Γράφει ο π. Σπυρίδων Σκουτής
Πως βλέπουμε τα πράγματα και εννοώ με την πνευματική όραση θα καθορίσει και τα αποτελέσματα που θα δεχτούμε αλλά και την πορεία που θα βαδίσουμε στην ζωή μας.
Στον Ορθόδοξο θεραπευτικό δρόμο ο κόσμος βλέπει την άσκηση σαν αγγαρεία ή σαν κάτι βασανιστικό. «Έλα μωρέ σιγά μην νηστέψω, και τι έγινε», «Δεν πηγαίνω στις ακολουθίες βαριέμαι έχω κάτι καλύτερο να κάνω το πρωϊ», «Γιατί να πάω να κάθομαι όρθιος τόσες ώρες έχει νόημα; άλλα είναι τα σημαντικά», «Κάνω κάποια επιλεκτική άσκηση έτσι για αποτοξίνωση όποτε μπορώ». «Και την yoga μου θα κάνω, και το tattoo μου θα χτυπήσω ο Θεός δεν τα βλέπει αυτά ούτε βλέπει τα κρεβάτια μας».
Όσοι αδερφοί μας λένε αυτές τις φράσεις βλέπουμε ότι δεν έχουν καταλάβει ούτε ποιος είναι ο Θεός ούτε ποιος είναι ο άνθρωπος και τα πάντα τα βλέπουνε από ένα προσωπικό ηδονικό βλέμμα και μάλιστα θέλουμε και τον Θεό να ευλογεί την κάθε αμαρτία. Μάλιστα με την φράση “Έλα μωρέ, δεν τα βλέπει αυτά ο Θεός” μπαίνουμε και στην θέση του Θεού. Όλα κεντημένα και προσαρμοσμένα στα μέτρα μας. Οι περισσότεροι αγνοούν ότι υπάρχει άλλη ζωή και Βασιλεία των ουρανών οπότε μην χάνουμε χρόνο με Χριστό και Παναγία και νηστείες ας αρπάξουμε την ζωή μας όσο μας μένει και θα καλέσουμε τον Χριστό όταν μας πει ο γιατρός κάποια δυσάρεστα. Υπάρχουν πολλοί που βγάζουν καντήλες με την εξομολογηση αρχικά διότι δεν την πιστεύουν διότι δεν την θεωρούν Ιερό Μυστήριο και από την άλλη κάποιοι δεν θέλουν να κάνουν υπακοή για να θεραπευτούν. Έχουν σαν ωραία ερωμένη την αμαρτία περνάνε καλά και δεν θέλουν να την αφήσουν οπότε “όλα ΟΚ” που λέει και ο λαός. Εύκολη απάντηση σε όλα “Αφου περνάω καλά !!, πειράζω κανέναν;”.
Αχ αδερφέ ! Ομως αυτό το “καλά” σε θανατώνει αργά-αργά, δεν εισαι φτιαγμένος για την ηδονή του κόσμου που θα γίνει οδύνη και γκρεμός αλλά για τον έρωτα του Νυμφίου και για την Βασιλεία των Ουρανών! Είμαστε τελικά τρελοί!!! Να είσαι τιμώμενο πρόσωπο σε παλάτι για την αιωνιότητα και εμείς να ψάχνουμε ηδονές στα σκουπίδια του κόσμου τούτου!!!
Ας ξεθολώσουμε τα πράγματα. Την άσκηση την κάνουμε από έρωτα για θεραπεία ώστε να βρούμε την πνευματική μας υγεία, στις ακολουθίες πάμε για συμμετοχή και για πνευματική τροφή και εσωτερική καλλιέργεια. Η κούραση στην άσκηση δεν είναι βασανισμός αλλά καλλιεργούνται οι μύες του πνεύματος ώστε να δυναμώσουμε πνευματικά για να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα τους πειρασμούς που θα έρθουν. Όσο για το σώμα είναι ναός του Αγίου Πνεύματος δεν χρειάζεται ούτε ζωγραφικές και μουντζούρες επάνω του ούτε επικλήσεις πνευμάτων για να βρεί κάποια υποτιθέμενη ηρεμία που στην ουσία είναι δαιμονική. Ποθούμε τον Νυμφίο τα υπόλοιπα είναι άχρηστα και ζημιώνουν τον άνθρωπο. Λύσεις υπάρχουν για όλα δυστυχώς δεν τις θέλουμε διότι οι λύσεις αυτές θέλουν κόπο , ευθύνη και σταυρό και εμείς ποθούμε παράδεισο με καλοπέραση.
Θέλουμε λοιπόν να κάνουμε πράγματα για να κερδίσουμε τον κόσμο και όχι τον Ουρανό. Κάνουμε τα αντίθετα από ότι λέει το Ευαγγέλιο : «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;» [Ματθ. ιστ’ 26]». Εμείς κάνουμε τα πάντα για να κερδίσουμε τον κόσμο με αποτέλεσμα να πληγώνουμε την ψυχή μας που ποθεί τον Χριστό και εμείς της λέμε ΟΧΙ…
Ας δούμε λοιπόν την άσκηση με χαρά, ευχαριστία και ανάγκη, τον Χριστό ως πατέρα, δάσκαλο, σωτήρα, οδηγό και την Βασιλεία των Ουρανών ώς πόθο , ως πρόσκληση και πρόκληση υπαρξιακή.
