Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου
Προϊστάμενος Ι.Ν. Προφήτου Ηλία Κόρμπι Βάρης, της Ι. Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. & Β.
Αγαπητοί μου Αναγνώστες, συνήθως σε όλα μας τα άρθρα (που έχουν γραφτεί τουλάχιστον μέχρι σήμερα), έχουμε ξεκαθαρίσει τον βασικό πυρήνα του θέματος που διαπραγματευόμαστε και προχωράμε στην ανάλυσή του, αναμετρώντας τον εαυτό μας με το θέμα και βγαίνει το αποτέλεσμα στο άρθρο που παράγεται. Οι Δευτέρες μας (γιατί τότε κατά 99% συγγράφουμε τα άρθρα μας), τα τελευταία χρόνια που υπάρχει η εφημερίδα “Κιβωτός της Ορθοδοξίας”, περνούν συνήθως σε μία δημιουργική διαδικασία, το αποτέλεσμα του οποίου πολλές φορές εκπλήσσει και εμάς τους ίδιους, αν και γνωρίζαμε τον βασικό «σκελετό» και το πλαίσιο που θα κινούμασταν.
Στο σημερινό μας άρθρο όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι και συγχωρήστε μας γι’ αυτό εκ των προτέρων. Ως Κληρικός, αλλά και ως πιστός γενικότερα, προσπαθούμε να ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις των Εκκλησιαστικών θεμάτων και της πραγματικότητας την οποία, ως σώμα Χριστού, διαβαίνει η Εκκλησία στις μέρες μας. Ομολογούμε ότι όσο περνάει ο καιρός αισθανόμαστε να μπερδευόμαστε, να διχαζόμαστε και ενίοτε να ταραζόμαστε, με όλα αυτά που συμβαίνουν, διαβάζουμε και μελετούμε. Μας έχει προκαλέσει αμηχανία και σύγχυση προσωπικά, αλλά πιστεύουμε από τις συζητήσεις και με άλλους αδελφούς και σε πολλούς άλλους. Μέχρι πρότινος είχαμε την αυτοσυνειδησία ότι είμαστε μία Εκκλησία, η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία ως ιστορικό Σώμα Του Χριστού, είναι η μόνη αλήθεια και δίνει ομολογία πίστεως, έναντι των Σχηματικών (Παλαιοημερολογιτών), των Ετεροδόξων (Παπικών, Προτεσταντών, Αγγλικανών, Μονοφυσιτών κ.ά.), των Αλλοθρήσκων (Πιστοί του Αλλάχ, του Βούδα, του Ιουδαϊσμού κ.ά.), αλλά και σε κάθε άπιστο, άθρησκο, αγνωστικιστή και κυρίως εχθρό ή αδιάφορο (από όλες τις κατηγορίες που αναφέραμε ακόμη και ορθοδόξων Χριστιανών μη συνειδητών) της πίστεως. Όμως τα τελευταία χρόνια, αυτή η βεβαιότητα τίθεται συνεχώς εν αμφιβόλω και σχεδόν στις μέρες μας είναι υπό ατμόν…!
Οπως λέει και ο τίτλος του άρθρου μας: «Αλήθεια… πού είναι η αλήθεια;»! Τόσο με το θέμα της Συνόδου της Κρήτης (για κάποιους είναι Αγία Σύνοδος και ορθοτόμησε Λόγο Αληθείας, για άλλους Ψευδοσύνοδος που έφερε αιρέσεις), όσο και για το θέμα της Αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας, πού είναι η αλήθεια και ποιος πραγματικά πράττει το σωστό;
Είναι γνωστό πως για εμάς του Ορθοδόξους, η «αλήθεια» δεν έχει να κάνει με τον ορισμό μίας έννοιας, αλλά με συγκεκριμένο πρόσωπο, τον Ιησού Χριστό. Αλλά για ποιους Ορθοδόξους και για ποιον Χριστό τώρα ακριβώς μιλάμε, αφού όλοι εξ ονόματός Του ενεργούν και όλοι Ορθόδοξη και Ορθόπρακτη στάση υποστηρίζουν ότι ακολουθούν και ταυτόχρονα μέμφονται τους άλλους ότι κάνουν το αντίθετο! Το θέμα είναι ότι πλέον αυτοί οι άλλοι, έχουν να κάνουν με το «έσω» εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σε τόσο μεγάλο βαθμό πλέον που φτάσαμε μέχρι και την διακοπή κοινωνίας. Δυστυχώς πλέον δεν είμαστε ενωμένοι, αφού μία τοπική Εκκλησία επιτίθεται έναντι της άλλης και μάλιστα με «Θεολογικά» επιχειρήματα! Το θέμα δεν σταματάει εκεί, αλλά έχουμε και διαφωνίες μέσα σε μία τοπική Εκκλησία, που ο ένας επιτίθεται επίσης «θεολογικά», έναντι και απέναντι του άλλου (σκόπιμα, το τονίζουμε έντονα και το υπογραμμίζουμε) και μάλιστα με διακοπή συνεργασίας και σχέσεων.
