Γράφει ο Σταύρος Γουλούλης
Δρος Βυζαντινής Τέχνης
Ηταν αναμενόμενο αυτό που συνέβη φέτος τα Χριστούγεννα στο Ναύπλιο. Τα πρώτα Χριστούγεννα μετά από 68 χρόνια από τότε που άρχισε να ισχύει ο καταργηθείς Ποινικός Κώδικας, ο οποίος στα άρθρα 198 και 199 τιμωρούσε αντιστοίχως την κακόβουλη βλασφημία και την καθύβριση θρησκευμάτων. Αναχρονιστικά πράγματα για τους προοδευτικούς. Ακου να πηγαίνεις φυλακή, επειδή έβρισες τον Θεό στον οποίο πιστεύουν οι άλλοι. Εναν Θεό που όχι μόνο δεν σου λέει τίποτε, αλλά αντιθέτως σε προκαλεί πολλές φορές να τον χλευάσεις. Τι σόι ελευθερία όμως είναι αυτή, όταν με την απειλή της ποινικής σου τιμωρίας σού στερεί το δικαίωμα να εκφρασθείς όπως θέλεις για τους θεούς των άλλων, ακόμη και να τους βλασφημήσεις ή να τους βρίσεις; Ας είναι καλά ο Αλέξης μας, ο οποίος ως κατεξοχήν εκπρόσωπος του προοδευτισμού σήμερα στην Ελλάδα, φρόντισε να μας εξασφαλίσει τις ελευθερίες της σκέψης και της έκφρασης που μας αναγνωρίζει το Σύνταγμα, καταργώντας τις μεσαιωνικών αντιλήψεων διατάξεις του Ποινικού Κώδικα για την κακόβουλη βλασφημία και τηνκαθύβριση θρησκευμάτων. Παραλίγο να τη χαλάσει τη δουλειάο Κυριάκος, ο οποίος στις τροποποιήσεις του νέου Ποινικού Κώδικα που εισήγαγεπρόσφατα προς ψήφιση στην Βουλή, περιελάμβανε και την επαναφορά σε ισχύ των καταργηθέντων άρθρων για την κακόβουλη βλασφημία και τηνκαθύβριση θρησκευμάτων. Ευτυχώς όμως ο νέος Υπουργός Δικαιοσύνης πείσθηκε από σχετική δημοσκόπηση που διενήργησε κάποιος δημοσιογράφος, σύμφωνα με την οποία η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων δήλωσε ότι ο Θεός είναι ατομική υπόθεση του καθενός και δεν έχει ανάγκη από την προστασία του Εισαγγελέα. Για τον λόγο αυτό έκρινε ότι δεν χρειάζονται οι ποινικές διατάξεις για την κακόβουλη βλασφημία και την καθύβριση θρησκευμάτων και έτσι τις απέσυρε από το σχετικό νομοσχέδιο!
Προφανώς έτσι θα σκέφτηκαν οι διοργανωτές του πάρτι της βλασφημίας στο Ναύπλιο, που βρήκαν την ευκαιρία τα πρώτα Χριστούγεννα της ελευθερίας μετά από πολλές δεκαετίες, να «τιμήσουν» καταλλήλως τον Χριστό. Οχι ως Θείο Βρέφος, αλλάως έναν «έκφυλο» Θεό. Πήραν την εικόνα Του και πρόσθεσαν σε αυτήν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για να προβληθεί η μορφή ενός διεστραμμένου Θεού: Το κραγιόν και τα κρεμαστά σκουλαρίκια!Αυτό θα πει αληθινή ελευθερία.Να μπορεί να ασελγεί κάποιος ελεύθερα στα πιστεύματα ή στα σεβάσματα των άλλων, χωρίς να φοβάται την ποινική του τιμωρία. Είναι λοιπόν άξιοι συγχαρητηρίων όσοι κοπίασαν για την εξασφάλιση αυτής της ελευθερίας στη σημερινή κοινωνία! Μία τέτοια όμως ελευθερία που καταργεί τα «αναχώματα», τα οποία εμποδίζουν την «διολίσθησή» της στην ασυδοσία, δεν μπορεί να είναι το αξιακό πρότυπο της ελευθερίας που προστατεύει το Σύνταγμα. Η ασυδοσία δεν υπήρξε ποτέ και δεν πρέπει να είναι αντικείμενο προστασίας συνταγματικών ρυθμίσεων. Ολες οι ελευθερίες που προστατεύει το Σύνταγμα αποτελούν πολιτιστικά αγαθά που καθορίζουν τα αξιακά «φορτία» του πολιτισμού μιας χώρας. Και η ασυδοσία δεν είναι ασφαλώς πολιτιστικό αγαθό. Ο πολιτισμός συγκροτείται από αξίες. Και οι αξίες έχουν πάντα δεοντολογικό χαρακτήρα. Σου δείχνουν τι πρέπει να κάνεις όταν η πράξη σου «ακουμπάει» τον κοινωνικό σου εταίρο. Εστω κι αν δεν συμμερίζεσαι τα πιστεύματά του, έχεις υποχρέωση να τα σεβαστείς, όπως βέβαια και εκείνος τα δικά σου. Η ασυδοσία ήταν ανέκαθεν το αρνητικό μέγεθος μιας αξίας. Ηταν μια απαξία.Γι’αυτό και στο χρηματιστήριο των πολιτιστικών αξιών ουδέποτε αναγνωρίσθηκεως «μέσο πληρωμής» στις κοινωνικές συναλλαγές.
