Tου Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Για τους Ρώσους σήμερα ο λόγος. Το «ξανθό γένος», που το πήραμε από τα «σκοτάδια» της βαρβαρότητας και του χαρίσαμε το «φως» του πολιτισμού, όπως κάναμε βέβαια και με όλους τους άλλους λαούς στον κόσμο. Ειδικά όμως για τους Ρώσους η «σφραγίδα» της πνευματικής μας δωρεάς προς αυτούς είναι πιο «ανάγλυφη», αφού η γλώσσα τους, προσαρμοσμένη στο τραχύ εκφραστικό τους ιδίωμα διά των χειρών του Κυρίλλου και του Μεθοδίου, των δύο Ελλήνων Μοναχών που έγιναν οι «φωτιστές» των Σλάβων, έχει ενσωματώσει μέσα της ολόκληρο σχεδόν το ελληνικό αλφάβητο, ενώ η θρησκευτική τους πίστη «αντικατοπτρίζεται» στις ίδιες με τις δικές μας αγιογραφικές παραδόσεις και οι Ναοί τους μοσχοβολούν θυμίαμα, όπως και οι δικοί μας.
Οι πνευματικές «παρακαταθήκες» του Ελληνισμού και οι διδαχές της Ορθοδοξίας έγιναν οι πολιτιστικές «βακτηρίες» του «ξανθού γένους». Με αυτές μεγαλούργησαν και έγιναν τρανό έθνος. Μεγάλοι ανάμεσα στους Μεγάλους της Ευρώπης. Οι καιροί όμως άλλαξαν κάποια στιγμή. Και ενώ οι Ρώσοι γίνονταν συνεχώς μεγαλύτεροι κι από ό,τι ήσαν, η δική μας μεγαλοσύνη μίκρυνε ξαφνικά πολύ με την Αλωση της Βασιλεύουσας. Από τότε και αυτή ακόμη η «μικρότητά» μας κινδύνευε να χαθεί, θαμμένη κάτω από την «στάχτη» της σκληρής οθωμανικής δουλείας. Ωσπου ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να αναγεννηθεί η πνευματική «τροφός» της Οικουμένης από την «στάχτη» της, σαν τον Φοίνικα, το μυθικό πουλί της αρχαιότητας.
Καθώς «υφαινόταν» ο Ξεσηκωμός του Γένους στον «αργαλειό» της Φιλικής Εταιρείας, μαζί με την σιωπηλή διάδοση του μεγάλου μυστικού κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα η φήμη σαν το μαντάτο κάποιας αισιόδοξης προξενήτρας που δημιουργεί μία γλυκιά προσμονή σε όλο το συμπεθεριό, το οποίο μαθαίνει ξαφνικά ότι ετοιμάζεται ένας πολύ σπουδαίος γάμος της όμορφης, αλλά φτωχής κόρης με έναν πλούσιο γαμπρό. Σύμφωνα με τη σχετική φήμη, οι Ρώσοι, τα «αδέλφια» μας, θα σταθούν δίπλα μας, μόλις πάρουμε τα άρματα στα χέρια μας εναντίον των Οθωμανών. Ευσεβής πόθος που αποδείχθηκε απλός μύθος! Εγινε η Εθνεγερσία. Και το «προξενιό» για τον «γάμο» της εξαθλιωμένης Ελλάδας με τον «ευκατάστατο» «ξανθό γαμπρό» που έγινε τρανός με την δική μας «προίκα», δεν ευοδώθηκε ποτέ, διότι ο «γαμπρός» βρήκε αλλού και «αγάπησε».
Εκεί που ήσαν τα συμφέροντά του: Στην Πενταπλή και στην Ιερή Συμμαχία. Και έτσι οι Ρώσοι, αντί να είναι υποστηρικτές του αγώνα μας, όπως ήταν αναμενόμενο, αν αναλογίζοντο την «οφειλή» τους προς την Ελλάδα, πήγαν με το μέρος των Βασιλιάδων της Ευρώπης και του Μέτερνιχ, που ήταν η «πηγή» της «χολής» εναντίον της Ελλάδος. Και μας πολεμούσαν όλοι μαζί αλύπητα. Λες και ήμασταν οι «Καρμπονάροι» της Ιταλίας. Ενα ταξικό κίνημα, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Ευρωπαίων Μοναρχών εκείνη την εποχή. Και τι ζητούσαμε τέλος πάντων εμείς με τον εθνικό-απελευθερωτικό αγώνα μας; Μία θωριά ουρανό ελευθερίας. Και ένα ξεροκόμματο στο πιάτο μας, χωρίς να ’ναι το «προσφάι» μας ο πόνος, τα δάκρυα και το αίμα από την τυραννία των Οθωμανών. Μας αρνήθηκαν αυτό το δικαίωμα. Μαζί με τους άλλους και οι Ρώσοι, τα «αδέλφια» μας!
