Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου
Προϊστάμενος Ι.Ν. Προφήτου Ηλία Κόρμπι Βάρης, της Ι. Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. & Β.
Αγαπητοί μου αναγνώστες όλοι ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε άλλη μία φορά, άλλη μία χρονιά Χριστούγεννα. Αυτό το άρθρο γράφεται με δεδομένο ότι το έντυπό μας θα κλείσει πιο νωρίς και είναι το προτελευταίο για το 2019. Σε αυτό το άρθρο μας λοιπόν, αφορμή θα πάρουμε από κάτι που συνέβη μόλις χθες που γράφονται αυτές οι γραμμές (Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2019) την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2019. Είχαμε την ευλογία να συνοδεύσουμε τον νέο Ποιμενάρχη μας Μητροπολίτη Γλυφάδας κ. Αντώνιο, στην ποιμαντική του Επίσκεψη στους ασθενείς του Ασκληπιείου Νοσοκομείου Βούλας.
Πήγαμε σε όλες τις πτέρυγες του Νοσοκομείου, θάλαμο-θάλαμο, ασθενή σε ασθενή. Σε έναν από τους θαλάμους υπήρχε και μία συνοδός ασθενή που ήταν συγκινημένη από την επίσκεψη τόσο του Σεβασμιωτάτου, του Ιερέα του Νοσοκομείου και πνευματικού μας π. Κωνσταντίνου Μαλτέζου, του γράφοντος καθώς και μίας μεγάλης ομάδας εθελοντών, αντρών και γυναικών που έψελναν τα κάλαντα και χριστουγεννιάτικους ύμνους και τραγούδια. Πριν αναχωρήσουμε από τον θάλαμο μας είπε εν συντομία την ιστορία της που μας συγκίνησε αλλά και ενίσχυσε την πίστη όλων μας: «Εγώ για πολλά χρόνια δεν είχα καμία σχέση με την Εκκλησία και την πνευματική ζωή…! Μέχρι κάποια στιγμή που ο Θεός μου εμφανίστηκε σε μια δοκιμασία μου. Εκεί που δεν τον αναζητούσα, ούτε προσευχόμουν ή εκκλησιαζόμουν, Εκείνος εμφανίστηκε τόσο εκκωφαντικά εκεί που Τον χρειαζόμουν με μία πολύ ζωντανή και απτή παρουσία…! Τότε ξύπνησα… είδα την ζωή μου με άλλο μάτι και κατάλαβα ότι πραγματικά σκοντάφτουμε συνεχώς στην παρουσία Του Χριστού!
Αυτό το τελευταίο που σκόπιμα βάλαμε έντονα γράμματα και το υπογραμμίσαμε, νομίζουμε ότι είναι η ουσία όλων και γι’ αυτό το επιλέξαμε για τίτλο μας. Εορτάζουμε πλέον τη γέννηση του Χριστού, αλλά πόσοι από εμάς δυστυχώς συνεχώς γκρινιάζουμε και διαμαρτυρόμαστε ότι ενώ αναζητούμε δεν αισθανόμαστε την παρουσία Του Χριστού στη ζωή μας. Τον αισθανόμαστε απών και μάλιστα ρίχνουμε ευθύνες σε Εκείνον και όχι σε εμάς. Θα δώσουμε ένα παράδειγμα: έχουμε τον τηλεοπτικό σταθμό που μεταδίδει συνεχώς το πρόγραμμά του μέσω δορυφόρου. Ο δορυφόρος με την σειρά του μεταφέρει το σήμα στους δέκτες των τηλεοράσεων και έχουμε εικόνα και ήχο. Αν κάποιος για κάποιο λόγο, βγάλει την κεραία από την τηλεόρασή μας, το κανάλι συνεχίζει να μεταδίδει αλλά εμείς δεν θα έχουμε εικόνα και ήχο, αλλά θα βλέπουμε απλά χιονάκια. Ετσι είναι κατά αναλογία και για εμάς τους ανθρώπους· ο Θεός θέλει «πάνταςανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιναληθείας ελθείν». Οσο προσπαθούμε να ζήσουμε την Ενοριακή ζωή τόσο πιο πολλές ευκαιρίες έχουμε να συναντήσουμε τον Λυτρωτή Χριστό.
