Ο χρόνος είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Οφείλουμε αυτό το ουράνιο δώρο, να το αξιοποιούμε με τον καλύτερο τρόπο, γιατί η καλή η η κακή εκμετάλλευσή του οδηγεί στην σωτηρία ή στην απώλεια. Τι σημαίνει αξιοποίηση του χρόνου της ζωής μας; Σημαίνει επίγνωση του ότι ο χρόνος δεν είναι κάτι το στατικό και όταν φύγει δεν επανέρχεται. Αν φύγει με αμαρτίες, με ραθυμία, με κρίσεις και κατακρίσεις, μας οδηγεί στην απώλεια. Αν φύγει με προσευχές, με έργα αγάπης, με ιεραποστολή, με ανάγνωση ψυχωφελών βιβλίων, μας οδηγεί στην σωτηρία. Από εμάς εξαρτάται η καλή ή η κακή χρήση του χρόνου μας και γι’ αυτήν θα μας κρίνει ο άχρονος Θεός μας.
Ο χρόνος κυλάει σαν ποτάμι ορμητικό και στο πέρασμά του παρασύρει τις χαρές και τις λύπες της πρόσκαιρης ζωής μας. Ως ανθρώπινο κατασκεύασμα ο χρόνος δεν έχει καμιά σχέση με τον Θεό μας, που είναι άχρονος, είναι «ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος» (Αποκ. ια΄ 17), είναι το Άλφα και το Ωμέγα, δηλαδή η αρχή και το τέλος του κόσμου, το πρώτο και τελευταίο γράμμα της λέξεως «αγαπώ», αφού «ο Θεός αγάπη εστί» (Α΄ Ιωάν. δ΄ 7). Την διαχρονικότητα και το άχρονο του Θεού μας αναφέρει και ο ποιητής Παναγιώτης Σούτσος, λέγοντας ότι ο ανθρώπινος αιώνας είναι στιγμή του Θεού.
Θεέ! υμνεί την δόξαν σου η νυξ και η ημέρα•
με άνθη έστρωσας την γην, με άστρα τον αιθέρα.
Το άπειρον διάστημα
το μέγα σου ανάστημα,
και ο αιών στιγμή σου.
Αυτός ο άχρονος Λόγος του Θεού του Υψίστου καταδέχθηκε σε κάποια χρονική στιγμή να γίνει άνθρωπος, να φορέσει την ανθρώπινη σάρκα, χωρίς βέβαια να χάσει κάτι από τη θεική Του υπόσταση, για να θεώσει όλους εμάς, που μας φθείρει ο πανδαμάτορας χρόνος· αυτός που περνά πάνω μας σαν οδοστρωτήρας και αφήνει έντονα τα σημάδια του περάσματός του.
Δυστυχώς, δεν τολμούμε να αναρωτηθούμε, αν ο χρόνος της ζωής μας είναι χρόνος σωτηρίας ή χρόνος απωλείας, γιατί δεν προβληματιζόμαστε, δεν τα πάμε καλά με τον εαυτό μας. «Χαλεπόν εαυτόν γνώναι», θα μας πει ο Θαλής ο Μιλήσιος
Από χρόνια απομακρυνόμαστε διαρκώς από το θέλημα και τον νόμο του Θεού πράττοντες το δικό μας θέλημα και η αποστασία μας βαθαίνει όσο πέρναει ο καιρός, αφού ο δρόμος που έχουμε πάρει είναι κατηφορικός, είναι ο εύκολος δρόμος που οδηγεί στην απώλεια. Η αποστασία μας από τον Θεό προχωρεί προς το αποκορύφωμά της και δεν στηρίζεται μόνο στην θεωρητική, αλλά και στην πρακτική άρνηση της υπάρξεως της ψυχής, του πνευματικού κόσμου και της αιωνιότητος. Η αγάπη πάγωσε στις καρδιές μας. Δεν βλέπουμε τον διπλανό μας με συμπόνοια, με σπλαχνικό μάτι. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η δική μας καλοζωΐα, τα δικά μας συμφέροντα. Για εμάς γράφηκε το παλιό τραγούδι που λέει
«Όποιος τρώει και πίνει και καλοπερνά,
δεν τον νοιάζει, μάνα μου, ο άλλος αν πεινά».
