Του Γιώργου Βασιλείου, θεολόγου, διευθυντή του γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου
Το φετινό καλοκαίρι η μακαριότητα και η «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» που χαρακτηρίζουν διαχρονικά το ελληνικό καλοκαίρι, για όσους ακόμη συμπατριώτες μας έχουν την πολυτέλεια να κάνουν διακοπές σε κάποιο νησί του Αιγαίου, έδωσαν τη θέση τους σε ένα αρχικό «πάγωμα», που γρήγορα πήρε τη μορφή αγανάκτησης για την όχληση από έναν άλλο άγνωστο σε μας, αλλά τόσο κοντινό «παράλληλο κόσμο».
Όχι, αυτήν τη φορά δεν ήταν τα επώδυνα μέτρα του μνημονίου, δεν ήταν τα ραβασάκια της Εφορίας που περιμένουν καρτερικά στα γραμματοκιβώτιά μας, ούτε ακόμη και αυτές οι εκλογές απείλησαν τα «μπάνια του λαού». Πρόκειται για τις εικόνες εισβολής στις θάλασσές μας από ορδές «προσφύγων». Ορισμένοι από εμάς, την ώρα που αγναντεύαμε το πέλαγος αμέριμνοι πάνω στις ξαπλώστρες μας, απολαμβάνοντας το κοκτέιλ μας και το πλούσιο θέαμα που προσφέρουν αφειδώς οι εγχώριες και εισαγόμενες καλλονές, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι πρωταγωνιστούμε σε κάποια κοσμοπολίτικη ταινία, διακρίναμε αίφνης κάθε λογής πλεούμενα να αγκομαχούν να φθάσουν στις ακτές, πλημμυρισμένα από ανθρώπινα ράκη, από ορδές δυστυχισμένων και κατατρεγμένων από την μπαρουτοκαπνισμένη Μέση Ανατολή. Είδαμε είτε live είτε από την τηλεόραση να αποβιβάζονται μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά μας άνθρωποι ακρωτηριασμένοι, οικογένειες με παιδιά να κλαίνε για την περιπέτειά τους σε αυτόν το υδάτινο κόσμο που ορισμένα αντίκρυζαν για πρώτη φορά, νέους να κάνουν το σήμα της νίκης που κατάφεραν να φθάσουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο, όπου, όπως λένε, υπάρχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα…
Είδαμε είτε live είτε από την τηλεόραση να αποβιβάζονται μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά μας άνθρωποι ακρωτηριασμένοι, οικογένειες με παιδιά να κλαίνε για την περιπέτειά τους σε αυτόν το υδάτινο κόσμο που ορισμένα αντίκρυζαν για πρώτη φορά
Την έκπληξη ακολούθησε η άφρονη οργή και μικροπρέπεια: ποια είναι, λοιπόν, αυτά τα σκουρόχρωμα ασκέρια που τολμούν και μας χαλάνε την καλοκαιρινή μας μακαριότητα, καταστρέφουν την αισθητική των διακοπών μας, το φόρτωμα των μπαταριών μας έπειτα από πέντε μνημονιακούς εξαντλητικούς χειμώνες; Ποιοι είναι αυτοί που προκαλούν ανήκεστη βλάβη στην «κοσμοπολίτικη εικόνα» των λιμανιών μας στα μάτια των τουριστών που έρχονται να αφήσουν τον οβολό τους στη χώρα, αναρωτιούνται οι μαγαζάτορες και οι έμποροι των νησιών, που δεν τους φτάνουν οι εξορμήσεις κλιμακίων του ΣΔΟΕ από το «επάρατο κράτος των Αθηνών».
Κάποιοι επαγγελματίες πολιτικοί δράττουν την ευκαιρία να ταυτιστούν μαζί με την εν δυνάμει πελατεία τους, να φανούν προστάτες της εθνικής μας κυριαρχίας και της καθαρότητας της φυλής μας και υψώνουν κορώνες: κατά της κυβέρνησης, κατά της Ε.Ε., που θέλει να μας αφελληνίσει, κατά των σχεδίων της Νέας Τάξης, που θέλει να αλώσει την πατρίδα του φωτός, παρεισάγοντας ορδές ανθρωπόμορφων δαιμόνων του σκότους!
