Του π. Σπυρίδων Σκουτή
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και έπαιζα το καλοκαίρι στη θάλασσα, μου έκαναν εντύπωση οι κόκκοι της άμμου.
Μάλιστα, όταν έφτιαχνα κάστρα στην αμμουδιά, αναρωτιόμουν αν υπάρχει άνθρωπος που θα μπορούσε να μετρήσει όλους τους κόκκους και πόσο χρόνο θα χρειαζότανε. Τι όμορφοι παιδικοί λογισμοί…
Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτοί οι κόκκοι και το κάστρο έκρυβαν μέσα τους μια απίστευτη θεολογία. Χρειάζονται μικρά – μικρά βήματα για να χτίσεις το κάστρο των αρετών και ενώ αυτές οι μικρές στιγμές μπορεί να φαίνονται ασήμαντες αρχικά, γίνονται τελικά θεμέλια για κάτι μεγαλύτερο. Μέσα σε αυτές τις μικρές στιγμές κρύβεται ο Κύριος διότι οι στιγμές αυτές είναι εκφράσεις του «είναι» που βγαίνουν ελεύθερες και έχουν τεράστια σημασία στην πνευματική μας ζωή και στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Με αυτούς τους μικρούς κόκκους όταν τους ένωνες σιγά σιγά έφτιαχνες αριστουργήματα και από την άλλη με μια μικρή κίνηση γινόντουσαν όλα σκόνη!!!
Πάντα στη ζωή μας, μας κάνουν εντύπωση, θετική ή αρνητική, τα μικρά πράγματα. Είδες πως μου μίλησε; Μια χειραψία εγκάρδια, ένα χαμόγελο, μια βοήθεια, ένα «Τι κάνεις πως είσαι ;», «Χρειάζεσαι βοήθεια ; Θέλεις να κάνω κάτι για σένα;», «Σε καταλαβαίνω, μην ανησυχείς», «Είμαι εδώ για σένα μην φοβάσαι», «Έτσι σε πήρα να δω τι κάνεις». Φράσεις που φαίνονται ασήμαντες αλλά είναι οι μικροί κόκκοι που θα γίνουν θεμέλια για να φτιαχτεί ένα κάστρο σχέσης και πνευματικής ζωής. Πίσω από αυτούς τους «κόκκους» έκφρασης βρίσκεται ένα πρόσωπο, μια καρδιά που κάτι νιώθει, κάτι βιώνει, μια προσωπικότητα με μια ποιότητα που ακτινοβολεί στον ουρανό.
Τα παραδείγματα των Αγίων μας διδάσκουν. Οι Άγιοι Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος Τσαλίκης αλλά και πολλοί χαρισματικοί γέροντες σου λένε μια κουβέντα που έχει απλότητα, αγάπη και χάρη Θεού και τελικά όλα θεραπεύονται εκεί που δεν το καταλαβαίνεις.
Αυτά τα μικρά είναι τα φοβερά και αξιοθαύμαστα, ίσως και τα ξαφνικά σε μια εποχή που ακόμα και το «σ’αγαπώ» για να το πούμε το έχουμε γράψει στο google calendar σαν υποχρέωση και «πρέπει».
Ας δώσουμε στις στιγμές δύναμη, χάρη Θεού, θυσία και αφοσίωση. Μπορούμε ακόμα και το τυπικό να το κάνουμε ουσιαστικό, έχουμε τον καμβά και τα χρώματα, οπότε σχεδιάζουμε ό,τι τοπίο θέλουμε.
Η χάρη του Θεού στον Χριστιανό δεν ρέει μόνο στα τυπικά και στα προγραμματισμένα αλλά κυρίως στα ξαφνικά και στα απρόβλεπτα. Εκεί φαίνεται τι «πνευματική προπόνηση» έχει κάνει ο άνθρωπος.
Χάνουμε τη ζωή διότι είμαστε παρόντες εν σώματι αλλά απουσιάζουμε εν πνεύματι και τα βιώματα πάνε περίπατο.
Δώσε δυνατές χειραψίες και χαμόγελα, συγγνώμες εκεί που φταις, αγκαλιές χωρίς να υπάρχει λόγος, σ’αγαπώ όσα θες και όποτε θες χωρίς προγραμματισμούς και ημερολόγια. Μπορεί να ξέρουμε πως θα σταθούμε μέσα στο Ναό πότε θα κάνουμε το σταυρό μας, πότε θα σηκωθούμε κλπ αλλά να μην μπορούμε να σταθούμε σε μια παρέα, σχέση σε μια συζήτηση ακόμα και σε ένα “Καλημέρα” και να βγάζουμε τοξικότητα. Γι’αυτο ο Ορθόδοξος Χριστιανός που παλεύει τις μάχες τις δίνει σε όλα τα πεδία και όχι όπου και όποτε τον συμφέρει για να δείξει ένα ψεύτικο προσωπείο.
Ένα δύσκολο θέμα ιδιαίτερα στις ημέρες μας είναι ο γάμος. Για παράδειγμα πως διατηρείται η ζέση μέσα στην γαμήλια σχέση. Ας πάρουμε μια γλάστρα με ένα όμορφο λουλούδι όποιο θέλουμε, και να γράψουμε σε ένα μικρό ταμπελάκι «ο γάμος μας». Μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι το λουλούδι θέλει χάιδεμα, συντροφιά, ομιλία, νερό, φροντίδα κλπ αλλιώς δεν θα μπορέσει να αντέξει για πολύ. Τότε καταλαβαίνουμε πρακτικά ότι δεν αρκεί το τυπικό της υπόθεσης αλλά το ουσιαστικό το οποίο θέλει αγώνα και κόπο για να διατηρηθεί.
Ας βάζουμε λοιπόν κάθε κόκκο και εμείς με ουσία, και χάρη Θεού στη ζωή και στις σχέσεις μας. Ας είμαστε παρόντες με όλο μας το είναι. Να ζούμε την κάθε στιγμή σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Να ξέρουμε ότι ο Κύριος είναι πανταχού παρών και πάντα πληρών όχι μόνο στον Ναό αλλά παντού και πάντα. Ιδιαίτερα εκεί που νομίζουμε ότι απουσιάζει, εκεί λάμπει περισσότερο με την παρουσία Του.
