Οι σκέψεις, που ακολουθούν έχουν αφορμή το αποστολικό ανάγνωσμα της Ε’ Κυριακής των Νηστειών.
1. « Χριστός δε παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών…εισήλθεν εφάπαξ εις τα άγια» ( Εβρ. Θ, 11 – 12 ).
Αυτά τα «μέλλοντα αγαθά» έρχονται σε αντίθεση με την τωρινή κατάσταση του κόσμου. Ενός κόσμου που βρίσκεται σε πτώση.
Σε έκπτωση από τον Δημιουργό του. Είναι σαν μία ρωγμή να διαπερνά τα πάντα.
Και αυτή είναι φανερή σε όλες τις περιοχές της ζωής και τόσο έκδηλα την βλέπουμε τις ημέρες αυτές της δοκιμασίας.
Αλλά την διακρίνουμε και σε όλες τις σχέσεις των ανθρώπων, στην οικογένεια,στην κοινωνία, στον κόσμο μας.
2. Μέσα σε ένα τέτοιο κόσμο έρχεται ο Χριστός ως «Αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών», για να σπάσει τον φαύλο κύκλο του κακού και να μας οδηγήσει προς την Βασιλεία του Θεού.
Ο χρόνος ,ο τρόπος και ο τόπος παραμένουν άγνωστα. Αλλά ή θύρα του μέλλοντος βρίσκεται μέσα μας.
Εκεί βρίσκεται το κλειδί της Βασιλείας του Θεού. Το είπε ο Χριστός: «Ιδού γαρ η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστί» (Λουκ. ιζ, 21).
3. Όμως η Βασιλεία του Θεού για να επικρατήσει πρέπει να γίνουμε γνήσια, συνειδητά, ειλικρινή μέλη του Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας. Τότε όλα θα αλλάξουν.
Ίσως σκεφθεί κανείς: αυτό είναι όνειρο, αντικατοπτρισμός των πόθων μας. Είναι φυγή προς τα εμπρός. Άλμα στο κενό.
Σύγκρουση με το μηδέν. Αναμονή μιας ημέρας που δεν έρχεται ποτέ !
Και όμως μάς το εγγυάται ο «επί τον θρόνον καθήμενος» ( Αποκ. δ, 2 ).
Αλλά ενώ «επιζητούμεν» τον «καινόν» ουρανό,δεν παύουμε να εργαζόμαστε για την σωτηρία της παλαιάς γης.
Το αίτημα για την Βασιλεία του Θεού και η διακονία μέσα στον κόσμο είναι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.
Κάθε φορά, που ανοίγουμε την καρδιά μας και απλώνουμε το χέρι μας με αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας, κάνουμε ένα βήμα προς την πραγμάτωση της Βασιλείας του Θεού. Γι ´αυτό χρειάζονται χέρια προσευχόμενα και αγωνιζόμενα.
4. Αυτό που περιμένουμε δεν είναι ένα τέλος, αλλά μια νέα αρχή. Δεν είναι φθορά,αλλά η ανακαίνιση.
Μια ανακαίνιση, που άρχισε με τον Χριστό,συνεχίζεται τώρα με την Εκκλησία,αλλά και με τον δικό μας αγώνα και ολοκληρώνεται στην αιωνιότητα.
Τώρα η Βασιλεία του Θεού είναι «εν τω γίγνεσθαι» και «κεκαλυμμένη».
Τότε στην αιωνιότητα,πέρα από τον χρόνο,η πραγματικότητα και η μορφή της θα ολοκληρωθεί και θα λαμψει, ως η «καινή Ιερουσαλήμ, η καταβαίνουσα εκ του ουρανού από του Θεού» (Αποκ. γ, 12 ).
Ευτυχείς όσοι ζουν και αγωνίζονται μ αυτό το όραμα !