Οταν κάποιος «σκοντάφτει» στη παρουσία του Χριστού, σημαίνει ότι ως μέλος της Εκκλησίας προσπαθεί και αγωνίζεται, ή έστω αν και με τυπική στοιχειώδη σχέση, έχει λεπτά αισθητήρια που καρτερά τον ερχόμενο και προσδοκώμενο, όσο και αν επιμελώς προσπαθεί να κρύψει την μεσσιανική του ιδιότητα, τα θαύματα και τη συνεχή παρουσία Του. Αυτή η παρουσία του Χριστού είναι έντονη, αρκεί βέβαια να του αποδίδουμε την συνεχή λατρεία που αποκλειστικά του ανήκει. Ολα τα άλλα, ακόμη και την Παναγία μας και όλους τους Αγίους τους τιμούμε, αλλά ποτέ δεν λατρεύουμε και το αντίστροφο, ως Θεοφόροι, ως φίλοι Χριστού, όταν τους αναζητούμε, πάλι στονΧριστό γυρνάει κάθε κίνησή μας, αφού μένει σε βαθιά σχέση με όλους μας.
Πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί «ότι ο Θεός μας αποκαλύπτεται και δεν ανακαλύπτεται»…!Αποκαλύπτεται στο χαμόγελο του πονεμένου, στη δοξολογία του ηττημένου και κατατρεγμένου, στην ελπίδα του φυλακισμένου, στη βοήθεια του αδυνάτου και σε κάθε χάρισμα που καλλιεργείται και μεταδίδεται και στους άλλους.
Σε αυτό το σημείο θα υπενθυμίσουμε στην αγάπη σας, ένα κείμενο γνωστό που μιλά και είναι στο πνεύμα του θέματος: Μία νύχτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε πως περπατούσε στην ακρογιαλιά με τον Θεό. Στον ουρανό άστραψαν σκηνές από τη ζωή του. Σε κάθε σκηνή έβλεπε δύο ζευγάρια πατημασιές πάνω στην άμμο. Το ένα ανήκε σε αυτόν και το άλλο στον Θεό. Οταν και η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο. Παρατήρησε πως πολλές φορές στον δρόμο της ζωής του, υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές. Ακόμη πως αυτό κι αν συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιμμένες του στιγμές. Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό: Θεέ μου, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, είπες πως θα βαδίζουμε μαζί αυτό τον δρόμο, αλλά παρατήρησα πως στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές…(;) Δεν καταλαβαίνω! Γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, εσύ με άφηνες; Και ο Θεός απάντησε: «Πολυάκριβό μου παιδί, σε αγαπώ και δεν σε άφησα ποτέ! Στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου, που βλέπεις ένα μόνο ζευγάρι πατημασιές, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου».
Η Γέννηση Του Χριστού μας είναι πολλά για όλους. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ήταν αρχικώς συνδεδεμένη μαζί με την εορτή των Θεοφανίων σε μία εορτή των Αγίων Επιφανίων! Πραγματικά είναι μία Θεοφάνεια κάθε λέξη και ευεργεσία προς τον Θεό, αφού προέρχεται από τη φανέρωση και σκήνωση του Θεού στη σύγχρονη ζωή μας. Ας μην καταντήσουμε την εορτή για άλλη μία φορά σε ευχολόγια ή σε ένα γαστριμαργικό και εμπορικό γεγονός. Ας έλθουμε κοντά ο ένας για τον άλλον με συνδετικό κρίκο τον ίδιο τον Χριστό και την Εκκλησία! Αμήν!