Μπορεί βέβαια στο τέλος οι Συμμαχικές Δυνάμεις της Ευρώπης να «έβαλαν» την «υπογραφή» τους στο Ναυαρίνο το 1927 για την Εθνική μας Ανεξαρτησία, το «αντίτιμο» όμως αυτής της «υπογραφής» ήσαν οι «ποταμοί» αίματος των χιλιάδων ραγιάδων που τόλμησαν να «σηκώσουν» κεφάλι. Και βέβαια ο απαγχονισμός του Πατριάρχη τους. Ολα αυτά θα είχαν ασφαλώς αποφευχθεί, εάν οι Ρώσοι «εξοφλούσαν» εις το «ακέραιον» τα «γραμμάτια» που «χρωστούσαν» στην Ελλάδα για την πνευματική και πολιτιστική «γαλουχία» που τους προσέφερε. Θυμίζω μία σημαντική λεπτομέρεια, για να έχουμε κάποιο στοιχείο ώστε να μπορούμε να εκτιμήσουμε και την δύναμη που είχαν τότε οι Ρώσοι, αλλά και την κατανομή της εύνοιάς τους μόνο στους λαούς που αυτοί ήθελαν να βοηθήσουν: Οι Ρώσοι χάρισαν σε όλους τους ομοεθνείς τους Σλάβους των Βαλκανίων (Σέρβους, Βουλγάρους, Μαυροβούνιους, Βόσνιους κ.λπ.) την Εθνική τους Ανεξαρτησία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878, χωρίς να χρειαστεί να «χυθεί» ούτε σταγόνα αίματος από αυτούς! Για μας μόνο η «Ανάσταση» του Εθνους έπρεπε να περάσει προηγουμένως υποχρεωτικά από τον «σταυρό» του Γολγοθά. Ετσι δυστυχώς, γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Το «μάννα» διαδέχεται πάντα ο Γολγοθάς. Εχουμε άλλωστε και Θεϊκή επιβεβαίωση αυτής της αχαριστίας.
Το ίδιο εχθρική απέναντί μας ήταν η στάση των Ρώσων και κατά την Μικασιατική Εκστρατεία της Ελλάδος (1919-1922). Πήγαν με το μέρος των Νεότουρκων του Κεμάλ Ατατούρκ. Και τους έδωσαν πολυβόλα και άλλα όπλα της εποχής, καθώς και αεροπλάνα, για να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον μας συμβάλλοντας έτσι αποφασιστικά στην διαμόρφωση της Μικρασιατικής Καταστροφής. Οι Τούρκοι μάλιστα, όπως μας ενημέρωσε πρόσφατα ο Πρόεδρός τους, Ταγίπ Ερντογάν, έχουν αφιερώσει και Μνημείο στους Ρώσους για την σπουδαία βοήθεια που τους προσέφεραν τότε, ώστε να μπορέσουν να ανασυστήσουν το διαλυμένο από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο Κράτος τους. Δεν έχει σημασία ότι τότε ήσαν στην εξουσία οι Μπολσεβίκοι. Το «αδελφικό» «μαχαίρι» των Ρώσων εναντίον μας έχει την ίδια «κόψη», άσχετα αν το κρατούν στα χέρια τους «γαλάζιοι» ή «ερυθροί» Τσάροι.
Για την εχθρική πολιτική των Ρώσων εναντίον της Ελλάδος στη σύγχρονη εποχή, που χαρακτηρίζεται μεταξύ άλλων και από τα «παιχνίδια» εκκλησιαστικής εξουσίας εκ μέρους του Πατριαρχείου της Μόσχας, θα χρειαστεί να μιλήσουμε στην επόμενη συνέχεια του άρθρου.