Ας γυρίσουμε, όμως, πίσω το ρολόι του χρόνου δύο χιλιάδες χρόνια. Ένα ζευγάρι Ιουδαίων με ένα νεογνό φθάνει κατατρεγμένο από την κρατική βία της εποχής– ναι, υπήρχαν σε όλες της εποχές της ανθρωπότητας Ασάντ, ISIS, εμφύλιοι πόλεμοι, δυστυχία και σύνθλιψη των πανταχού αδυνάτων– στην Αίγυπτο. Η γυναίκα και το βρέφος της ταξιδεύουν επάνω σε ένα γάιδαρο, δίπλα τους προχωρά με κομμένα από την κούραση τα πόδια του ο σύζυγός της. Ταξιδεύουν τη νύχτα για να μην τους συλλάβουν οι αρχές του διοικητή της περιοχής, δεν μπορούν προσωρινά να καταλύσουν σε κανένα χάνι. Πρέπει να μείνουν εν κρυπτώ για να σώσουν από τη δίψα της εξουσίας για αίμα το βρέφος που γέννησε η γυναίκα. Πρέπει να βρουν κάποια απόμερη γωνιά για να μη γίνουν αντιληπτοί από τις Αρχές, μέχρι να περάσει αυτή η τρέλα της εξουσίας που χτύπησε τον άρχοντα της πατρίδας τους. Εκεί στην ξενιτιά της γειτονικής χώρας, μακριά από το σπίτι τους, τις οικογένειές τους, ζουν ως ξένοι και παρείσακτοι.
Δεν ξέρουμε πώς επιβίωσαν αυτά τα χρόνια, σίγουρα οι Αιγύπτιοι της εποχής δεν ήταν πιο φιλικοί προς τους ξένους απ’ ό,τι οι Έλληνες της εποχής μας. Όμως, η ιστορία υπάρχει για να μας διδάσκει. Οι Έλληνες Χριστιανοί δεν μπορεί να αποδειχθούν σκληρότεροι από τους ανθρώπους της αρχαιότητας, όταν έχουν υπόψη τους τους διωγμούς που υπέστησαν η Παρθένος Μαρία, το Θείο Βρέφος και ο Ιωσήφ. Γιατί στα πρόσωπα των καταδιωγμένων αυτών ανθρώπων πρέπει να θυμούνται τις περιπέτειες της αγίας οικογένειας που αναγκάσθηκε να καταφύγει στην Αίγυπτο για να σωθεί από τη μανία του ξίφους της εξουσίας. Για εμάς, τους Χριστιανούς Ορθόδοξους, δεν χρειάζεται καμία «Χάρτα δικαιωμάτων» του ΟΗΕ, καμία διακρατική συμφωνία ή κοινή ευρωπαϊκή πολιτική για να σεβασθούμε το δικαίωμα των ανά τον κόσμο κατατρεγμένων από την ανθρωποκτόνο βία απάνθρωπων καθεστώτων, για να σεβαστούμε και να δεχθούμε με αγάπη και κατανόηση τους συνανθρώπους μας που οι καταστάσεις τους οδήγησαν στον ξεριζωμό από τις πατρίδες τους.
Για εμάς, τους Χριστιανούς Ορθόδοξους, δεν χρειάζεται καμία «Χάρτα δικαιωμάτων» του ΟΗΕ, ή κοινή ευρωπαϊκή πολιτική για να σεβασθούμε το δικαίωμα των ανά τον κόσμο κατατρεγμένων από την ανθρωποκτόνο βία απάνθρωπων καθεστώτων
Για να μην πω ότι πρέπει ως Έλληνες να θυμηθούμε ως παράδειγμα προς αποφυγή τη σκληρότητα που επέδειξαν τον περασμένο αιώνα οι εμπνεόμενοι από τις αρχές του Διαφωτισμού Ευρωπαίοι έξω από το λιμάνι της Σμύρνης προς τους συμπατριώτες μας, τσακίζοντας τα χέρια όσων προσπαθούσαν να επιβιβασθούν στα πλοία τους!
Το «πλοίο» της Ελλάδας και το πλήρωμά του δεν έχουν δικαίωμα να τσακίσουν τα χέρια εκείνων που μας ζητούν τον οίκτο μας! Ας τείνουμε χείρα βοηθείας, απαιτώντας από τους εταίρους της Ε.Ε. να επωμισθούν και αυτοί το βάρος των ευθυνών τους, καθώς στο «πλοίο» της πατρίδας μας πρέπει να επιβιβασθούν και οι συμπατριώτες μας που ξέμειναν στα ανοιχτά του αρχιπελάγους της οικονομικής κρίσης!
