Ίσως δεν πρέπει να σπεύδουμε να διαλαλούμε εύκολα τη χαρά και τη δοξολογική διάθεσή μας για την Ανάσταση του Χριστού! Όχι γιατί βεβαίως δεν της πρέπει «πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις», αφού με την Ανάσταση του Κυρίου πατήθηκε ο μεγαλύτερος και έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος˙ αλλά για την προϋπόθεση που θέτει η ίδια η Εκκλησία, προκειμένου να ψάλλουμε το «Χριστός Ανέστη». Το «Χριστός ανέστη» άλλωστε δεν αποτελεί τον νικητήριο παιάνα της Εκκλησίας, τόσο που χωρίς την Ανάσταση «ματαία η πίστις ημών» κατά τον απόστολο Παύλο; Κατά πώς το λέει μάλιστα: «Αν δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, τότε ούτε ο Χριστός έχει αναστηθεί. Κι αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, τότε το κήρυγμά μας είναι χωρίς νόημα, το ίδιο και η πίστη σας» (Α΄ Κορ. 15, 13-14).
Και ποια η προϋπόθεση αυτή; Η εκ καρδίας συγχώρηση των πάντων, έστω και των θεωρουμένων εχθρών μας. Ο εκκλησιαστικός υμνογράφος δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής στο δοξαστικό ιδίως των Αίνων της Πασχαλινής ακολουθίας: «Αναστάσεως ημέρα – μας λέει συνεχώς – και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς· συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν· Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος» (Ήλθε η Ανάσταση και ας γίνουμε λαμπροί και φωτεινοί από το πανηγύρι και ας αγκαλιαστούμε μεταξύ μας. Ας πούμε “αδέλφια” και σ᾽ αυτούς που μας μισούν. Ας συγχωρήσουμε τον καθένα εξαιτίας της Ανάστασης και έτσι ας φωνάξουμε δυνατά: ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, αφού πάτησε τον θάνατο με τον θάνατό Του και χάρισε ζωή στους νεκρούς!)
Για να φωνάξουμε δυνατά δηλαδή ότι αναστήθηκε ο Χριστός, πρέπει να συγχωρήσουμε τους πάντες και τα πάντα, ακριβώς λόγω της Αναστάσεως. Κι η αιτία; «Συγγνώμη εκ του τάφου ανέτειλε»! Ο Αναστημένος Κύριος που είναι η αγάπη και η συγγνώμη και η αγκαλιά δεν μπορεί να μην «τραβά» και τα μέλη Του, εμάς τους χριστιανούς δηλαδή, σε αντίστοιχη προς Εκείνον στάση ζωής! Που σημαίνει: αν δεν έχουμε αναστηθεί πνευματικά, ή καλύτερα αν δεν αγωνιζόμαστε καθημερινά να ανασταινόμαστε με την αγάπη που δίνει στον βαπτισμένο χριστιανό ο ίδιος ο Κύριος, αν δεν βρισκόμαστε δηλαδή στην ίδια φορά αγάπης και συγγνώμης με τον Ίδιο, δεν μπορούμε να νιώσουμε τη χαρά της Αναστάσεως, συνεπώς και να δοξολογήσουμε αληθινά τον Αναστάντα.
Μήπως λοιπόν, αν κρατάμε οποιαδήποτε κακία στον συνάνθρωπό μας, αν έχουμε βαριά καρδιά απέναντί του, αν τον κατακρίνουμε ή τον κουτσομπολεύουμε, αν έστω και με τον λογισμό μας είμαστε αρνητικοί απέναντί του, τελικώς είμαστε υποκριτές λέγοντας «Χριστός Ανέστη»; Η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι ιδεολογική πρόταση, αλλά βίωμα της Εκκλησίας. Μερικά λόγια του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου βεβαιώνουν με μοναδικό τρόπο την αλήθεια αυτή: «Να λοιπόν – σημειώνει σε λόγο του Εις το Άγιον Πάσχα – έφθασε η ποθητή για εμάς και σωτήρια εορτή, η αναστάσιμη ημέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, η προϋπόθεση της ειρήνης, η αφορμή της συμφιλίωσης, η εξαφάνιση των πολέμων, η κατάργηση του θανάτου, η ήττα του διαβόλου. Σήμερα οι άνθρωποι αναμείχθηκαν με τους αγγέλους και αυτοί που έχουν σώμα προσφέρουν τη δοξολογία τους μαζί με τις ασώματες δυνάμεις. Σήμερα καταργείται η εξουσία του διαβόλου, σήμερα λύθηκαν τα δεσμά του θανάτου, εξαφανίστηκε η νίκη του άδη».
