Σήμερα πλείστοι εκεί χάνονται ή πιέζονται, δελεάζονται, σιωπούν. Επιστρατεύονται στην πολιτική για να μειώνουν επίτηδες το φρόνημα του λαού, τονίζοντας τάχα μερικές αλήθειες. Ο κ. Καιρίδης όπως ομιλεί δημόσια, θα κριθεί στην πράξη κι όχι από ομιλίες. Κυρίως αν είναι σε θέση να προωθήσει το άυλο κεφάλαιο του πολιτισμού μας, αυτό κάνει τη διαφορά, κι όχι οι ξένες επενδύσεις.
Βέβαια ενωτικούς επιστήμονες πολιτικούς δεν αντέχει το εσωτερικό της Ελλάδας, αλλά έχουν άνεση κινήσεων στην Ευρώπη. Αν ο πληθωρικός κ. Καιρίδης σταθεί στο ύψος του, π.χ. δεν γίνει φερέφωνο μίας συμβατικής κομματικής ‘αλήθειας’, πιστεύω ότι είναι ικανός να συμπαρασύρει πολλούς στο να σηματοδοτηθεί μία νέα αρχή στη παράταξη των ‘νοικοκυραίων’, ώστε αυτή να έχει το ηθικό πλεονέκτημα για πρώτη φορά μετά τον Πόλεμο! Μπορούν να αλλάξουν οι καιροί στο φιλελεύθερο κόμμα, που αν βελτιωθεί, θα ‘βελτιώσει’ το γινόμενο κυβέρνησης-αντιπολίτευσης, δηλαδή θα επηρεαστούν και τα άλλα κόμματα. Διότι το ελληνικό ιστορικό και πολιτικό οικοδόμημα, φαντασιόπληκτο, αντιδραστικό και καιροσκοπικό, επαυξάνει μέρα με τη μέρα την εσωτερική πολιτική υστερία, ανθρωποφαγία, παράνοια.
Τον επιστήμονα πολιτικό δεν τον θέλουν πολλοί διότι αποδομεί την εν πολλοίς φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας μας, τις συμβάσεις, αφορμή για ψευδεπίγραφα αφηγήματα, αρχή καιροσκοπισμών.
