Του π. Αντώνιου Χρήστου
Αγαπητοί μου αναγνώστες, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουν περάσει ούτε 24 ώρες από τότε που επιστρέψαμε από το προσκύνημα, που διοργάνωσε η Ενορία στην οποία διακονούμε, στους Αγίους Τόπους το χρονικό διάστημα 10 με 15 Μαΐου. Οποιος έχει πάει έστω μία φορά σε αυτά τα μέρη που γεννήθηκε, μεγάλωσε, έδρασε, δίδαξε, θαυματούργησε, έπαθε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε ο ίδιος ο Κύριος, συνειδητοποιεί ότι τελικά,συνειδητά ή ασυνείδητα,η ψυχή και η σκέψη μας μένουν εκεί, ενώ το σώμα απλά επιστρέφει πίσω στην πατρίδα και την καθημερινότητά μας. Θέλουμε λοιπόν, τώρα που όλα είναι νωπά,όχι μόνο στη μνήμη, αλλά μυστηριακά και σχεδόν ακατέργαστα, δονείται από Θεία Χάρη όλη η ύπαρξή μας, να μοιραστούμε κάποιες εμπειρίες και εκτιμήσεις μας, στις οποίες πιστεύουμε θα είναι χρήσιμες, αν ληφθούν υπόψιν, όχι μόνο ως παρακίνηση να επισκεφθείτε και εσείς, οι αναγνώστες που δεν έχετε αξιωθεί ως τώρα να πραγματοποιήσετεστα Αγια Προσκυνήματα, αλλά και για το σύνολο της ζωής όλων μας γενικότερα.
α) Το πρώτο και σημαντικότερο πράγμα,κατά τη γνώμη μας, που αντιλαμβάνεται μόλις επισκεφθεί κάποιος τους Αγίους Τόπους, είναι η ιστορικότητα της πίστης μας. Διαβάζουμε το Ευαγγέλιο ή το ακούμε κατά τη συμμετοχή μας στη Θεία Λατρεία και μεταξύ άλλων αναφέρονται διάφορες τοποθεσίες, όπως Βηθλεέμ, Γαλιλαία, Καπερναούμ, Ιουδαία, Ιορδάνης, Ιερουσαλήμ, Γογλοθάς, Τάφος Του Κυρίουκ.α. και εκεί αντιλαμβάνεσαι, συνειδητοποιείς, αλλά ταυτόχρονα σε καταβάλει δέος, ότι είσαι και εσύ πλέον εκεί που όλα είναι τόσο χειροπιαστά. Ο τόπος, ο χρόνος,η χάρη και η ευλογία δεν είναι αόριστα, απρόσιτα και αφηρημένα, αλλά μεταδίδονται σε όσους προστρέχουν με πίστη, μέχρι και σήμερα, στον ίδιο τόπο, αλλά στο εδώ και τώρα, σε όλους μαζί και στον κάθε προσκυνητή ξεχωριστά!Ολα αυτά που λένε τα Ευαγγέλια και διασώζει και η προφορική μας παράδοση, υπάρχουν, αποδεικνύονται, είναι απτά και αντιληπτά, τόσο τα ίχνη Του Κυρίου μας και των άλλων προσώπων, όπως της Παναγίας, των μαθητών και όλων όσων ακολούθησαν και «υπούργησαν» το σχέδιο της Θείας Οικονομίας του Κυρίου, στον κάθε συνειδητό και καλοπροαίρετο πιστό και προσκυνητή.
β) Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, τα μέλη της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου, όσοι διακονούν και στελεχώνουν τις υπηρεσίες της Εκκλησίας της Σιών, αλλά κυρίως τα μέλη της Αγιοταφικής Αδελφότητος, οι φύλακες και οι υπεύθυνοι ανθρωπίνως των Αγίων Προσκυνημάτων, όχι μόνο αγωνίζονται και προσπαθούν, αλλά πρέπει να αποτελούν και πρότυπο κάθε ποιμένα, αλλά και γενικότερα πιστού, γιατί βλέπεις ανθρώπους που μιλούν την ίδια γλώσσα, κυλάει μέσα τους το ίδιο αίμα, αλλά ταυτόχρονα αφιερώθηκαν ψυχή και σώματι στη Διακονία Του Κυρίου. Είναι αυτοί οι οποίοι άφησαν πατρίδα, συγγενείς, φίλους, επάγγελμα και ασχολίες για να φυλούν τα Πανάγια Προσκυνήματα, που εκτός από τον Σταυρό, διακρίνει κανείς τη σημαία της Αγιοταφικής Αδελφότητος, αλλά και της Ελληνικής, η οποία κυματίζει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα της Ελλάδος. Οι Αγιοταφίτες, ενώ εισπράττουν οι ίδιοιτην περιφρόνηση και πολεμική των ντόπιων, Εβραίων και Μουσουλμάνων ή ετεροδόξων Λατίνων, Μονοφυσιτών κ.α., ενώδέχονται απειλές και έχουν υποστεί βία, τρομοκρατία και ακόμη και απόπειρες δολοφονίας της ίδιας τους της ζωής,οι ίδιοι ταυτόχρονα είναι μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο, μία έμπρακτη διακονία θυσιαστικής αγάπης, για τους χιλιάδες προσκυνητές, οι οποίοι τους συναντούν και ζητούν συμβουλές, προσευχή, μυστήρια, ευλογίες κ.α.
