Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου
Προϊστάμενος Ι.Ν. Προφήτου Ηλία Κόρμπι Βάρης, της Ι. Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. & Β.
Αγαπητοί Αναγνώστες, το σημερινό μας άρθρο είναι και το τελευταίο για το Εκκλησιαστικό έτος 2018-2019 και μας προβλημάτισε πολύ για πιο θέμα αξίζει να ασχοληθούμε γι’ αυτή τη χρονική συγκυρία, που μία Εκκλησιαστική χρονιά φεύγει και μία νέα (2019-2020), από 1η Σεπτεμβρίου με την αρχή της Ινδίκτου αρχίζει! Ευρισκόμενοι όμως πρόσφατα στην Ιερά Νήσο Τήνο, συνοδεύοντας τα αγόρια του Γυμνασίου στις Κατασκηνώσεις που διαθέτει η Μητρόπολη που διακονούμε εκεί, μεταξύ των συζητήσεων με τα παιδιά, ο Αρχηγός της Κατασκήνωσης π. Πορφύριος Πλυτάς, μεταξύ άλλων ανάφερε κάτι που πολύ μας οικοδόμησε και πιστεύω ότι αξίζει να το συγκρατήσει κάποιος, προσαρμόζοντάς το βέβαια στα πλαίσια και της ανάγκες ενός άρθρου Εφημερίδας, αναπτύσσοντάς το φυσικά και με τις δικές μας σκέψεις και από τη δική μας οπτική γωνία. Ας ξεκινήσουμε:
Είναι σίγουρο ότι όλοι γνωρίζουμε, είτε είμαστε ναυτικοί είτε όχι, ότι στον εξοπλισμό των θαλάσσιων πλοίων και των σκαφών, υπάρχουν και οι φωτοβολίδες χειρός ή ερευνών, που χρησιμοποιούνται από τους ναυαγούς σε περίπτωση κινδύνου, για να μπορεί να εντοπιστεί η θέση τους από τα παραπλέοντα πλοία και από τις ομάδες έρευνας και διάσωσης. Καθώς χρησιμοποιούνται στη θάλασσα, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι πως δεν σβήνουν ούτε με το νερό, ούτε με τη χρήση πυροσβεστήρα, αλλά παρά μόνο όταν τελειώσει η γόμωση που έχουν. Εκτός από τη φωτοβολίδα χειρός, υπάρχει (πάντα ως σωστικό μέσο) και η φωτοβολίδα-αλεξίπτωτο ή αλλιώς φωτοβολίδα ερευνών και χρησιμοποιείται για ανεύρεση. Η συγκεκριμένη απελευθερώνεται ψηλά στα 350 μέτρα για μεγάλη απόσταση θέασης. Εχει έντονη κόκκινη φλόγα, η οποία καίει για τουλάχιστον 40 δευτερόλεπτα.
Ο π. Πορφύριος λοιπόν, μιλώντας στα παιδιά, προέτρεψε: « Οπως τα πλοία και οι άνθρωποι που βρίσκονται σε κίνδυνο, ρίχνουν φωτοβολίδες για να εντοπιστούν πού βρίσκονται (το γεωγραφικό τους στίγμα), αλλά και για να καταλαβαίνουν όλοι την κρισιμότητα της κατάστασή τους, ότι είναι εκτεθειμένοι σε κίνδυνο, έτσι και τα παιδιά (αλλά κατ’ επέκταση και όλοι εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί)· να «πετούμε» στο Θεό συνεχώς «φωτοβολίδες», εκφράζοντάς του δηλαδή με την καθημερινή προσευχή μας, ότι είμαστε εδώ, σε έχουμε ανάγκη, προστάτευέ μας και σώσε μας από «τα κύματα ή ακόμη και τα ναυάγια της ζωής»!
Σε αυτό το ωραίο παράδειγμα θα συνεχίσουμε και εμείς με τη δική μας ταπεινή σκέψη και ανάλυση, πόσο το αντιλαμβανόμαστε και πώς το προσελάβαμε εμείς, στη δική μας ιδιοσυγκρασία, γιατί δεν αρκεί να παπαγαλίζουμε λόγια, όσα σπουδαία και όμορφα και αν είναι άλλων, μα να τα αφομοιώνουμε με την ήδη υπάρχουσα εμπειρία μας, εμπλουτίζοντας αλλά και δημιουργώντας μία σύνθεση και ζύμωση, παραγωγική και δυναμική, για εμάς τους ιδίους αλλά και τον κόσμο ολόκληρο, αφού όλοι αποτελούμε έναν μικρό κρίκο στον μικρόκοσμο και μακρόκοσμο που μας περιβάλλει.
Οσο «μεγάλο, σύγχρονο και ασφαλές πλοίο να διαθέτουμε» και όσο «καλοί και έμπειροι καπετάνιοι» να είμαστε, το σίγουρο είναι ότι χρειαζόμαστε βοήθεια από ένα σωρό άλλους παράγοντες, για να μπορούμε να εξασφαλίσουμε ασφαλή ταξίδια ή σε καιρό «κινδύνου» πολλές πιθανότητες διάσωσης. Κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει όλα και για πάντα· εδώ να υπενθυμίσουμε την αλαζονεία των ανθρώπων για να φτάσουν πιο γρήγορα, με το ναυάγιο του Τιτανικού. (Θέλουμε να πιστεύουμε ότι στις λέξεις που βάζουμε με τα εισαγωγικά, πως καταλαβαίνετε ότι δεν κυριολεκτούμε, αλλά παραπέμπουμε σε πνευματικά μεγέθη για την πάλη και τον αγώνα των ορθοδόξων Χριστιανών).
