Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι, κατά το Σύνταγμά μας, απλώς το ανώτερο Πολιτειακό Όργανο του Ελληνικού Κράτους. Είναι εκείνος, ο οποίος συμβολίζει και εκφράζει την ενότητα του Ελληνικού Έθνους. Και όταν ομιλούμε για Ελληνικό Έθνος, δεν εννοούμε ασφαλώς ένα λαό, που απέκησε εθνική συνείδηση μετά την Επανάσταση του Εικοσιένα, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι ανιστόρητοι σύγχρονοι διανοουμενοι, που έγιναν απολογητές του εθνομηδενισμού στην Ελλάδα. Εννοούμε τον μοναδικό στην Ευρώπη λαό, που κουβαλάει την εθνική του αυτοσυνειδησία στην υπερ-τρισχιλιετή ιστορική του πορεία, η οποία δεν χάθηκε ούτε, όταν υπέστη την εσχάτη ταπείνωση της μακραίωνης υποδούλωσής του στους Οθωμανούς κατακτητές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που απετέλεσε συνέχεια της Ελληνικής Αρχαιότητας, όπως υποστηρίζει και η διάσημη Ελληνίδα Βυζαντινολόγος, Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ. Αποφασιστική συμβολή στην διατήρηση της εθνικής αυτοσυνειδησίας του υποδούλου Ελληνικού Έθνους είχεν, ως γνωστόν, η πίστη στην Ορθοδοξία, που συμπορεύθηκε με τον Ελληνισμό επί δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που ο Απόστολος Παύλος εξέτρεψε από την Αθήνα με την «σκαπάνη» του κηρύγματός του την θρησκευτική πίστη των αρχαίων Ελλήνων από την δωδεκάθεη ειδωλολατρική «κοίτη» στην νέα «κοίτη» της Σταυρο-Αναστάσιμης Διδασκαλίας του Ιησού Χριστού, του Υιού και Λόγου του Θεού, που έγινε Θεάνθρωπος. Σαρκώθηκε εκ Πνεύματος Αγίου στην κοιλία της Υπεραγίας Θεοτόκου και εγεννήθη ως Θείον Βρέφος στην ταπεινή Φάτνη της Βηθλεέμ. ‘Όταν όμως άρχισε να κηρύττει στους Ιουδαίους το Δόγμα του Τριαδικού Θεού και το Ευαγγέλιο της Σωτηρίας,, συνελήφθη από το Εβραϊκό Ιερατείο, καταδικάσθηκε ως κοινός κακούργος σε Σταυρικό Θάνατο και Απέθανεν επί του Σταυρού στον Γολγοθά, για να Αναστηθεί ως Θεός μετά τριήμερον, όπως έλεγαν οι Γραφές και όπως είχε προαναγγείλει πολλές φορές και ο Ίδιος. Έδωσε ο Χριστός σε όσους επίστευσαν σε Αυτόν και ετήρησαν τις Εντολές Του, την ευκαιρία να εισέλθουν στην Βασιλεία Του, Βασιλεία των Ουρανών, και να απολαύσουν έτσι στους Κόλπους Του την Αιώνια Ζωή, που μόνον Αυτός χαρίζει.
Αυτό είναι με λίγα λόγια το περιεχόμενο της Ορθοξίας, που συμπορεύθηκε αδιάσπαστα με τον Ελληνισμό στην διαδρομή των αιώνων, και απετέλεσε την θρησκευτική πίστη των πατέρων μας. Με αυτή την πίστη γαλουχήθηκε ο υπόδουλος Ελληνισμός και έμεινε ζωντανός στην περίοδο της σκληρής και μακραίωνης δουλείας του στους Οθωμανούς. Και γι’ αυτή την πίστη ξεσηκώθηκαν οι προπάτορες μας της Εθνεγερσίας, όπως εδήλωσαν οι ίδιοι, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ανέκτησαν μέσα από μακροχρόνιους και αιματηρούς αγώνες την ελευθερία τους. Και για να μη υπάρχει αμφιβολία περί αυτού, όλα ανεξαιρέτως τα Συντάγματα της Νεώτερης Ελλάδος, μετά την ανάκτηση της εθνικής της ανεξαρτησίας, είναι γραμμένα «εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος». Η διαχρονική επανάληψη της φράσης αυτής σε όλα τα κατά καιρούς κείμενα του Καταστατικού Χάρτη της Ελληνικής Πολιτείας δεν είναι κενή περιεχομένου. Αποτελεί υπόμνηση του χρέους που έχει ο Ελληνισμός απέναντι στην Ορθοδοξία για την συμβολή της στην απελευθέρωση του σκλαβωμένου Ελληνικού Έθνους. Η εν λόγω φράση, μοναδική στην παγκόσμια ιστορία των λαών, αναδεικνύει την σημασία που έχει για την εθνική ελευθερία του Ελληνικού Λαού η διαπλοκή της θρησκευτικής του πίστης με τους αγώνες του για την ελευθερία. Έτσι, όταν το ισχύον Σύνταγμα στην προμετωπίδα του μάς υπενθυμίζει ότι είναι γραμμένο και αυτό «εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» μάς παραπέμπει σην Εθνεγερσία, που έγραψε με το αίμα της την φράση αυτή σε όλα τα Συντάγματα της Νεώτερης Ελλάδος. Είναι αξιοσημείωτο ότι η σύνδεση του Συντάγματος με την Αγία Τριάδα δεν χαρακτηρίζει μόνο την αρχική ψήφιση του ισχύοντος Συντάγματος το 1975, διατηρήθηκε αναλλοίωτη και στις μεταγενέστερες τροποποιήσεις αυτού το 1986, το 2001 και το 2008.
