Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, ομότιμου καθηγητή Νομικής του Πανεπιστημίου Θράκης
Η 29η Μαΐου ξυπνάει μέσα μας κάθε χρόνο μνήμες άλωσης. Μας θυμίζει την αποφράδα εκείνη ημέρα του 1453 κατά την οποία οι ορδές του Μωάμεθ του Β’ κυρίευσαν την Κωνσταντινούπολη και έγραψαν έτσι με γραφίδα τα αιμοσταγή γιαταγάνια τους, αφ’ ενός μεν, τον επίλογο μιας πολύ μεγάλης και ένδοξης περιόδου της βυζαντινής αυτοκρατορίας, αφ’ ετέρου, δε, το προοίμιο μιας μακραίωνης και σκληρής δουλείας υπό τον οθωμανικό ζυγό, που τόσα δεινά επισώρευσε στον ελληνισμό.
Η θλιβερή αυτή εθνική επέτειος, σε συνδυασμό με όσα συντελούνται σήμερα σε βάρος της Ελλάδος, μας δίνει την ευκαιρία να ασχοληθούμε βαθύτερα με την προβληματική των δύο βασικών μορφών της άλωσης ενός λαού: την «εξωτερική» και την «εσωτερική».
Μιλώντας για «εξωτερική» άλωση, εννοούμε την υπαγωγή ενός λαού σε κατάσταση δουλείας με τη χρήση σε αυτόν μιας εξωτερικά ακαταμάχητης δύναμης, που τον αναγκάζει να υποταχθεί σε εκείνον που έχει στα χέρια του τη σχετική δύναμη. Και επειδή αυτή η εξαναγκάζουσα δύναμη εκδηλώνεται συνήθως με τα όπλα, «εξωτερική» άλωση σημαίνει, σε τελευταία ανάλυση, υποδούλωση ενός λαού με τη δύναμη των όπλων.
Εντελώς διαφορετική είναι η έννοια της «εσωτερικής» άλωσης. Τέτοια μορφή άλωσης υπάρχει όταν ένας λαός οδηγείται στην υποδούλωση μέσα από την αλλοτρίωση ή την αλλοίωση των στοιχείων της εθνικής του ιδιοπροσωπίας, για να πάψει πια να είναι αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Ένα δυνατό και επικίνδυνο οξύ μπορεί π.χ. να το αχρηστεύσει κάποιος είτε αλλοιώνοντας το στοιχείο εκείνο που δημιουργεί την επικίνδυνη καυστικότητά του, είτε αραιώνοντάς το σε τέτοια έκταση ή σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην είναι πια επικίνδυνα καυστικό. Η «εσωτερική» άλωση επιδιώκεται, κατά κανόνα, ειρηνικά. Με διάφορες δηλαδή μεθοδεύσεις, που αποβλέπουν στην αλλοίωση των στοιχείων της εσωτερικής ταυτότητας ενός λαού. Δεν αποκλείεται όμως να γίνει και με τη χρήση μιας εξωτερικά επενεργούσας δύναμης επιβολής (λ.χ. βίαιος εξισλαμισμός). Σε αυτή την περίπτωση, η σχετική άλωση δεν παύει να είναι εσωτερική, έστω κι αν επιτυγχάνεται με τη συνδρομή κάποιου μέσου εξωτερικού εξαναγκασμού, διότι εκείνο που έχει αποφασιστική σημασία δεν είναι ο εξωτερικός εξαναγκασμός, αλλά η βουλητική ευθυγράμμιση του εξαναγκαζομένου προς την κατεύθυνση που αυτός ο εξαναγκασμός υποδεικνύει. Εάν προσπαθεί, π.χ., κάποιος να σου περάσει αλυσίδες, όσο κι αν αντισταθείς, εφ’ όσον εκείνος που ασκεί τη βία επάνω σου είναι ισχυρότερος, θα κάμψει τελικά την αντίστασή σου και θα σε αλυσοδέσει κάποια στιγμή.