Χωρίς αγάπη και χωρίς μεταθανάτιες ανησυχίες η ζωή μας δεν διαφέρει σε τίποτα από την ζωή των ζώων, αυτών που ζουν για να τρώνε, ενώ εμείς οι άνθρωποι, και μάλιστα οι πιστοί στον Χριστό μας, πρέπει να τρώμε μόνο για να ζούμε. Έχουμε αποστατήσει, δυστυχώς, και, έτσι, με μεγάλη άνεση προχωρούμε στην ασέβεια και στην διαφθορά, στην αρχαιοελληνική ρήση «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ απονθήσκομεν».
Το κακό στις ημέρες μας πλήθυνε και διαπράττεται ευκολότερα και ανετώτερα με την επιστημονική εξέλιξη. Ζούμε σε εποχή, σαν αυτή που ομολογεί πρώτα ο Ψαλμωδός Δαβίδ (Ψαλμ. ΝΒ΄ 4) και έπειτα επαναλαμβάνει ο θείος Παύλος: “Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν· ουκ έστι ποιων χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός» (Ρωμ. γ΄ 12). Όλοι γύρω μας παρεκτράπησαν από το σωστό δρόμο, το δρόμο της αρετής και εξαχρειώθηκαν. Δεν υπάρχει κανείς που να ενεργεί το αγαθό, να ενεργεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού μας, σύμφωνα με τις αρχές του Ευαγγελίου Του. Δεν υπάρχει ούτε ένας και, αλλοίμονο, όταν θα ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής του Θεού!
Ας αλλάξουμε τρόπο ζωής, ας Τον παρακαλούμε καθημερινώς, όπως ο προφητάναξ Δαβίδ και ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς λέγοντας: «Τα διαβήματά μου κατεύθυνον κατά το λόγιόν Σου, Κύριε, και μη κατακυριευσάτω μου πάσα ανομία» (Ψαλμ. 118, 133). Να μας κατευθύνει ο Κύριος τα βήματα προς έργα θεάρεστα, ώστε να απέχουμε από κάθε αμαρτία.
Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η αξιοποίηση του χρόνου παραμονής μας επάνω στην γη είναι η αφετηρία του τελικού στόχου της ζωής μας, που είναι τα χριστιανικά τέλη και η καλή απολογία ενώπιον του δικαιοκρίτου Κυρίου. Ο χρόνος μας αυτός είναι περιορισμένος και τελειώνει σύντομα. Θεωρώ, λοιπόν, ότι αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα η μη σωστή αξιοποίησή του· αμάρτημα, που όχι μόνο δεικνύει αχαριστία μπροστά στο μεγάλο αυτό δώρο του Θεού προς τον καθένα μας, αλλά και πονηρία και οκνηρία μαζί. Αν δεν τον αξιοποιούμε σωστά, για να παρουσιάσουμε θετικό πνευματικό έργο, αμαρτάνουμε και μάλιστα θανάσιμα.
Χρέος όλων μας είναι να εξαγοράζουμε τον καιρό σύμφωνα με την προτροπή πάλι του αποστόλου των Εθνών: “Βλέπετε πώς ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισιν” (Εφεσ. ε΄ 15 ). Να αξιοποιούμε τον χρόνο μας με αγάπη προς τον πλησίον, με δικαιοσύνη, με σωφροσύνη, με αδιάλειπτη προσευχή προς τον άχρονο Δημιουργό και Κυρίαρχο των καρδιών μας. Και να μην λησμονούμε ότι το τέλος εγγύς, και ουδείς αυτό το γνωρίζει. Έρχεται όπως ο κλέπτης τη νύχτα και κλέβει τις ψυχές των ανθρώπων. «Η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται» μας προειδοποιεί ο ουρανοβάμων Απόστολος στους Θεσσαλονικείς (Κεφ. ε΄ 1-8). Οφείλουμε, λοιπόν, να ζούμε ως υιοί του φωτός και υιοί ημέρας και όχι ως υιοί της νύχτας και του σκότους. Ας τον ακούσουμε τι μας παρωτρύνει να πράττουμε: «Μη καθεύδομεν ως οι λοιποί, αλλά γρηγορώμεν και νήφωμεν· οι γαρ καθεύδοντες νυκτός καθεύδουσι και μεθυσκόμενοι νυκτός μεθύουσιν. Ημείς δε ημέρας όντες νήφωμεν, ενδυσάμενοι θώρακα πίστεως και αγάπης και περικεφαλαίαν ελπίδα σωτηρίας».Χαράλαμπος Μπούσιας