Οι «φωτοβολίδες» ανάβονται και ρίχνονται ως έσχατη λύση, αναγνωρίζοντας την αδυναμία μας να σωθούμε μόνοι μας, χωρίς βοήθεια. Ακριβώς έτσι και στον πνευματικό μας αγώνα, αυτοσωτηρία στην Ορθόδοξη Θεολογία δεν υπάρχει (όπως συναντάμε έντονα στις Ανατολικές θρησκευτικότητες του Βουδισμού, Ινδουϊσμού, καθώς προβάλλει επίσης η Νέα Εποχή με διάφορα προσωπεία και όργανα), αλλά ο άνθρωπος όταν ζητά με πίστη από τον Θεό, με προσευχή, λειτουργική και πνευματική ζωή, τότε δείχνει το στίγμα του και τα υπόλοιπα τα κάνει ο Θεός. Ακόμη και να μην υλοποιήσει αυτό που ζητούμε ακριβώς (γιατί πιθανώς να μην μας συμφέρει πνευματικά), ακόμη και η σιωπή και η φαινομενική απουσία Του, γίνεται για την δική μας ωφέλεια, σαν τους γονείς που σιωπούν και δεν ασχημονούν ή φωνάζουν στις σκανδαλιές των παιδιών τους.
Εκτός από τα πλοία και τους ναυαγούς, που χρησιμοποιούν τις φωτοβολίδες με σκοπό να σωθούν ανθρώπινες ζωές, δυστυχώς έχουμε τους οπαδούς των ομάδων στα γήπεδα ή τους λεγόμενους αναρχικούς στα Εξάρχεια ή σε πορείες γενικότερα με επεισόδια με τα Ματ, όπου χρησιμοποιούνται φωτοβολίδες αλλά για κακό, ή από τους αστυνομικούς για καταστολή με χημικά κ.α., που φέρνουν συνήθως τραυματισμούς και τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Κάτι αντίστοιχο υπάρχει και εδώ. Θέλει εκ μέρους μας προσοχή και έναν έμπειρο πνευματικό να μας καθοδηγεί, γιατί μπορεί να κάνουμε το κακό με καλές προαιρέσεις! Ακόμη και τα καλύτερα φάρμακα, αν δεν δοθούν στη σωστή αναλογία ή στη συγκεκριμένη αρρώστια που θεραπεύουν, κάνουν ζημιά· κάπως έτσι συμβαίνει και πνευματικά: χρησιμοποιώντας τα μέσα της σωτηρίας χωρίς διάκριση, κάνοντας την ορθόδοξη διδασκαλία και το ήθος της (ως πρακτική της διδασκαλίας) αντί να οικοδομεί, να συνθλίβει προσωπικότητες και να απομακρύνει από τον Θεό και την Εκκλησία.
Πολλοί άνθρωποι δυστυχώς χάθηκαν στη θάλασσα και πλοία ναυάγησαν, γιατί ακριβώς δεν διέθεταν ή δεν χρησιμοποίησαν έγκαιρα τις φωτοβολίδες, για να εντοπιστούν και να σωθούν. Το ίδιο ισχύει και εδώ, έχουμε έναν Θεό «ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμοθέου 2,4), αλλά σέβεται την ελευθερία μας και δεν επεμβαίνει, αν εμείς δεν ρίξουμε τις φωτοβολίδες μας για να μας σώσει. Πάντα ξέρει πού είμαστε και σε τι κατάσταση βρισκόμαστε, λόγω του αυτεξουσίου μας όμως, της ελεύθερης βουλήσεώς μας δηλαδή, δεσμεύεται και δεν ενεργεί. Αντί να κατηγορούμε τον Θεό γι’ αυτό, να έχουμε αυτομεμψία και να βλέπουμε τις ευθύνες μας που δεν στρεφόμαστε στο «καθαρό νερό» και στον μόνο Σωτήρα και Λυτρωτή Χριστό, αλλά στρεφόμαστε να «ξεδιψάσουμε» από βρωμόνερα και να σωθούμε από ψεύτικους Μεσσίες…! Να αναρωτηθούμε ειλικρινά γιατί τον αναζητούμε μόνο στην ανάγκη και όχι αναπτύσσοντας μία ζωντανή και ουσιαστική σχέση στην καθημερινότητά μας;
Κλείνοντας αδελφοί μας, αντιλαμβανόμαστε ότι πολλά ακόμη θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, αλλά η έκταση του άρθρου μας περιορίζει. Αυτό όμως που θα θέλαμε να μας μείνει ως συμπέρασμα από τις παραπάνω γραμμές, είναι ότι η φωτοβολίδα και τα βεγγαλικά ανάβουν, αλλά κάποια στιγμή θα σβήσουν. Επομένως να ζητούμε τη Βασιλεία Του Θεού στη ζωή μας, όπου εκεί είναι η οριστική μας σωτηρία· όλα τα άλλα είναι εφήμερα, αλλά όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Κύριος: «ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ΄ 33). Επομένως τώρα που ξεκινά η νέα Εκκλησιαστική χρονιά, ας βάλουμε στόχο να ρίχνουμε «Φωτοβολίδες» και ο Κύριος διά πρεσβειών της Παναγίας και όλων των Αγίων, θα επέμβει και θα μας δώσει αυτή την πολυπόθητη εσωτερική και σε διάρκεια πληρότητα, αυτό που ονομάζουμε Αγιότητα! Ας έχουμε μία καρποφόρο Εκκλησιαστική Χρονιά! Αμήν!