Η «εσωτερική» άλωση επιδιώκεται, κατά κανόνα, ειρηνικά. Με διάφορες δηλαδή μεθοδεύσεις, που αποβλέπουν στην αλλοίωση των στοιχείων της εσωτερικής ταυτότητας ενός λαού
Εάν όμως προσπαθεί να σε αλλοτριώσει εσωτερικά, ουδέποτε θα επιτύχει τον στόχο του, ό,τι κι αν κάνει, αν εσύ δεν το θελήσεις – πληρώνοντας βέβαια και το σχετικό τίμημα. Η εξωτερική άλωση σου παίρνει την ελευθερία. Η εσωτερική, την ψυχή. Εάν χάσεις την ελευθερία σου, αλλά διατηρήσεις την ψυχή σου, δεν έχεις χάσει τίποτε. Εάν χάσεις όμως την ψυχή σου, έχεις χάσει τα πάντα, έστω κι αν μένεις ελεύθερος στις εξωτερικές, συμβατικές σχέσεις ή διαδρομές. Ισχύει δηλαδή εδώ, στην αντίστροφη βέβαια μορφή, αυτό που είπε ο Κύριος για τη σχέση της ψυχής με τις εξωτερικές εκφάνσεις της ζωής.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η «εξωτερική» άλωση υποδουλώνει έναν λαό από έξω, ενώ η «εσωτερική» από μέσα, άσχετα αν αυτό γίνεται με ή χωρίς κάποιον εξαναγκασμό.
Η «εξωτερική» άλωση ενός λαού, εάν δεν συνοδεύεται και από την «εσωτερική», δημιουργεί πάντα αναστρέψιμες καταστάσεις. Έχει ημερομηνία λήξεως. Αυτό είναι ιστορική νομοτέλεια. Όλοι ανεξαιρέτως οι τύραννοι και όλες οι τυραννίες που στηρίζονται μόνο στην εξωτερική άλωση έχουν σίγουρα δύο πράγματα: την αρχή και το τέλος τους, όσο σύντομο ή μακρύ κι αν είναι αυτό. Οι Εβραίοι π.χ. αλώθηκαν εξωτερικά πολλές φορές από διάφορους κατακτητές (Αιγύπτιους, Βαβυλωνίους κ.λπ.). Ουδέποτε όμως αλώθηκαν εσωτερικά, γι’ αυτό και κατάφεραν σε όλες τις περιπτώσεις να ελευθερωθούν από τη δουλεία. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις διάφορες «εξωτερικές» αλώσεις των Ελλήνων, με σπουδαιότερη αυτήν του 1453, κυρίως λόγω της διάρκειάς της και των συνεπειών που είχε για το Έθνος.
Θα αφήσουμε όμως για λίγο στην άκρη τους Εβραίους και θα γυρίσουμε στο τέλος σε αυτούς, αφού πρώτα διατυπώσουμε μερικές σκέψεις ακόμη για την Άλωση του 1453.
