Απ΄αρχής, δεν ομιλώ εγώ! Ουχί! Ο μύθος! Ουχί πως προσπίπτω εις ον/όσους αφιερώνονται οι γραμμές ετούτες, χαρακτηρισμόν «μυθυμανούς» ή «μυθοπλάνου», αλλά, ετόνισα, ομιλεί ο μύθος…!
«Ένα παγώνι κορόιδευε ένα γέρανο, διακωμωδώντας το χρώμα του και λέγοντας: ¨Εγώ είμαι ντυμένος με χρυσό και πορφύρα, ενώ εσύ δεν έχεις τίποτε ωραίο στα φτερά σου¨. Εκείνος είπε: ¨ Εγώ όμως, φωνάζω πολύ κοντά στ΄ αστέρια και πετώ σε ουράνια ύψη, ενώ εσύ, σαν πετεινός, περπατάς κάτω με τις κότες¨» (Αισώπου Μύθοι, ¨Ταώς και Γέρανος¨, εκδ Ζήτρος, τόμος Β΄, Θεσσαλονίκη 2019, σελ. 489).
Για να ανασύρω εκ της λησμοσύνης μου τη φράση του σκιαθίτη πεζογράφου, πολλοί θα σπεύσουν να είπουν πως επιστρατεύω και εξυφαίνω «τας πλέον φρικώδεις συκοφαντίες!». Και όμως, αν και ο λόγος μου φέρει γενικό πρόσημο και αόριστο – δήθεν! – τα γεγονότα που πραγματοποιούνται έχουν καί χρόνον καί τόπον καί φυσική παρουσία προσώπων, η δε φήμη και διάδοση των εκδηλώσεων βραβεύσεως -άραγε, θεία συνάρσει; – συνεκέντρωσαν πολλούς επιπολαίως απληροφορήτους, που εκίνησαν και εχειροκρότησαν τα προοίμια του καρναβαλιού εις τα εκδηλώσεις βράβευσης Επισκόπου, και ο οποίος, από τη μια, ηκροάτο τους βαρείς των καταδυναστευομένων στεναγμούς των πενήτων και τας οιμωγάς των διψώντων της περιφερείας του, από την άλλη, «ως περί πάντων ειδημονέστατος», ως επιτειδηότατος ρήτωρ (!!!), ως φυσιογνωμία πάνυ και παντί χαρίεσσα, απελάμβανε τας τιμάς και με έμφλογη τάση επάρσεως, πλην όμως αβιάστως, εκαμάρωνε το θερισμό εκ των κόπων του (!!!) επί σειρά ετών στον μητροπολιτικό του θώκον!
Η ακατάβλητος δραστηριότης του, η ηψίνοια, η του πνεύματος ζωηρότης η παραλληλίζουσα με την ελειματικότητα της χριστοείδιας, κατέστησεν αυτόν τον Επίσκοπον, πράγματι, ικανόν για βράβευση, καθώς, ως φιλέρημο στρουθίο, εκαλλιέργησε το γεώργιον της ψυχής του με αείρρυτα δάκρυα και βιωματικούς έμπονους κόπους…λίγο πριν το Καρναβάλι!
Ο δε Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, Άγιε Ιεράρχα του Θεού, μιας και η απόσταση αμφοτέρων δεν επιτρέπει να Σας το ψιθυρίσω διά ζώσης, ως παλαιότερα, και σας το λέγω μεθ΄ υποτρεμούσης φωνής, τονίζει πως «η Αλήθεια ενσαρκώθηκε, ενανθρώπησε, ανθρωποποιήθηκε» (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Δογματική, Ορθόδοξη Φιλοσοφία της αλήθειας, εκδ. Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, 2019, σελ. 113-114).
Ολοκληρώνω ετούτη την απρογραμμάτιστη ανάγκη κατάθεσης του μύθου, ως ανωτέρω, με μια φράση του Οσίου Ησυχίου του Πρεσβυτέρου, ο οποίος ήκμασε αρχές του 4ου αι.μ.Χ. στα Ιεροσόλυμα: «Ουχ ορά φως ηλίου ο γεννηθείς τυφλός. Ούτως, ο μη οδεύων εν νήψει, ουχ ορά πλουσίως τας μαρμαρυγάς της άνωθεν χάριτος» (Φιλοκαλία, τόμος Α΄, εκδ. Αστήρ, Αθήναι αληβ’, δ΄, 142).
Και, διά να μη το λησμονήσω, επειδή τελευταίως, μεταξύ άλλων, ηγάπησα υπέρμετρα τη ρωσική γλώσσα (!!!), Σας μακαρίζω Άγιε Μητροπολίτα, προσφάτως και βραβευμένε και από βάθους καρδίας εύχομαι ολοθέρμως: «Многие вам лета!» (πολλά τα έτη Σας).
Με εκτίμηση,
Ο ΠΥΛΩΡΟΣ
