Ο Θεός είναι ο μεγάλος μας πατέρας. Είμαστε παιδιά του, ατίθασα μεν αλλά πλάσματά Του. Είμαστε το τελειότερο δημιούργημα των χεριών Του. Μας συμπονά, μας συμπαραστέκεται, θέλει το καλό μας. Μας έχει πλάσει «κατ’ εικόνα Του» και θέλει να του μοιάξουμε, να φθάσουσε στο «καθ’ ομοίωσιν» (Γεν. 1, 26). Εμείς ρέπουμε στην αμαρτία, αλλά και δεν θέλουμε να απομακρυνθούμε από το βλέμμα Του. Θέλουμε να μας βλέπει, να μας προφυλάσσει, έστω ριγμένους στην αμαρτία. Γι’ αυτό και του φωνάζουμε, όπως στον Εσπερινό της Πεντηκοστής: «Σοι μόνω αμαρτάνομεν, αλλά και σοι μόνω λατρεύομεν, ουκ οίδαμεν προσκυνείν Θεώ αλλοτρίω». «Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι, ταχύ επάκουσόν μου, πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσαι αυτήν» (Ψαλμ. 68,18-19).
Είναι φοβερό πράγμα να αποστρέψει ο πατέρας το πρόσωπό του, ώστε να μην βλέπει το παιδί του, να μην το συνοδεύει το φιλόστοργο, το πατρικό βλέμμα του, να τον αφήσει έρμαιο των δυνάμεων του σκότους. Η άπειρη αγαθοδωρία του Θεού Πατέρα, είναι γεγονός ότι, δυστυχώς, κάποτε τείνει να εξαντληθεί, αν και είναι ανεξάντλητη, αλλά μόνο μπροστά στο πείσμα, στην σκληροκαρδία και στην αχαριστία του παιδιού του. Η πατρική ευστοργία και η θεία αγαθωσύνη συστέλλεται, όταν το παιδί χάσει τον προσανατολισμό του, όταν ομοιωθεί με τα ανόητα κτήνη, όταν ο σπόρος της πίστεως δεν βλαστήσει στο έδαφος της ψυχής του, όταν πεισματικά υποδουλωθεί στην αμαρτία, οπότε αυτός μοιάζει με το ξερό κλαδί, που το κόβουν οι άνθρωποι και το ρίχνουν στη φωτιά, για να καεί. Μόνο του αυτό οδηγείται στην απομόνωση, στο σκοτάδι που απλώνεται μακριά από το παντέφορο μάτι του Θεού Πατέρα, στην κόλαση. Η κόλαση δεν είναι ο τόπος που μας βάζει η θεία αγάπη, αλλά είναι η φυσική κατάληξη του πλάσματος, που αρνήθηκε εκούσια τον Θεό. Αλλά και από εκεί το χέρι του εύσπλαχνου Θεού Πατέρα προσπαθεί να σώσει το απολλωλός. «Πού πορευθώ, μας λέει ο προφητάναξ Δαβίδ, από του πνεύματός Σου και από του προσώπου Σου πού φύγω; Εάν αναβώ εις τον ουρανόν, συ εκεί ει, εάν καταβώ εις τον άδην, πάρει· εάν αναλάβοιμι τας πτέρυγάς μου κατ’ όρθρον και κατασκηνώσω εις τα έσχατα της θαλάσσης και γαρ εκεί η χείρ Σου οδηγήσει με, και καθέξει με η δεξιά Σου» (Ψαλμ. 138, 7-10).
Μεγαλύτερη συμφορά στον άνθρωπο από την εγκατάλειψη του Θεού δεν υπάρχει. Συμφορά η εγκατάλειψη κάποιου από την γυναίκα του ή κάποιας από τον άνδρα της· συμφορά η εγκατάλειψη των γονιών από τα παιδιά τους· συμφορά η εγκατάλειψη των παιδιών από τους γονείς τους. Εγκατάλειψη σημαίνει απομόνωση, σημαίνει θλίψη, πόνο δάκρυ. Μεγαλύτερη, όμως, συμφορά, σύμφωνα με τον Δαβίδ, είναι η εγκατάλειψή μας από τον Θεό. Επαναστατούμε εναντίον του, γιατί θέλουμε να περάσει το δικό μας αμαρτωλό φρόνημα, αλλά θέλουμε και στην επαναστατημένη ζωή μας να ακουμπάμε κάπου. Και μοναδικό αποκούμπι μας είναι ο Θεός Πατέρας. Γι’ αυτό και του φωνάζουμε μαζί με το προφητάνακτα: «Μη εγκαταλίπης με, Κύριε· ο Θεός μου, μη αποστής απ’ εμού· πρόσχες εις την βοήθειάν μου, Κύριε της σωτηρίας μου» (Ψαλμ. 37, 22-23). Κοίταξέ με, Πατέρα μου. Την ώρα της θλίψεως και του πόνου μείνε κοντά μου. «Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου από του παιδός σου…».