Είναι γνωστό ότι μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης οι Οθωμανοί αρκέστηκαν κατά βάση να θεμελιώσουν και να επεκτείνουν την κυριαρχία τους σε όλες τις περιοχές της πρώην βυζαντινής αυτοκρατορίας. Και όχι μόνο. Εκείνο που πρώτιστα ενδιέφερε τον σουλτάνο ήταν να διατηρήσει κάτω από το «πέλμα» του τους Ρωμιούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (εξασφάλιση της υποταγής, φόροι υποτέλειας κ.λπ.). Εφ’ όσον αυτά τα είχε εξασφαλίσει, έκρινε ότι δεν ήταν απαραίτητο να προχωρήσει περαιτέρω, στην «εσωτερική» άλωση των υπόδουλων. Βέβαια, έχουμε αρκετά παραδείγματα κάποιας ασυστηματοποίητης προσπάθειας των Οθωμανών να αλώσουν και εσωτερικά τον υπόδουλο ελληνισμό, όπως προκύπτει από πολλά περιστατικά εξισλαμισμού με το δέλεαρ της ευμάρειας ή την απειλή της θανάτωσης των αρνουμένων να αλλαξοπιστήσουν. Ωστόσο, τα περιστατικά αυτά δεν πήραν ποτέ τη μορφή ενός οργανωμένου σχεδίου ανυποχώρητης «εσωτερικής» άλωσης των ραγιάδων. Άλλωστε, και από τις μεμονωμένες προσπάθειες εξισλαμισμού που έκαναν οι Οθωμανοί διαπίστωσαν ότι ένα τέτοιο σχέδιο προσέκρουε στον κατ’ επανάληψη δοκιμασμένο ισχυρό μηχανισμό αντίστασης του ελληνισμού, που τον συντηρούσε και τον διαχειριζόταν η Εκκλησία, η οποία γαλουχούσε τα σκλαβωμένα παιδιά της με τα «αντισώματα» της εθνικής τους αυτογνωσίας. Και για να εξουδετερωθεί αυτός ο μηχανισμός, ο σουλτάνος έπρεπε να σφάξει όλους τους Ρωμιούς, πράγμα που δεν ήταν στις προθέσεις του. Έτσι, η σπίθα της ψυχής του Έλληνα, παρά την επικάλυψή της από τη στάχτη της δουλείας περίπου τεσσάρων αιώνων, με τις πνοές που της έδινε αδιάκοπα η Εκκλησία έμεινε άσβεστη, ώσπου φύσηξε δυνατά το 1821 ο άνεμος της Εθνεγερσίας και η σπίθα αυτή έγινε δυνατή φλόγα, που έκαψε τους τυράννους και διέλυσε την τυραννία τους.
Σήμερα, η διεθνής πολιτική συγκυρία δεν ευνοεί, κατά κανόνα, τις «εξωτερικές» αλώσεις, όπως γινόταν παλιότερα. Γι’ αυτό και εκείνος που θέλει να αλώσει έναν λαό καταφεύγει στην «εσωτερική» του άλωση. Μάρτυρες και μελλοντικά θύματα μιας τέτοιας άλωσης, που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, είμαστε όλοι οι Έλληνες. Βλέπουμε γύρω μας πολλά, ακούμε ή διαισθανόμαστε περισσότερα για τις «σκοτεινές δυνάμεις» ή τους δεδηλωμένους εχθρούς της Ελλάδος (Νεο-Οθωμανούς, παγκοσμιοποιητές, Κίσινγκερ, Σόρος κ.λπ.), που συνωμοτούν για την εξαφάνιση του ελληνικού Έθνους, όμως αδυνατούμε συνήθως να δώσουμε κάποια στοιχεία που θα πείσουν ότι όλα αυτά δεν είναι αόριστες υποψίες ή φαντασιόπληκτοι φόβοι, αλλά χειροπιαστή πραγματικότητα.
Και όμως, τα στοιχεία αυτά υπάρχουν! Αρκεί να ψάξει κάποιος για να τα βρει. Ειδικά για τη μαζική λαθρομετανάστευση που ζούμε τα τελευταία χρόνια, το ερώτημα εάν αυτό είναι σύμπτωση ή σχέδιο ειρηνικής άλωσης μας το απαντούν οι ίδιοι οι Τούρκοι, με δηλώσεις κορυφαίων αξιωματούχων τους, επίσημα καταγεγραμμένες στον τουρκικό Τύπο. Ας υπογραμμίσουμε λοιπόν αυτά τα στοιχεία:
Πριν από 20 περίπου χρόνια, ο Τούρκος τότε πρωθυπουργός, Τουργκούτ Οζάλ, απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου για τα προβλήματα της Τουρκίας με την Ελλάδα, δήλωσε ότι «δεν θα χρειαστεί να ξανακάνουμε πόλεμο με την Ελλάδα. Θα την καταλάβουμε με άλλο τρόπο» (η δήλωση αυτή μπορεί να αναζητηθεί μέσω του Διαδικτύου στον Τύπο της περιόδου εκείνης). Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ανάλογη, σχετικά πρόσφατη, δήλωση του αρχηγού του τουρκικού Λιμενικού, ο οποίος απονέμει εύσημα στους Τούρκους διακινητές και τους προτρέπει «να συνεχίσουν να στέλνουν μουσουλμάνους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα, διότι έτσι εκπληρώνουν το χρέος τους προς την πατρίδα» (βλ. σχετικό ρεπορτάζ Κ. Χαρδαβέλα στη «Real News» της 11ης/5/2014). Ποιος είναι ο άλλος, μη πολεμικός, τρόπος με τον οποίο οι Νεο-Οθωμανοί σχεδιάζουν, κατά τη δήλωση του Οζάλ, να καταλάβουν την Ελλάδα; Και τι είδους υπηρεσίες στην πατρίδα τους προσφέρουν οι Τούρκοι διακινητές προωθώντας μουσουλμάνους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα; Τα ερωτήματα αυτά καλείται να τα απαντήσει κάθε Έλληνας με σκέψη και με το χέρι στην καρδιά.