Η αποποινικοποίηση της κακόβουλης βλασφημίας και της καθύβρισης θρησκευμάτων, εφ’ όσον δεν υπάρχει πια ο φόβος της τιμωρίας όσων μετατρέπουν την ελευθερία τους σε ασυδοσία ή σε ασέλγεια απέναντι στις ελευθερίες των άλλων και στις απαιτήσεις τους να γίνονται σεβαστά τα πιστεύματά τους, συνιστά αρνητική πολιτιστική εξέλιξη. Γυρίζει τηνκοινωνία μας πολύ πίσω. Σε εποχές στις οποίες λειτουργούσε ανεξέλεγκτα η αυτοδικία. Τότε ο καθένας ικανοποιούσε την αξίωσή του να τιμωρήσει εκείνον που τον έβλαψε με τον δικό του τρόπο. Αυτή η αυτογνώμων τιμωρία του πταίσαντος ήταν συνυφασμένη με το άμετρο, αφού πολλές φορές προκαλούσε μεγαλύτερο κακό από εκείνο που προξένησε στον αυτοδικούντα. Η αυτοδικία καταργήθηκε και έγινε μάλιστα αξιόποινη πράξη από τότε που οι οργανωμένες κοινωνίες μετεξελίχθηκαν σε δικαιοκρατούμενες πολιτείες, στις οποίες η ίδια η πολιτεία διασφαλίζει την προστασία των αγαθών που αναγνωρίζει στους πολίτες της και επιβάλλει η ίδια την τιμωρία στους παραβάτες των κανόνων που έχει θεσπίσει. Στο συγκεκριμένο ζήτημα οι περί θρησκείας ποινικές διατάξεις δεν προστατεύουν τον Θεό, όπως πεπλανημένα πιστεύουν πολλοί αδαείς και όπως πλημμελώς έκρινε ο επίσης αδαής αρμόδιος Υπουργός Δικαιοσύνης, που επηρεάσθηκε από τους αδαείς πολίτες και έτσι απέσυρε τη σχετική τροποποίηση για την επαναφορά των καταργηθεισών διατάξεων για την κακόβουλη βλασφημία και την καθύβριση θρησκευμάτων.
Θα το πω ακόμη μία φορά και εδώ: Οι περί θρησκείας ποινικές διατάξεις προστατεύουν τη θρησκευτική ειρήνη των πολιτών, που διαταράσσεται σοβαρά όταν δεν γίνονται σεβαστές οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Η διατάραξη αυτή εγγίζει τον ύψιστο βαθμό της, όταν η ασέβεια στα πιστεύματα των άλλων παίρνει τη μορφή της ασέλγειας απέναντι σε αυτά, όπως συνέβη και με το πάρτι της βλασφημίας στο Ναύπλιο. Οι διατάξεις λοιπόν που τιμωρούσαν την κακόβουλη βλασφημία και την καθύβριση θρησκευμάτων ήταν οι «βαλβίδες» ασφαλείας του Κράτους απέναντι στις «πιέσεις» που «σώρευε» στους πιστούς ορισμένης θρησκείας η ασέλγεια εναντίον του Θεού τους. Αναλογίσθηκε ποτέ η Κυβέρνηση η οποία με περισσή επιπολαιότητα υπαναχώρησε από την αρχική της θέση και δεν επανέφερε σε ισχύ τις σχετικές διατάξεις για την κακόβουλη βλασφημία, ποιες εκρήξεις θα εκδηλώνονται στην κοινωνία, όταν κάθε θιγόμενος πιστός θα απαντάει στην προσβολή του Θεού του με την μέθοδο της αυτοδικίας; Εκεί, δυστυχώς, οδηγεί η κατάργηση των διατάξεων για την κακόβουλη βλασφημία και την καθύβρισηθρησκευμάτων. Αξιος ο μισθός όλων των προοδευτικών που αποποινικοποίησαν τις σχετικές διατάξεις γυρίζοντας την κοινωνία μας πολλούς αιώνες πίσω. Ας μη λησμονούν όμως ότι, αν κάποιοι πιστοί, όπως είναι οι Χριστιανοί, δεν αυτοδικούν ή αντιδρούν με ήπιο τρόπο απέναντι στην προσβολή του Θεού τους, οι πιστοί του Προφήτη δεν διστάζουν στο πλαίσιο της αυτοδικίας να επιβάλλουν στους ασεβείς προς τη θρησκεία τους ακόμη και την εσχάτη των ποινών.
