Η ανάγκη του Δυτικού Χριστιανισμού (γιατί Εκκλησία δεν είναι), να εφεύρει έναν άγιο, στην ουσία, εκφράζει την πνευματική και αγιολογική πενία και ανεπάρκειά του να εμφυσήσει λόγο αποκαλύψεως στους πιστούς του. Γι΄ αυτό οδηγείται σε αγιοποιήσεις, σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, που ομιλούμε για αγιοκατατάξεις.
Η προσπάθεια του Βατικανού, το οποίο είναι το μοναδικό «κράτος» στον κόσμο που ασκεί ισχυρή εξωτερική διπλωματία άνευ όπλων και στρατευμάτων, να αγιοποιήσει ένα νέο, 15χρονο αγόρι, χωρίς υπερβολή, κατατάσσει τον Πάπα και τη χορεία του σε μια κουστωδία άνευ σοβαρότητος και εμβριθούς υποστάσεως, ταυτόχρονα δε, επισύρει την προσβολή μετά θάνατον ενός νέου ανθρώπου που, ενδεχομένως, ως άλλωστε πανθομολογείται από τους οικείους και φιλους του, πράγματι, υπήρξε σε αυτά τα 15 μόλις χρόνια στη ζωή του ένας καλός, πολύ καλός άνθρωπος.
Ο Κάρλο Ακιούτις, ως είναι το όνομα του παιδιού, πέθανε το 2006 χτυπημένος από λευχαιμία. Η τελετή της αγιοποίησής του έχει οριστεί για την 27η Απριλίου 2027. Ο Ακιούτις κηδεύτηκε στην Ασίζη τον Απρίλιο του 2019 στο ναό της Santa Maria Maggiore.
Γιατί, όμως, δεν μπορεί το παιδί αυτό να είναι άγιος; Πρώτιστα, δεν υπάρχει αφθαρσία στο σώμα του, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε εδώ στην Ανατολική Εκκλησία, που διατηρούνται άνευ ανθρώπινης παρέμβασης, ολόσωμα και άφθαρτα σκηνώματα αγίων (βλ. Όσιος Ιωάννης Ρώσος, Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου κ.ά.), ζεστά, φέροντα θερμοκρασία ανθρωπίνου ζωντανού οργανισμού, άκαυστα, αν και στο παρελθόν επιχειρήθηκε από αλλοπίστους, εύκαμπτα, χαριτωμένα, ευωδιάζοντα. Το σώμα του νεαρού εφήβου έχει επικαλυψθεί από κερί, μια ειδική επάλειψη κερένιου κράματος, ικανού να διατηρήσει για μεγάλο, όχι εσαεί, για μεγάλο χρονικό διάστημα το ανθρώπινο σώμα, όχι όμως άφθαρτο και ευωδιάζον, αλλά σχεδόν παραμορφωμένο. Η δε μορφή του παιδιού μετά το κέρωμα σε σχέση με αυτόν που όλοι γνώριζαν εν ζωή, είναι αλήθεια, πόρρω απέχει.
Σύμφωνα με το Δυτικό Χριστιανισμού, με απόφαση του Ποντίφικα, αρκούν να συμπληρωθούν πέντα χρόνια από το θάνατο και να πιστοποιηθούν δύο «θαύματα», ώστε να μιλούμε για έναν σύγχονο άγιο στο δυτικό Αγιολόγιο. Ποια θαύματα, όμως; Ποιος τα πιστοποιεί; Ποιος τα εγκρίνει; Πώς τεκμέρονται; Πώς εξηγούνται; Πώς εκδηλώνονται; Εδώ, η Δύση προσπαθεί κακέκτυπα να «δέσει» την πρόχειρη και ρηχή απόφαση αγιοποίησης ενός παιδιού και φθάνει στη γελοιοποίηση. Αντίθετα, στην Ανατολή, άσχετα εάν δεν τηρείται πάντοτε, πρέπει να διέλθει ασφαλής χρόνος, τουλάχιστον άνω των πενήντα, παλαιότερα και εκατό χρόνων, ώστε να ξεκινήσουμε να μιλάμε για Συνοδική απόφαση αγιοκατατάξεως ενός ανθρώπου που, όμως, και εδώ προβάλλει η ουσιαστική διαφορά με τους Δυτικούς, υπάρχει ταυτόχρονα η παρουσία δεκάδων χιλιάδων μαρτυριών και αποδείξεων ότι, πράγματι, πρόκειται για άνθρωπο του Θεού και για αγιοφόρο και χαριτωμένο πιστό.
Γιατί βιάζεται η Δύση να αγιοποιήσει έναν έφηβο, μόνο και μόνο γιατί επέδειξε στοιχεία ανθρωπιάς και ευαισθησίας εν ζωή; Υπό το πρίσμα αυτό, στην Ανατολική Εκκλησία, θα έπρεπε κάθε ημέρα να έχουμε και αγιοκατατάξεις!!!
Συνάμα δε, πώς αγιάζεται ένας δυτικός πιστός όταν αποδέχεται το παπικό πρωτείο και τις αιρέσεις που εισήγαγε ο Παπισμός, περί Μαριολατρείας, filioque κ.α;
Ας είμεθα σοβαροί: η εν λόγω απόφαση του Πάπα να προχωρήσει στην αγιοποίηση ενός καλού ανθρώπου θυμίζει παλαιότερες εποχές που «ψάχναμε» στην επαρχία να εφεύρουμε εικόνα να δακρύζει για να προσελκύσουμε κόσμο (όχι πως δεν υπήρχαν και υπάρχουν αληθινά περιστατικά δακρυροής εικόνων). Και, ως διάβάζω, σύμφωνα με νεότερες πηγές ξένων ειδησιογραφικών site, τις τελευταίες ημέρες, καταγράφονται ουρές προσκυνητών στη μεσαιωνική πόλη της Ασίζης στην Ιταλία, προκειμένου να προσκυνήσουν τη σορό του (!!!).
Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή αυτού του παιδιού, να παρηγορεί τυς οικείους του και να οδηγεί τη Δύση και τους εκκλησιαστικούς εκπροσώπους της, αρχικά σε μετάνοια και, ακολούθως, ως έκφραση αυτής της μετανοίας, σε έργα φιλαλήθη και σοβαρά αξιολογήσιμα.
