Του Σταύρου Γουλούλη, δρος Βυζαντινής Τέχνης
Δεν εκπλήττει η έξοδος που αποφάσισαν οι Βρεταννοί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Δεν εμπνέει ούτε τον λαό, ούτε τη βασίλισσα, ούτε την εθνική elite. Με την κυριαρχία πια της Γερμανίας -δεν είναι Reich no 4, μια λαϊκή υπερβολή ή ιστορικός αναχρονισμός-, η Ε.Ε. κατέστη ένας πολυδάπανος γραφειοκρατικός μηχανισμός, απρόσωπος, χωρίς κοινοβουλευτικό έλεγχο, με βουλευτές χωρίς γνώμη, ανούσια ψήφο, χωρίς λογοδοσία υπευθύνων.
Βρυξελ(ιτ)ισμός: Ευρώπη που αλλιώς σχεδιάσθηκε, αλλιώς κατέληξε. Είναι ανασταλτική της ανεξαρτησίας των Βρετανών (μεταναστευτική πολιτική, πενία μισθών, υποβάθμιση ασφάλισης). Οι οποίοι, διατυπώθηκε, βιώνουν τη μακροχρόνια ελληνική κρίση χρέους (2010-2016). Μια Ευρώπη χωρίς πραγματική αλληλεγγύη στους λαούς της. Αποκαλύφθηκε η άνιση μάχη ολόκληρων χωρών προς ένα ακόρεστο χρηματοπιστωτικό σύστημα, την ιδιωτική και κρατική τοκογλυφία, αλλά και η υποκρισία να εκμεταλλεύονται λάθη τους για να τις κυριαρχούν: Επιβλήθηκε στην Ελλάδα τρόικα σαν σε προτεκτοράτο, χωρίς να έχει προηγηθεί κατασταλτικός έλεγχος στον υπερδανεισμό. Μια φιλοσοφία μη αρεστή στη βρετανική ψυχολογία, όπου δεν διακυβεύεται η διακρατική αλληλεγγύη, π.χ. στην κοινοπολιτεία τους. Εξαρχής (1ο Μνημόνιο) εκδηλώθηκε ένας νέος, ας πούμε, βρεταννικός φιλελληνισμός. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ο Nigel Farage (UKIP) διακήρυξε: «Πότε θα πάρουν οι Έλληνες τη χώρα τους στα χέρια τους; Τώρα τους την πήραν άλλοι!».
Γενικότερα, η Ε.Ε. δείχνει να αποδομεί τον βρετανικό κόσμο. Ελλάδα, Κύπρος, Ιρλανδία, πληγείσες από Μνημόνια χώρες, είναι μέρος του. Κατά σύμπτωση (;) δε και άλλοι σύμμαχοί τους από παλιά, Νοτιοσλάβοι, Ουκρανοί/Ρώσοι, παραδοσιακοί φίλοι των Άγγλων, διαλύονται. Είναι προφανές ότι ο παλαιός κόσμος, στον οποίο πρωτοστάτησαν, μεταλλάσσεται στην Ευρώπη, ομογενοποιείται και πίσω από έναν αμφίβολο διεθνισμό, που ως καλοπροαίρετο πλησίασμα λαών είναι κάτι πολύ σημαντικό, ταμπουρώνονται οικονομικοί κολοσσοί με μεθόδους ληστρικές, καταργώντας κοινοβούλια και εθνικά κράτη.
Οι Άγγλοι όμως δεν εφάρμοζαν ποτέ τη λογική της ομογενοποίησης των εθνών. Το ότι θέλουν μια Ελλάδα οικονομικά ανεξάρτητη, εθνικά υπερήφανη και αξιοπρεπή είναι και δικό τους όπλο, όχι απλός ρομαντισμός για μια μπελ επόκ. Όλο αυτό το χτικιό που χρόνια ζούμε οι Έλληνες, η φτώχεια, αλλά και η ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος, τους περόνιασε. Δεδομένης της βαθιάς αγάπης τους στην κλασική Ελλάδα -ή στη δυναστεία του Βυζαντίου-, αφού διέδωσαν τον ελληνισμό στον κόσμο, τώρα πλήττεται συμβολικά και ουσιαστικά πρώτιστα η με ελληνικές ρίζες κοινοβουλευτική δημοκρατία τους (σε δύο αντιπροσωπευτικά σώματα), η πεμπτουσία της πολιτικής τους θεωρίας και πράξεως, άρα και τα συμφέροντά τους παγκοσμίως.