Τι είδους υπηρεσίες στην πατρίδα τους προσφέρουν οι Τούρκοι διακινητές προωθώντας μουσουλμάνους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα;
Δίπλα όμως στα ερωτήματα αυτά τίθεται και ένα άλλο ακόμη, εξίσου σπουδαίο: Γιατί όλες αυτές οι προαναφερθείσες δυνάμεις, που πια μόνο «σκοτεινές» δεν είναι, έχουν «λυσσάξει» να μας εξαφανίσουν; Την απάντηση τη γνωρίζουμε και εμείς και εκείνοι: Διότι τους ενοχλεί η ψυχή του Έλληνα, με όλα τα στοιχεία της ιδιοπροσωπίας της. Αυτή η ψυχή είναι το «οξύ» για το οποίο μιλήσαμε πιο πάνω, το οποίο διαχρονικά, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, «καίει» όλους τους τυράννους ή τους βιαστές της ελευθερίας των λαών. Γι’ αυτό τον λόγο οι Νεο-Οθωμανοί και οι παγκοσμιοποιητές, φοβούμενοι την καυστικότητα αυτού του «οξέος», έχουν βαλθεί να το εξαφανίσουν: οι μεν παγκοσμιοποιητές με την επενέργεια στα συστατικά του στοιχεία (ιστορία, γλώσσα, θρησκεία), οι δε Νεο-Οθωμανοί με την αραίωσή του μέσα από τη «σύριγγα» της μαζικής λαθρομετανάστευσης. Και προκαλεί ασφαλώς θυμηδία, όταν δεν πυροδοτεί βέβαια την έκρηξη δικαιολογημένης αγανάκτησης, η άποψη κυβερνητικών στελεχών (Μουζάλας), τα οποία τον ανελέητο και ακατάπαυστο «βομβαρδισμό» της χώρας με τα καθημερινά καραβάνια των χιλιάδων μουσουλμάνων λαθρομεταναστών τον βλέπουν ως «ενίσχυση» και όχι ως «αραίωση» της «καυστικότητας» του εν λόγω «οξέος» !
Και ένα κουίζ: Γιατί ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν φοράνε καλογερόσκουφο ή δεν κάνουν τον σταυρό τους πριν από την έναρξη των καθηκόντων τους, ενώ, αντιθέτως, οι Εβραίοι ομόλογοί τους φορούν πάντα το δικό τους σκουφάκι σε κάθε επίσημη εκδήλωση; Έχει αυτό καμιά σχέση με το τι είναι σήμερα οι Εβραίοι και τι είμαστε, αντιθέτως, εμείς; Η απάντηση είναι ότι οι «λωτοφάγοι» της αθεΐας χάνουν πάντα τον δρόμο για την «Ιθάκη» και το στοιχείο που είναι η «ψυχή» της ψυχής μας, ώστε να το διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, για να επιβιώσουμε και εμείς ως Έθνος, όπως οι Εβραίοι, κόντρα σε όλους και όλα.