Δεν θα κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας, ούτε φυσικά από την άλλη έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι προσωπικά εμείς οι ασήμαντοι με αυτό το άρθρο, μέσα από την μικρή μας στήλη των 800-1200 λέξεων, μπορούμε να καταφέρουμε κάτι. Ομως υψώνουμε κραυγή αγωνίας και συνάμα απορίας σε όποιον διαβάζει αυτές τις γραμμές πώς καταντήσαμε έτσι και μάλιστα όχι για θέματα τόσο δόγματος, αλλά καθαρά διοικητικά: Πού είναι η αλήθεια; Ποιος έχει δίκιο και γιατί επιλέξαμε αυτή την αντιθετική πόλωση και απομόνωση; α) Αυτοί που παρέστησαν στην Σύνοδο της Κρήτης ή οι 4 Εκκλησίες που δεν προσήλθαν; β) Οι αποφάσεις της Συνόδου δεσμεύουν όλη την Ορθόδοξη Εκκλησία ή μόνο αυτούς που συμμετείχαν; γ) Ποιος έχει δίκιο, αυτοί που υποστηρίζουν τις αποφάσεις της συνόδου ή αυτοί που αντιδρούν μέχρι και σήμερα (οι λεγόμενοι Αποτοιχισμένοι) φτάνοντας ακόμη και στη διακοπή των ονομάτων των Επισκόπων τους; δ)Ποιος είχε δίκιο για τη δικαιοδοσία του Κατάρ, η Εκκλησία των Ιεροσολύμων ή της Αντιοχείας; ε) Γιατί διακόπηκε η Κοινωνία μεταξύ τους για ένα θέμα διοικητικό και έκανε τόσο χρόνο για να τα βρουν ξανά πάλι; στ) Ποιος έχει δίκιο για το θέμα της Ουκρανίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο ή το Πατριαρχείο της Ρωσίας; ζ) Η Εκκλησία της Ελλάδος που αναγνώρισε, ή της Πολωνίας και της Σερβίας που δεν αναγνωρίζουν; η) Ποια είναι η κανονική Εκκλησία τώρα στην Ουκρανία, αυτή υπό του Ονουφρίου ή αυτή επί του Επιφανίου ή μήπως και οι δύο μαζί ή καμία από τις δύο; θ) Ποιος ερμήνευσε σωστά τις αποφάσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, αυτά που είπε ο Κυθήρων ή αυτά που επίσημα ως Δελτίο τύπου έβγαλε εκ μέρους της ΔΙΣ; ι) Ποιος έχει δίκιο, ο Αγιος Πειραιώς ή ο Αγιος Γόρτυνος που έφτασαν στο σημείο ο πρώτος να παύσει από τον ραδιοφωνικό σταθμό τον δεύτερο και τόσα άλλα για τα παραπάνω θέματα, πρόσωπα, κείμενα και καταστάσεις, αν ανατρέξουμε στις Εκκλησιαστικές Σελίδες και τα εκκλησιαστικά πρακτορεία έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, καθημερινά για πάνω από 4-5 χρόνια και ο Θεός ξέρει πόσο θα τραβήξουν αυτά ακόμη!
Καταντήσαμε όλοι, από τον τελευταίο πιστό μέχρι τον πιο ψηλά ιστάμενο Ιεράρχη, μία Ορθοδοξία, ως θεσμό «τραυματισμένη» και «διχασμένη», με μία φωνή «ισχνή» και «βραχνή» στα τρέχοντα παγκόσμια προβλήματα και τις γεωπολιτικές εξελίξεις, με μία ματιά «θολή» ανάλογα του έθνους που ανήκει ο κάθε ένας και τα πολιτικά, εθνικιστικά και όχι εκκλησιαστικά θέσμια του τόπου του! Θα μας πει κάποιος, μα γιατί, στις μέρες μας συμβαίνουν μόνο αυτά; Πάντοτε συνέβαιναν και μάλιστα ίσως και με πιο μεγάλη ένταση, συγκρούσεις και αψιμαχίες. Πράγματι έτσι είναι, αφού κατά τον καθηγητή μας κ. Βλάσιο Φειδά: «Η Εκκλησιαστική ιστορία είναι η «βρωμιά» της Εκκλησίας, ενώ το Κανονικό της Δίκαιο η γνήσια ραχοκοκαλιά της…!» και «η μυστηριακή της ζωή η πεμπτουσία της» θα συμπληρώναμε εμείς! Απλά στις μέρες μας, λόγω των σύγχρονων μέσων και του διαδικτύου η ταχύτητα που συμβαίνουν έχει πολλαπλασιαστεί, αφού παλιά για να πάει μία επιστολή από μία τοπική Εκκλησία στην άλλη και να απαντηθεί και να επιστρέψει, περνούσαν μήνες πιθανόν και χρόνια, ενώ στις μέρες μας, από το επόμενο δευτερόλεπτο που δημοσιεύεται κάτι, είναι κτήμα και της πιο απομακρυσμένης πλευράς του πλανήτη μας και όχι μόνο…!