Η επίκληση της Αγίας Τριάδος στο Σύνταγμά μας δεν έχει μόνο συμβολικό χαρακτήρα. Γίνεται και λειτουργικό τμήμα αυτού, αφού προσδιορίζει το περιεχόμενο που δίδει, σύμφωνα με το άρ. 33 παρ. 2 του Συντάγματος, ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του. Από την εν λόγω διάταξη του Συντάγματος προκύπτει, εμμέσως πλην σαφώς, ότι βούληση του Συντακτικού Νομοθέτη είναι ο εκλεγόμενος ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας όχι μόνο να ορκίζεται εις το Όνομα της Αγίας Τριάδος, πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του, αλλά και να πιστεύει σε Αυτήν. Διότι σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να δεχθούμε ότι εκείνο που ενδιαφέρει κατά την στενή γραμματική ερμηνεία του Συντάγματός μας είναι ο στεγνός τύπος που δίδει ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, άσχετα αν τα πιστεύματά του έχουν εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από τον όρκο που δίνει. Με την ερμηνεία αυτή δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να βρει κάποιος καλύτερο παράδειγμα επίσημου εμπαιγμού, με τις ευλογίες μάλιστα του Συντακτικού Νομοθέτη, τόσο της πίστης όσο και της λειτουργίας των θεσμών του Συντάγματος. Γι’ αυτό εκτιμώ ότι ο υποψήφιος προς ανάδειξή του στο αξίωμα του ή της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας πρέπει να είναι παραδοσιακό πρόσωπο υπό την έννοια ότι έχει ορθόδοξο θρησκευτικό βίωμα, άσχετα από την πολιτική του ιδεολογία, που πρέπει ασφαλώς να κινείται στον χώρο του δημοκρατικού τόξου. Από την άποψη αυτή υπό το καθεστώς του ισχύοντος Συντάγματος πρέπει να αποφεύγεται η επανάληψη περιπτώσεων Σακελλαροπούλου ως υποψηφίων Προέδρων της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η κ. Σακελλαροπούλου, μία άθεη πρώην Δικαστική Λειτουργός της Διοικητικής Δικαιοσύνης (που διετέλεσε μάλιστα και Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας κατ’ επιλογήν της Κυβέρνησης της «αριστεράς του τίποτα») εκλήθη από τον Πρωθυπουργό, κ. Μητσοτάκη, να αναλάβει το αξίωμα της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρτίας. Απεδέχθη την τιμητική πρόταση και, παρά τις αθεϊστικές πεποιθήσεις της, έσπευσε να ορκισθεί «εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου κι Αδιαιρέτου Τριάδος», όπως τής επέβαλε το άρ. 33 παρ. 2 του Συντάγματος! Στην πρώτη κιόλας επίσημη εμφάνισή της κατά την Δοξολογία, που έγινε στην Μητρόπολη Αθηνών επί τη πρώτη του νέου έτους, η κ. Σακελλαροπούλου ξέχασε τον όρκο, που είχε δώσει πριν από την ανάληψη των καθηκόντων της, και λειτούργησε έχοντας ως οδηγό της συμπριφοράς της τις αθεϊστικές της πεποιθήσεις! Έτσι, μόλις ο κ. Ιερώνυμος την πλησίασε και τής προέταξε το Ευαγέλιο και τον Σταυρό, για να τα ασπασθεί, η κ. Σακελλαροπούλου απέστρεψε με αποστροφή το πρόσωπό της! Μάς απεκάλυψε λοιπόν το αληθινό πρόσωπό της. Όταν όμως τής ασκήθηκε αυστηρή κριτική για την απαράδεκτη συμπεριφορά της, μεταξύ άλλων και από τον γράφοντα από τις στήλες της «Εστίας», η κ. Σακελλαροπούλου αναδιπλώθηκε και πανικόβλητη έσπευσε να συναντήσει τον κ. Ιερώνυμο, για να μεταμορφωθεί ξαφνικά μετά την συνάντησή τους σε θεοσεβούμενη! Είναι και αυτό μια μορφή θεάτρου, που μάς έδειξε ότι ξέρει να παίζει πολύ καλά η κ. Σακελλαροπούλου. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ακόμη και τον εμπαιγμό της Αγίας Τριάδος!
Τούτων ούτως εχόντων μάς εκπλήσσει η άποψη ορισμένων πολιτικών, οι οποίοι εδήλωσαν ότι η κ. Σακελλαροπούλου ετίμησε τον ρόλο της! Εάν μέσα στα καθήκοντα της Προέδρου της Δημοκρατίας είναι ο εμπαιγμός της θρησκευτικής πίστης των Ελλήνων και η υποβάθμιση του Προεδρικού Αξιώματος σε επίπεδο καφενείου, για να συνεορτασθεί με τους Σοδομίτες και τους λοιπούς ΛΟΑΤΚΙ η νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομοφύλων, παρά την αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λού στο σχετικό νομοθετικό εξάμβλωμα, τότε άξιος ο μισθός της κ. Σακελλαροπούλου. Αλλιώς, ας προβληματισθεί λίγο πιο σοβαρά ο κ. Μητσοτάκης με το πρόσωπο εκείνου, που προτίθεται να προτείνει ως υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κατά το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδος, να έχει περιορισμένες αρμοδιότητες, δεν παύει όμως να είναι Αρχηγός του Ελληνικού Κράτους. Όχι άλλα παιχνίδια λοιπόν με τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας και όχι άλλη ασέβεια στον υπέρτατο Νόμο της Ελληνικής Πολιτείας.