γ) Το τρίτο το υπονοήσαμε και προηγουμένως, καθώς εκτός από τους Ελληνορθόδοξους που κατέχουν τα σημαντικότερα προσκυνήματα και το προνόμιο να βγάζουμε το Aγιος Φως, υπάρχουν στην περιοχή και αλλόθρησκοι (Ιουδαϊστές, Μουσουλμάνοι κ.α.) και ετερόδοξοι (Λατίνοι, Μονοφυσίτες Κόπτες, Αρμένιοι, Συροϊακωβίτες, Προτεστάντες, Αγγλικανοί κ.α.), οι οποίοι παρά τη πλάνη τους, διακρίνεις μια ευλάβεια, ένα ζήλο και μια διάθεση, έστω αυτά που διδάχθηκαν ως σωστά αλλά είναι στραβά, οι ίδιοι να προσπαθούν τα τηρούν. Αυτό αποτελεί για εμάς τους Ορθοδόξους μεγαλύτερη ευθύνη και πνευματικό έλεγχο, αφού αν οι άλλοι που απέχουν από την αλήθεια, κάνουν τόσα πολλά, πόσο μάλλον εμείς που έχουμε την αλήθεια, πόσο πρέπει να προσπαθούμε να αγωνιζόμαστε περισσότερο. Εδώ συνειδητοποιούμε πιο απτά και παραστατικά, τις συνέπειες της τραγικότητας των αιρέσεων, οι οποίες αποσχίσθηκαν μακριά από το σώμα της Εκκλησίας, έγιναν παραφυάδες και προσπαθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να οικειοποιηθούν τα δίκαια του Πατριαρχείου, τόσο εξωτερικά και δημόσια, όσο και εσωτερικά με διάφορες δολιοφθορές και μεθοδεύσεις.
δ) Το τέταρτο έχει να κάνει κατεξοχήν με τους προσκυνητές που έρχονται να προσκυνήσουν στους Αγίους Τόπους. Οπως και τον Χριστό, χιλιάδες τον πλησίαζαν και τον συναναστρέφονταν, λίγοι όμως τον πίστεψαν και μερικοί μόνο τον ακολούθησαν στην αρχή, κάπως έτσι ισχύει και εδώ στο σήμερα. Πολύ έρχονται και προσεγγίζουν όχι με λατρευτική διάθεση και προσκυνητική, που να φανερώνει μετάνοια και καλή αλλοίωση, αλλά δυστυχώς, περισσότερο από περιέργεια και με διάθεση τουριστική και εκδρομική. Ιδιαίτερα τώρα με τα κινητά τηλέφωνα και με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το πράγμα αρχίζει και ξεφεύγει περισσότερο. Αντί για σταυρό και μετάνοιες, το αντικαταστήσαμε με κλικ του κουμπιού λήψεως φωτογραφίας ή βίντεο και με την «αγωνία»αν θα πάρουμε καλό πλάνο η όχι.Φυσικά,δεν είπαμε να μην απαθανατίσουμε τις ευλογημένες αυτές στιγμές και ευκαιρίες, ίσα-ίσα είναι θεμιτό, τονίζουμε όμως ότι έχει χαθεί το μέτρο, να γίνουμε πιοπνευματικοί, ως προς τα κριτήρια προσέγγισής μας.
ε) Τέλος, ως πέμπτο αφήνουμε τις παρακαταθήκες, τις οποίες αποκομίσαμε από έναν Αγιοταφίτη γέροντα που επισκεφθήκαμε και με αυτά τα λόγια περίπου μας υποδέχθηκε: «Πανάγιος Τάφος, είναι κάθε Αγία Τράπεζα, όπου γης, των Ορθοδόξων Ενοριών, επομένως φυσικά παίρνουμε χάρη από τον τόπο, αλλά κυρίως από τον τρόπο, οπότε κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν μπορεί να λάβει! Επίσης, ο ίδιος γέροντας συνέχισε: Ο Ιορδάνης ποταμός, για εμάς που ζούμε στο εδώ και τώρα, είναι το δάκρυ μας, στο ταμείο μας όταν προσευχόμαστε. Αυτό είναι που έλκει τη χάρη Του Θεού.
Κλείνοντας λοιπόν αδελφοί μου, θέλουμε να πιστέψουμε ότι πλέον γίνεται κατανοητό από όλους, γιατί επιλέξαμε να ονοματίσουμε στον τίτλο του άρθρου μας με αυτή τη φράση που διαβάσατε. Γιατί αναμφισβήτητα ναι μεν υπάρχει χάρις και ευλογία σε κάθε Αγιο Προσκύνημα, αλλά αυτή η ευλογία μπορεί να αντληθεί επίσης και σε έναν πιστό, που σωματικά δεν το κούνησε ρούπι από την Ενορία του, σε όποιο μήκος και πλάτος της γης να είναι, αφού πνευματικά έγινε κάποιος μέτοχος και αυτόπτης μάρτυρας σε όλα αυτά τα γεγονότα, τα οποία ζει και προβάλει καθημερινά στη Θεία Λειτουργία ή έκτατα σε κάθε γιορτή, στην οποία προβάλλονται ιδιαιτέρως κάθε χρόνο. Αμήν!