Το άρθρο μας, δεν θα απαντήσει στα προηγούμενα ερωτήματα, όχι γιατί αποφεύγουμε, αλλά γιατί πραγματικά σε μερικά δεν έχουμε ξεκάθαρη απάντηση! Μπορεί να είδαμε «θεολογικά» άψογα κείμενα, «ιστορικές αναδρομές», «πατερικές αναλύσεις» από ανάλογες στάσεις Πατέρων και Αγίων στο παρελθόν, «κανονολογικές αναλύσεις», «τοπικές και οικουμενικές αξιώσεις», ακόμη και προθέσεις «να μη γίνει σχίσμα και διακοπή κοινωνίας ή μνημονεύσεως», αλλά στην πράξη βλέπουμε να κομματιάζουμε «εκ των έσω» τον άραφο χιτώνα Του Χριστού (την Εκκλησία), τον οποίο σημειωτέον σεβάστηκαν ακόμη και οι σταυρωτές Του στρατιώτες και γι’ αυτό δεν τον έσκισαν σε κομμάτια, αλλά τον έβαλαν ολόκληρο). Στο κυρίως κείμενο υπογραμμίσαμε κατά τη γνώμη μας μία λέξη κλειδί: διαλέξαμε να είμαστε απέναντι και όχι ενωμένοι παρά τις διαφωνίες μας! Ερωτούμε ευθέως: Πώς θα καλέσουμε τον κόσμο σε ενότητα, όταν εμείς δεν είμαστε ενωμένοι; Πώς θα μιλήσουμε για αλήθεια, όταν την ερμηνεύει ο κάθε ένας χωριστά και κατά το δοκούν; Πώς θα μιλήσουμε για αγάπη, αφού ο κάθε ένας κατηγορεί τον άλλον και είμαστε χωρισμένοι σε «εμείς» και «εσείς» και αρνούμαστε να λειτουργούμε ευχαριστιακά μεταξύ μας, ούτε καν πλέον να ταξιδεύουμε στο ίδιο σημείο και να έρθουμε σε επαφή, βγάζοντας ταξιδιωτικές οδηγίες;
Κλείνοντας το άρθρο μας Αγαπητοί μας Αναγνώστες, είμαστε σίγουροι ότι πολλά ερωτήματά μας είναι και δικά σας ερωτήματα. Η αγωνία μας είναι και δικιά σας και υπάρχει μία απογοήτευση και αβεβαιότητα γενικά. Ομως από την άλλη γνωρίζουμε ότι ο Κύριος είπε: «και ιδού εγώ μεθ᾿ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν». (Ματθ. 28,20) και επίσης διαβεβαίωσε: «όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εις πάσαν την αλήθειαν· ου γαρ λαλήσει αφ᾿ εαυτού, αλλ᾿ όσα αν ακούση λαλήσει, και τα ερχόμενα αναγγελεί υμίν». (Ιω. 16,13) και τέλος η Εκκλησία θα μείνει ως την συντέλεια των αιώνων αφού «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16,18). Επομένως όταν κάτι γίνει έντονο Εκκλησιαστικό πρόβλημα, είναι σίγουρο ότι ανθρωπίνως μπορεί να υπάρχει κάποιος αναβρασμός και αναμπουμπούλα, αλλά τότε είναι που έρχεται ο φωτισμός και η φανέρωση του θελήματος Του Θεού και τα πράγματα θεραπεύονται, βγαίνοντας η Εκκλησία κερδισμένη με διευρυμένη εμπειρία της αλήθειας. Ομως ο Κύριος είναι αμείλικτος: «Υμείς εστε το άλας της γης· εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται»; Ας έρθουμε στη θέση ενός κατηχούμενου που θέλει να έρθει στην Ορθοδοξία, τι γνώμη θα σχηματίσει από μία τέτοια ανταγωνιστική και έντονα εχθρική κατάσταση; Μήπως καταντήσαμε σε μια χλιαρή σχέση, όπως οι προτεσταντικές παραφυάδες; Μη γένοιτο! Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας και ας δείξουμε όλοι ταπείνωση και διάθεση ομονοίας και αδελφικότητας! Του Χριστού είναι πρωτίστως η Εκκλησία και όλοι είμαστε πιστοί και διάκονοί του, όχι ιδιοκτήτες της! Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι την ευθύνη του σχίσματος, δεν την ξεπλένει ούτε το αίμα του μαρτυρίου…! Ας συνέλθουμε και με διάθεση ομονοίας και μετάνοιας, ας αποκαταστήσουμε και διορθώσουμε οτιδήποτε μας έφτασε, εδώ που μας έφτασε… αμήν!
