Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, κατά σάρκα αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου, υπήρξε υπόδειγμα Ποιμένος, μάλιστα δε, Αρχιερέως μεγάλου και υψηλού βεληνεκούς για να καταπιαστεί με τις διοικητικές και καθημερινές ενασχολήσεις της Επισκοπής του.
Από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε τη Νύσσα, μια κωμόπολη της Καππαδοκίας, απέδειξε απροσποίητα προς όλους ότι ήταν για τα υψηλά, δεν μπορούσε ουδείς να τον κρατήσει φυλακισμένο σε διοικητικές και επί μέρους ποιμαντικές μέριμνες!
Μελετούσε, φιλοσοφούσε θεολογώντας, αγρυπνούσε, ζούσε ως ασκητής στον κόσμο και στις πρώτες συγκρούσεις που συναντούσε, απ΄ αρχης, εγύριζε την πλάτη του και απομακρυνόταν ησύχως: Πού καιρός, πού χρόνος να ενασχοληθεί με τα χαμερπή και ουτιδανά συμφέροντα της εποχής εκείνης, αλλά και την κάθε χρόνου και τόπου ιδιοτέλεια!
Ήτο “πέλεκυς κατά των αιρετικών ορμών”, “μάχαιρα τέμνουσα τας νόσους σποράς”, “γλώσσα τρανοτάτη της ευσεβείας”, “λύχνος πολύφωτος”, “λύρα θεόφθογγος” (Εσπέρια Εσπερινού της Εορτής του Αγίου).
Ήτο μεγάλος αληθινά, ανυπέρβλητα αρχοντικός, αληθινά φιλοσοφικός νους, γι΄ αυτό και θεολόγος “πλήρης της Παρακλήτου πνοής”.
Ήτο Ποιμένας και Αρχιερέας προς μίμηση…!