Η παράδοσή τους τούς οδηγεί τώρα σε νέα συσπείρωση. Είναι ένας ολοκληρωμένος κόσμος, ένωση εθνοτήτων (Άγγλοι, Ουαλοί, Σκώτοι, Β. Ιρλανδοί, μετανάστες), Ηνωμένο Βασίλειο (ομάδα κρατών με αρχηγό τη βασίλισσα), αλλά και ολόκληρη κοινοπολιτεία κρατών, πρώην αποικιών. Αμυντικά (Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, Echelon) συνασπίζονται ως Αγγλοσάξονες. Διεθνής ένωση, αλλά πάντα τόνιζαν την εθνική πολιτιστική τους ταυτότητα μέσα από τον οικονομικό φιλελευθερισμό και την ενίσχυση των εθνικών κρατών, την οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία τους, την εύρυθμη λειτουργία του Κοινοβουλίου τους. Αυτό κάποτε ήταν δυναμίτης για τις μεσαιωνικού τύπου κοινωνίες, πρώτιστα της Κεντρικής Ευρώπης, όπως και για τις χώρες με καθεστώτα ολοκληρωτικού κρατισμού, που τα διέλυσαν όλοι μαζί οι Αγγλοσάξονες (1945, 1989), πάλι στην ίδια περιοχή!
Μπορεί μέρος της πολιτικής-οικονομικής ελίτ να επιλέγει (ή να δείχνει ότι επιλέγει) το Βremain, αλλά η Ελισάβετ, τάχα με απορία ηλικιωμένου, άρα και το εθνικό κυβερνητικό τους σύστημα το προχώρησαν: έξοδος όχι μόνο μακριά από την ανάσα του ευρώ, αλλά και από το ενιαίο Κοινοβούλιο. Το οποίο πειθαναγκάζει τη δική τους, ελληνοκεντρική δημοκρατία. To ιστορικό τους DNA.
Το βάρος της Ιστορίας αποδεικνύει ότι ο εθνικισμός τους δεν είναι αντιδραστικός. Αν εμείς το λέμε αυτό, κρίνουμε εξ ιδίων. Αυτοί όμως, ενισχύοντας παντού τον πατριωτισμό για να πολεμούν οι λαοί την αντίδραση, οδήγησαν περισσότερο από άλλον την ανθρωπότητα από τον Μεσαίωνα στη Νεωτερικότητα. Κι όχι με εμφύλια επανάσταση, αίμα, καταπίεση, όπως Γάλλοι, Ρώσοι, Γερμανοί κ.ά., αλλά με ρεαλισμό και σύνθεση. Σήμερα, ένας λαός όπως αυτοί, ευαισθητοποιημένος στην Ιστορία, φαίνεται να θέλει να γράψει πάλι την ιστορία του, παρακάμπτοντας τον μεταλλαγμένο κοινοβουλευτισμό, τα διευθυντήρια, που καταργούν εθνικά δικαιώματα, το ισοπεδωτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Μπορεί να θέλουν, αφού αυτοί το δημιούργησαν, να το ισορροπήσουν. Παρακάμπτουν ακόμη και δικές τους elites, μια νέα τάξη, ενταγμένη στη διεθνή συνεργασία. Αυτές σκέπτονται τα ηδύσματα της Αιγύπτου, τώρα που βρετανικός λαός πραγματοποιεί την έξοδό του. Βρέθηκε στην άλλη πλευρά ξημερώνοντας 24 Ιουνίου, του Βαπτιστή. Κάτι θυμίζει αυτή η ημέρα για το Λονδίνο…