Όταν ερχόμαστε σε επίγνωση της αμαρτωλότητός μας, όταν δεν αντέχουμε άλλο το σκοτάδι της αμαρτίας, ο πόνος μας είναι αβάσταχτος και ζητούμε να βγούμε πάλι στο φως. Φως είναι ο Χριστός μας, «Φως ο Πατήρ, φως ο Λόγος, φως και το Άγιον Πνεύμα» ψάλλουμε την Κυριακή της Πεντηκοστής. Ο Χριστός μας είναι «το Φως του κόσμου» (Ιωάν. η΄ 12), είναι ο «νοητός ήλιος της δικαιοσύνης», όπως τον αποκαλούμε στην υμνολογία των Χριστουγέννων. Βγαίνοντας, όμως, από το σκοτάδι αδυνατούμε να δούμε το φως. Μας θαμπώνει η λάμψη του. Ποιος από εμάς μπορεί να δει κατάματα τον Θεό Πατέρα; «Θεόν ουδείς πώποτε εώρακε» (Ιωάν. α΄ 18). Ποιος μπορεί να κοιτάξει τον ήλιο και να μην τυφλωθεί; Την Θαβώρεια λάμψη Του ούτε οι πρόκριτοι των μαθητών Του μπόρεσαν να αντέξουν και έπεσαν χαμαί. Χωρίς ήλιο δεν ζούμε, όπως και χωρίς Θεό δεν ζούμε. Αν ο ήλιος απστρέψει την λάμψη του, αν μια ημέρα δεν ανατείλει, σκοτάδι θα επικρατήσει στην γη. Ας έρθουν τότε, όλες οι εταιρείες ηλεκτρισμού, όχι μόνο της Ελλάδος αλλά όλου του κόσμου, να θερμάνουν και να φωτίσουν την Γη. Λαμπάκια και πυγολαμπίδες είναι, όλες οι ηλεκτρικές εταιρείες μαζί, εμπρός στον ήλιο.
Όλα από τον ήλιο εξαρτώνται. Και οι καρποί ωριμάζουν στα δένδρα από τον ήλιο και το χορτάρι βλαστάνει με τον ήλιο και η θερμοκρασιακή ισορροπία συντηρείται με τον ήλιο και η ζωή μας εξαρτάται από τις ζωογόνες ακτίνες του ήλιου, τις φωτιστικές και θερμαντικές. Τα πάντα ζουν και αυξάνονται από τον ήλιο.
Το πιο αναγκαίο στην φύση είναι ο ήλιος. Αλλ’ ό,τι είναι ο ήλιος για τον φυσικό κόσμο, είναι ο Θεός για τον πνευματικό κόσμο. Ο ήλιος ο πνευματικός είναι ο Χριστός. Κι όπως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον ήλιο, έτσι δεν μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τον Χριστό. Έχουμε ανάγκη από τις ακτίνες του, έχουμε ανάγκη από τον φωτισμό του, έχουμε ανάγκη από την χάρη του. . Γι’ αυτό τον παρακαλούμε: «Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου από του παιδός σου». Όπως αν σβήσει ο ήλιος καταστρέφεται ο κόσμος, έτσι και εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε αν δεν βρισκόμαστε κάτω από τις ζωογόνες και θερμαντικές ακτίνες του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Έχουμε ανάγκη από ήλιο, και η ψυχή μας έχει ανάγκη από τον Ήλιο – Χριστό. «Μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου από του παιδός σου». Χριστέ, είσαι ο ήλιος της ψυχής μας! Στείλε μας μια ακτίνα για να φωτίσει το σκοτάδι της ψυχής μας. Μην μας αφήνεις να ζούμε στο σκοτάδι, κοίταξέ μας με το φωτιστικό Σου βλέμμα, αφού είμαστε παιδιά Σου και θέλουμε, αν και αποτυγχάνουμε πολλές φορές, να είμαστε παιδιά του φωτός, της ημέρας και όχι παιδιά του σκότους, της νύχτας.
